Αυτή η φράση, είναι μία φράση που θέλει μία ανάλυση. Συνήθως εμείς αναζητούμε δάσκαλο, έναν καθηγητή. Όμως δεν είναι έτσι, δάσκαλοι στη ζωή μας όταν εμείς είμαστε έτοιμοι είναι γενικά η ζωή.
Κάθε τι που παρουσιάζεται στη ζωή μας είναι δρόμος μαθητείας. Μονίμως ο άνθρωπος είναι ένας μαθητής- μαχητής. Μέσα από την μάχη που δίνει μαθαίνει. Αλίμονο αν δεν μαθαίνουμε από τους τόσους δρόμους που βιώνουμε κάθε λεπτό. Αυτή η μάχη- μάθηση έρχεται για να μάθουμε το εγώ μας και να ξεκολλήσουμε από αυτό.
Τίποτε δεν έρχεται τυχαία, έρχεται για κάποιο λόγο. Το προκαλέσαμε ; Το προσκαλέσαμε;
Κάποιες φορές γίνεται το ένα, κάποιες το άλλο και κάποιες φορές και τα δύο μαζί. Προκαλώ την «τύχη» μου, όταν κάνω μονίμως πράγματα αντίθετα με το σώμα μου, με τις αξίες μου, με το ήθος μου, με τις αρχές μου. Τότε «μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα» λέει η παροιμία μας.
Προκαλώ την τύχη μου όταν νομίζω και νιώθω ότι είμαι αθάνατος και αλώβητος έτσι θεωρώ ότι τα ατυχήματα ( τροχαία) συμβαίνουν στους άλλους, με αποτέλεσμα να τρέχω υπερβολικά, να πίνω και να οδηγώ, να γράφω μήνυμα και να οδηγώ επίσης. Θα το κάνω μια, δύο και αφού δω ότι δεν παθαίνω τίποτε, νομίζω ότι έτσι θα είναι. Κι όταν θα πάθω κάτι, θα φταίει η «κακιά η ώρα». Όχι, ο υπέρμετρος εγωισμός μου φταίει.
Πώς το προσκαλώ; Όταν ξανά και ξανά λέω προτάσεις και εκφράσεις που προκαλούν καταστροφή. Όπως «σε μένα όλα πάνε στραβά» τότε μέσα από τον λόγο, δόνηση συμβαίνει αυτό που λέω. Αυτό γίνεται επειδή το «επιλέγω». Επιλέγω = επί του λόγου, δηλαδή δίνω έμφαση στον λόγο μου. Με ποιο τρόπο ; Μέσω σκέψης και συναισθήματος. Η αρνητική επιβολή μαζί με το συναίσθημα θα με φέρει αντιμέτωπο με τον λόγο μου.
Αυτά οφείλω να μετατρέψω λοιπόν σε δάσκαλο. Να δω το μέγεθος του εγωισμού μου, να μάθω τι δεν σέβομαι από τις αξίες μου, το ήθος μου, τις αρχές μου, το σώμα μου και φυσικά να αναρωτηθώ τι έλκω μέσα από τις σκέψεις μου. Αφού αρχίσω τον δρόμο της παρατήρησης για να ανακαλύψω τις πλευρές που δημιουργούν συνέχεια τόσους επίπονους δασκάλους- καταστάσεις, θα βρω τον «κώδικα επικοινωνίας» με το εγώ μου και θα αρχίσω την επαναφορά του στον δρόμο της αγάπης.
Όμως η ζωή από μόνη της φέρνει και κομμάτια τέτοια που δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν και πως τα προκαλέσαμε εμείς. Αυτά τα κομμάτια είναι «η ώρα που είμαστε έτοιμοι για το μάθημα», άρα η κατάσταση αυτή εμφανίζεται ως «δάσκαλος» για να μας διδάξει.
Τι κάνουμε τότε ; Πώς μπορούμε να φερθούμε ;
Καταρχάς το πρώτο βήμα είναι να μην πάρουμε την κατάσταση αυτή σε προσωπικό επίπεδο. Να μην τη θεωρήσουμε ήττα, αλλά ούτε μία μορφή «ξύλου- τιμωρίας» προς εμάς. Συνήθως εμείς τέτοιες καταστάσεις κυρίως τις παίρνουμε προσωπικά, θιγόμαστε, πονάμε, αγχωνόμαστε και μοιάζει σαν «να μπήγουμε το μαχαίρι πιο βαθιά στην πληγή μας». Ποιος θίγεται άραγε ; Η εικόνα μας.
Ποια εικόνα ; Αυτή που θέλαμε να έχουμε προς τους άλλους. Τότε ξεκινάει ο Γολγοθάς του πόνου. Ο «Σταυρός» μας μέσα από τα δάκρυα του πόνου γίνεται ακόμη πιο βαρύς και ασήκωτος.
Δεν μιλάω εκ του ασφαλούς, ούτε έχω περάσει μία ζωή στην «πούδρα», το αντίθετο θα έλεγα. Απλώς κάθε τι που ερχόταν στη ζωή μου, δεν έμπαινα στη διαδικασία να του δώσω τίτλο. Γιατί ο κάθε τίτλος παγώνει τον χρόνο για την κατάσταση και την μετατρέπει από παροδική διαδρομή σε μόνιμη. Γιατί ; Μα γιατί με την τόση «κόντρα» που της πηγαίνουμε δίνουμε το «δικαίωμα» στην κατάσταση να παραμένει.
Θα παραμένει μέχρι να επιλέξουμε να δούμε τι ήρθε να μας διδάξει. Μη μου πείτε ότι ακόμη έχετε τον δάσκαλο που σας μάθαινε την προπαίδεια ; Όταν τη μάθατε, τον δάσκαλο δεν τον χρειαζόσασταν άλλο, άρα έφυγε από τη ζωή σας, τόσο ο δάσκαλος αλλά και το μάθημα αυτό της προπαίδειας. Οπότε όταν δεν μαθαίνουμε το μάθημα η κατάσταση παραμένει στο «ύψος» της.
Οι καταστάσεις λοιπόν είναι οι δάσκαλοι που παρουσιάζονται όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, όταν είναι η ώρα. Προσπαθήστε για μια σας κατάσταση, επιλέξτε μία εύκολα, να μη της δώσετε τίτλο, αλλά ρωτήστε «τι θέλεις να με μάθεις». Τότε η κατάσταση θα αρχίσει να αλλάζει εικόνα. Θα αρχίσουν να παρουσιάζονται άνθρωποι στη ζωή σας και γεγονότα τέτοια για να σας δείξουν το μάθημα. Όταν αρχίσετε να λειτουργείται μέσα από αυτόν τον νέο τρόπο διδασκαλίας, το μάθημα και ο δάσκαλος θα φύγουν. Ο δάσκαλος - κατάσταση φεύγει όταν καταλάβει ότι μάθατε.
Το να απορρίψουμε έναν δρόμο είναι το απλό και το εύκολο. Το να μπούμε να δοκιμάσουμε είναι το σημείο που θέλει τόλμη. Η τόλμη όμως θα σας δώσει την πρώτη σας γνώση και το πρώτο σκαλί. Όταν ανεβείτε αυτό το πρώτο σκαλί ισορροπίας, τότε δεν θα ξανά δώσετε σε τίποτε στη ζωή σας τίτλο, γιατί θα μάθετε ότι κάθε τίτλος είναι δέσμευση, σκλαβιά και πάγωμα του χρόνου.
Με αποτέλεσμα να βιώνετε ξανά και ξανά τα ίδια και ίσως χειρότερα. Γιατί όταν ο μαθητής δεν ακούει τον δάσκαλο εκείνος γίνεται αυστηρότερος, επειδή στόχος του είναι σας κάνει να δείτε και να μάθετε.
Η επιλογή για το πώς θα ζήσει ο καθένας τη δική του ζωή είναι στο χέρι του.
Δωροθέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου