Είναι δύσκολο, παγιδευμένοι στα δεσμά του εκπαιδευμένου νου, να κατανοούμε βιωματικά την πλάνη της κοινωνίας του μάτριξ των κατώτερων ενστίκτων. Τα γεγονότα που συμβαίνουν στην καθημερινότητα μας είναι απλά αφορμές που μας βοηθάνε – αν έχουμε την ικανότητα να αποκωδικοποιούμε το μάτριξ – να αντιλαμβανόμαστε την πλάνη καθώς ανακαλύπτουμε μια άλλη θέαση.
Τις τελευταίες μέρες είναι διάχυτη η φόρτιση συναισθημάτων, αντιδράσεων και σκέψεων, με αφορμή την πρόσφατη εξεταστική περίοδο και τα αποτελέσματα της που ο καθένας εισέπραξε διαφορετικά. Οι έπαινοι, η χαρά και η ικανοποίηση διαδέχονται την απογοήτευση, την κριτική και την απόρριψη, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.
Τα παιδιά, σκέφτομαι, έχουν μάθει πολύ καλά τους κανόνες του παιχνιδιού της κοινωνίας που τα γέννησε. Έχουν εκπαιδευτεί να δημιουργούν προσδοκίες, να εστιάζονται στο αποτέλεσμα, να ζουν στο μέλλον και να παραιτούνται ή να θυσιάζουν την παιδικότητα τους, νοιώθοντας ενοχή και στις δυο εκδοχές. Πώς έχουμε καταφέρει να συλλάβουμε τα πάντα ανάποδα;
Πώς έχουμε εστιάσει στα αποτελέσματα, αγνοώντας τις προθέσεις και τη διαδικασία; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Και γιατί όλα αυτά δεν μας έχουν κάνει πιο ευτυχισμένους, πιο δοτικούς, πιο συμπονετικούς αλλά περισσότερο καταθλιπτικούς, πιο άπληστους και πιο μοναχικούς; Πώς καταφέραμε να κυνηγάμε μόνιμα το χρόνο για να αποφεύγουμε την αναγκαία συνάντηση με τους δαίμονες μας, πράγμα που μας στερεί αναπόφευκτα την ευδαιμονία;
Αν είσαι παιδί σκέψου…
Αν η επιτυχία σου βασίστηκε στην κρυμμένη σου ανάγκη να σε αποδεχτούν, να σε προσέξουν, εκπληρώνοντας τις προσδοκίες τους ενώ κυνηγάς τα όνειρα τους, είναι όντως επιτυχία η πρόσφατη (ή οποιαδήποτε άλλη) κατάκτηση σου;
Αν η επιτυχία είχε κόστος τις πραγματικές σου ανάγκες να πειραματιστείς, να παίξεις, να διερευνήσεις, άξιζε;
Αν πίστεψες ότι αξίζεις υπό όρους και δεν εμπιστεύτηκες αυτό που είσαι, καλλιεργώντας τα ταλέντα σου, πόσο αποτυχία είναι αυτό το πολύτιμο μάθημα που χρειάζεσαι αυτή τη στιγμή για να αλλάξεις και να επιλέξεις την πορεία σου;
Και αν φοβήθηκες να ακολουθήσεις τα όνειρα σου, να υπακούσεις στο κάλεσμα της καρδιάς σου, πώς οποιαδήποτε επιτυχία θα σε οδηγούσε σε αυτό που πραγματικά αναζητάς αλλά δεν γνωρίζεις ακόμα πώς και πού να το βρεις;
Ίσως έχεις πιστέψει ότι «ακολουθώντας την καρδιά σου πληγώνεσαι γιατί σε οδηγεί σε μπελάδες». Μήπως έχει έρθει η ώρα να μάθεις να αμφισβητείς δημιουργικά αντί απλά να αντιδράς ή να δέχεσαι άκριτα όλα αυτά που «οι μεγάλοι» φοβούνται πια να ψάξουν;
Στην «καρδιά» σου βρίσκονται και ο φόβος και η αγάπη. Η μια όψη δεν αποτελεί το Όλον επειδή απλά αγνοείς την άλλη όψη. Μα ούτε και μπορείς να επιλέξεις το άλλο, αγνοώντας το Όλον. Ίσως να μην καταλαβαίνεις και έτσι προτιμάς να συμμορφώνεσαι κυνηγώντας εφήμερες απολαύσεις και εξωτερικές επιτυχίες. Όμως η άγνοια του νόμου δεν εμποδίζει την εφαρμογή του. Ψάξε, ρώτα, μάθε, αυτή είναι η φύση σου.
Αν είσαι γονιός σκέψου…
«Κάθε εμπόδιο για καλό» λέει ο λαός, φτάνει τα εμπόδια να εμφανίζονται στους άλλους και όχι σε μας. Τότε, έχουμε όλοι έτοιμες τις συμβουλές που μοιράζουμε απλόχερα αλλά σπάνια ακολουθούμε. Γιατί έχουμε εκπαιδευτεί να κοιτάμε τους άλλους και όχι το είδωλο στον καθρέφτη, παρά μόνο για να το κριτικάρουμε.
Μπορείς να προσφέρεις πολύ περισσότερα στο παιδί σου από το να επαινείς τις επιτυχίες του και να κατακρίνεις τις αποτυχίες του. Μπορείς να το μάθεις, μέσα από το δικό σου ζωντανό παράδειγμα, να έχει μια αρμονική σχέση με τον εαυτό του: να γνωρίζει τους φόβους του, να αντιμετωπίζει τα εσωτερικά εμπόδια, να είναι εξ’ ίσου ευγνώμων για τις επιτυχίες αλλά και τις αποτυχίες του γιατί τα χρειάζεται όλα και τίποτα δεν ορίζει την αξία του.
Τα πάντα είναι μαθήματα. Μπορούν να του δείξουν, να εστιάσουν την προσοχή του εσωτερικά καθώς μαθαίνει να παρακινείται από τον Εαυτό του και όχι από τις αντιδράσεις της ψεύτικης κοινωνίας που στηρίζεται στο κέρδος, την εικόνα, το φαίνεσθαι.
Προτίμησε να συμπονάς με τις αποτυχίες αλλά και τις επιτυχίες του. Στην αποτυχία χρειάζεται να συνεχίσει να πιστεύει στον εαυτό του, να στοχαστεί, να μάθει και να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του για νέες μάχες και νέες προκλήσεις. Στην επιτυχία χρειάζεται να παραμείνει ταπεινός, να αναγνωρίζει τη θεία παρέμβαση, να ανοίξει την καρδιά του προσφέροντας αυτό που είναι, να μάθει να μοιράζεται αυτό που έχει.
Καμιά επιτυχία ή αποτυχία δεν έχει καμία απολύτως αξία από μόνη της ως αποτέλεσμα, απαλλαγμένη από τις προθέσεις και της ανάγκες που τις γέννησαν. Πρόθεση είναι σκέψη. Η σκέψη είναι δημιουργική.
Η ύλη πάντα ακολουθεί την πρόθεση. Ποτέ οι αποδείξεις (η ύλη) δεν αλλάζουν αυτό που πιστεύεις, απλά το επιβεβαιώνουν. Άλλο «εύχομαι να πετύχει το παιδί μου (ενώ κρυφά φοβάμαι γιατί δεν το εμπιστεύομαι και η εικόνα μου είναι πιο σημαντική)» και άλλο «εμπιστεύομαι κάθε αποτέλεσμα ως αναγκαίο για την ωρίμανση του αλλά και τη δική μου».
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις από το πλήθος και να μην ακολουθείς το ρεύμα της καταναλωτικής κοινωνίας, της εφήμερης ηθικής και την αναζήτηση του προσωρινού κέρδους. Κάθε στιγμή όμως επιλέγουμε ποιον ή τι θέλουμε να υπηρετούμε: την αγάπη ή το φόβο, την εικόνα ή την ουσία, το κέρδος ή την υπηρεσία.
Ζούμε σε ένα θανατηφόρο και βάναυσο θα έλεγα πολιτισμό, που είναι δικό μας δημιούργημα. Παρακολουθώντας παράλληλα αυτές τις μέρες το θάνατο και το χρονικό του βασιλιά της ποπ, Michael Jackson, διερωτώμαι πόσο μέτρησε η επιτυχία του στη ζούγκλα αυτή που έχει τη φήμη και τη δημοσιότητα ως πρωταρχικές αξίες, το χρήμα ως μοναδικό κίνητρο, και το φόβο σαν θεό της. Μάσησε όσο μπορούσε ένα ακόμα παιδί και το έφτυσε όταν πλέον δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της.
Γιατί εκτιμούμε τους ιδιοφυείς μετά θάνατον (και αν!) ενώ τους εκμεταλλευόμαστε και τους κακομεταχειριζόμαστε εν ζωή. Κρίνουμε αντί να βοηθάμε, αρπάζουμε αντί να δίνουμε, κατηγορούμε αντί να στηρίζουμε, απομονώνουμε αντί να συμμετέχουμε και φυσικά κρατάμε την εικόνα (που εμείς θέλουμε να βλέπουμε) αντί να ψάχνουμε με ταπεινότητα την ουσία που δεν γνωρίζουμε. Κάνουμε κάτι διαφορετικό στα ίδια τα παιδιά μας ή στον εαυτό μας;
Υπάρχει ελπίδα; Αληθινά δεν γνωρίζω. Αυτό για το οποίο είμαι βέβαιη είναι ότι τα πάντα εξαρτώνται από τον καθένα μας ξεχωριστά. Αλλά αυτή είναι μια τεράστια ευθύνη που συνήθως προτιμούμε να μεταθέτουμε στον άλλον. Περιμένουμε να «δούμε για να πιστέψουμε». Και είναι σαν να περιμένουμε τη γη να αντιστρέψει την τροχιά της. Ανώφελο, άσκοπο και ανούσιο…. ενώ συνεχίζουμε να συντηρούμε τις ψευδαισθήσεις μας.
http//enallaktikimathisi.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου