Ο λαός συνηθίζει να λέει: "Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει!". Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για τον καθέναν από μας;
Όσο οργανωτικός κι αν είναι κάποιος, όσο σώφρων και λογικός, υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή του που του συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Κάτι που ήταν αδύνατον να έχει προβλέψει κι ως εκ τούτου είναι απροετοίμαστος για να το αντιμετωπίσει. Κι εκεί έρχονται τα πάνω κάτω.
Μια φίλη γνώρισε τον άντρα της ζωής της πριν λίγα χρόνια κι έζησε κοντά του ονειρεμένα. Ταίριαζαν απόλυτα, τα αισθήματα ήταν αμοιβαία, ο έρωτας αδιαμφισβήτητος. Ετοιμάζονταν να παντρευτούν, όταν εκείνος, αναπάντεχα, της δήλωσε ότι είχε γνωρίσει κάποια άλλη κοπέλα, την είχε ερωτευτεί και του ήταν αδύνατον να συνεχίσει μαζί της. Η φίλη, όπως ήταν φυσικό, γκρεμίστηκε.
Ένας άλλος γνωστός, διευθυντής σε μεγάλη πολυεθνική εταιρεία, είχε στρώσει τη ζωή του πολύ όμορφα και πρόσφατα είχε μετακομίσει σε ιδιόκτητο μεγάλο σπίτι με την οικογένειά του. Παίρνοντας δάνεια που μπορούσε εύκολα να αποπληρώνει με το μισθό του, το επίπλωσε και το εξόπλισε με την τελευταία τεχνολογία.
Τα παιδιά του πήγαιναν σε ιδιωτικά σχολεία κι η γυναίκα του δεν χρειαζόταν καν να δουλεύει. Μέσα σε μια στιγμή διαλύθηκε ο κόσμος του, όταν για λόγους περικοπών, έχασε τη δουλειά του. Έμεινε άνεργος στα πενήντα του, με ένα μεγάλο οικονομικό χρέος και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του να εξαρτώνται από αυτόν. Ο άνθρωπος κόντεψε να τρελαθεί.
Τέλος, μια μακρινή συγγενής μου που από χρόνια πάλευε να μείνει έγκυος, τελικά τα κατάφερε κι ήταν τρισευτυχισμένη. Με τον άντρα της ήταν μαζί από μικρά παιδιά και πολύ ευτυχισμένοι. Το μόνο που τους έλειπε ήταν ένα παιδί και τελικά ο Θεός τους ευλόγησε και μ' αυτό το δώρο. Δυο μήνες πριν φέρει στον κόσμο το αγγελούδι της, ο άντρας της σκοτώθηκε σε τροχαίο, αφήνοντάς την ολομόναχη, αφού είχε χάσει και τους δυο της γονείς πριν πολλά χρόνια. Η γυναίκα βίωσε μια κόλαση.
Πόσες τέτοιες ιστορίες δεν έχετε ακούσει κι εσείς; Ίσως να σας έχει συμβεί και προσωπικά κάποιο τόσο αναπάντεχα άσχημο γεγονός που να έχει φέρει τη ζωή σας άνω κάτω. Μπορεί να μην είναι κάτι τόσο τραγικό, όπως ένας θάνατος, αλλά ακόμα και κάτι μικρότερο αρκεί να ανατρέψει τις ισορροπίες μας και να μας κάνει να νιώσουμε αυτό που λέμε "έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου".
Συμβαίνει, είναι ανθρώπινο, είναι μέσα στη ζωή. Τις περισσότερες φορές αδύνατον να το προβλέψουμε ή να το αποτρέψουμε. Το μόνο που είναι πραγματικά στο χέρι μας να κάνουμε είναι να το αντιμετωπίσουμε, αν μας συμβεί.
Το πρώτο πράγμα που θα μας βοηθήσει σε όλη μας τη ζωή να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το αναπάντεχο είναι να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι για όλα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα στερήσουμε από τον εαυτό μας τη χαρά του ν' απολαμβάνουμε τα όμορφα στη ζωή μας.
Φυσικά και θα τα ονειρευόμαστε και θα τα χαιρόμαστε όταν τα κατακτάμε, αλλά στο βάθος του μυαλού μας θα πρέπει να κρατάμε τη σκέψη ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αυτό όχι απλά δεν θα μας στερήσει τη χαρά, αλλά θα την πολλαπλασιάσει, γιατί ως γνωστόν, εκτιμούμε περισσότερο αυτά που γνωρίζουμε πως δεν θα έχουμε για πάντα.
Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το μόνο που έχουμε σίγουρο είναι η ίδια μας η ζωή, όσο την έχουμε. Όσο είμαστε ζωντανοί. Ο μόνος που μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ είναι ο εαυτός μας.
Γι’ αυτό οφείλουμε να "δουλεύουμε" μαζί του από τη στιγμή που μεγαλώνουμε κι ωριμάζουμε. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να τον θωρακίσουμε με δύναμη, αυτοπεποίθηση, ψυχραιμία, έτσι ώστε να είναι σε θέση ανά πάσα στιγμή να έρθει αντιμέτωπος με το απροσδόκητο.
Κάθε περίπτωση είναι σαφώς διαφορετική και κανείς δεν ισχυρίζεται ότι είναι εύκολο. Στην απροσδόκητη απώλεια, είτε πρόκειται για συναισθηματική, οικονομική είτε οτιδήποτε άλλο, φυσικό είναι να λυγίσουμε στην αρχή, να θρηνήσουμε, να πενθήσουμε.
Εκεί, όμως, συν τω χρόνω, χρειάζεται να επιστρατεύσουμε τα αποθέματα της ψυχής μας, την ελπίδα, το κουράγιο, την αισιοδοξία και τη δύναμή μας, έτσι ώστε να σταθούμε και πάλι στα πόδια μας και να προχωρήσουμε μπροστά. Γιατί θα είμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό είναι το μόνο που μετράει. Όσο υπάρχει το αύριο για τον καθέναν από μας, υπάρχει κι η ελπίδα να το φτιάξουμε και πάλι όπως το επιθυμούμε.
Η λέξη κλειδί λοιπόν είναι τα αποθέματα ψυχής. Για να αντιμετωπίσουμε την αναπάντεχη στροφή που θα μας φέρει στον γκρεμό, χρειάζεται από πριν, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, να έχουμε δημιουργήσει αποθέματα κουράγιου και δύναμης.
Να μην αφηνόμαστε στην τύχη μας, να κάνουμε σωστές επιλογές και πάνω απ' όλα να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Να χαιρόμαστε τα όμορφα που μας συμβαίνουν, αλλά να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι για την περίπτωση που θα πάψουμε να τα έχουμε.
Όταν ένας άνθρωπος είναι όλη σου η ζωή, όταν μια δουλειά ορίζει την ύπαρξή σου, όταν ορισμένοι άνθρωποι ή κάποια υλικά αγαθά είναι το κέντρο του κόσμου σου, δεν είναι φυσικό κι επόμενο αν τα χάσεις να νιώσεις ότι είσαι ένα τίποτα; Να γκρεμιστείς και να σου είναι αδύνατον να ξανασηκωθείς;
Αυτό είναι το λάθος που κάνουμε οι περισσότεροι, δυστυχώς. Δεν δίνουμε την σημασία που θα έπρεπε στο πιο σημαντικό, στο πιο μόνιμο, στον εαυτό μας, κι εξαρτόμαστε από εξωγενείς παράγοντες, από άλλους ανθρώπους και καταστάσεις για να νιώσουμε ευτυχισμένοι.
Αν όμως δεν έχουμε τον ίδιο μας τον εαυτό καλά, δεν τον έχουμε προετοιμασμένο να μείνει ξαφνικά μόνος και να πρέπει να αρχίσει από το μηδέν, ποτέ δεν θα είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Γιατί ο φόβος της αναπάντεχης απώλειας για την οποία δεν είμαστε προετοιμασμένοι, ακόμα κι αν αυτή δεν έρθει ποτέ, δεν θα μας αφήνει να χαρούμε σε βάθος τη ζωή.
Εμείς οι ίδιοι είμαστε η μονάδα, το ένα. Οτιδήποτε άλλο κερδίσουμε στη ζωή μας είναι άλλο ένα μηδενικό που προστίθεται στη μονάδα. Με έναν σύντροφο είμαστε στο δέκα. Με μια καλή δουλειά στο εκατό.
Με πολλά χρήματα στο χίλια. Όποιο μηδενικό κι αν χαθεί αναπάντεχα από δίπλα μας, θα βρεθούμε χαμηλότερα αλλά δεν θα πάψουμε να υπάρχουμε. Αν όμως χαθεί η μονάδα, όσα μηδενικά και να προσθέσουμε, το αποτέλεσμα θα είναι πάντα μηδέν. Σκεφτείτε το…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου