Είδα μια παρέα μικρών παιδιών, που σχέδια και όνειρα έκανε ώστε στον ουρανό κάποτε να φτάσει. Θα νοιάζονταν λέει, τον κόσμο να τον αλλάξουν!
-Ναι, τραβάτε για εκεί μωρέ, τους φώναξα! Ορμήστε, τεντωθείτε, απλώστε τα χέρια σας πάνω ψηλά και τα άστρα πιάστε. Κάντε αυτό που εμείς δεν το τολμήσαμε!
Ένας ηλικιωμένος από παραδίπλα που με παρατηρούσε, με ρώτησε με απορία γιατί τα παιδιά τούτα τα παραμυθιάζω, αφού το ξέρουμε καλά ότι τον ουρανό ποτέ τους δεν θα τον αγγίξουν. Γιατί δεν τα προφυλάσσω ώστε να μην γκρεμοτσακιστούν σαν δουν ότι τα όνειρά τους για τους ουρανούς κρύβουν πολύ χάος από κάτω τους.
-Δίκιο έχεις γέροντα για τα λόγια που λες, του αποκρίθηκα. Ίσως εκεί πάνω, ποτέ τους να μην βρεθούν. Δεν είναι όμως στο δικό μας μερτικό χασάπηδες ονείρων να γενούμε. Όταν ο άνθρωπος τεντώνει τα όριά του, είναι που ανεβαίνει ψηλότερα ο πήχης της ανθρωπότητας.
Εκεί που εμείς δεν μπορέσαμε, ας αποτελέσουμε τουλάχιστον το πρόσφορο έδαφος γι αυτούς που θα τολμήσουν. Χρειάζεται καλό πάτημα να έχεις για να πάρεις φόρα για τους ουρανούς.
Αν σε κάτι άλλο χρήσιμοι εμείς δεν φανήκαμε και δεν τα καταφέραμε, ας είναι τα κορμιά μας το καλό έδαφος από το οποίο φόρα εκείνοι θα πάρουν. Έτσι μπορεί να γεμίσουμε και λίγο το κενό, ώστε χάος να μην είναι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου