Το «εγώ» είναι η ενέργεια εκείνη που έχει την ευθύνη για ό,τι αφορά την επιβίωση. Είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητας και του κατώτερου εαυτού.
Όταν βρίσκεται σε μια ισορροπία βοηθά την ψυχή στον δρόμο της. Όταν είναι υψηλό ή ανύπαρκτο δημιουργεί δυσκολίες, εμπόδια, στασιμότητα και αδυνατεί η ψυχή να βρει το σκοπό της.
Ένα μεγάλο μέρος της εργασίας που έχει να κάνει η ψυχή ως άνθρωπος στο γήινο πεδίο είναι η συνεχής αυτοπαρατήρηση και η εξισορρόπηση του “εγώ”, στις συμπεριφορές του.
Μέσα από την αυτογνωσία, την παρατήρηση, την μετακίνηση της ενέργειας σε μια άλλη οπτική γωνία, την συναισθηματική αποστασιοποίηση, τη συνεχή αναζήτηση και θεραπεία ο καθένας καταφέρνει να αναγνωρίσει αυτές τις συμπεριφορές.
Το ανεβασμένο εγώ οδηγεί (σε έπαρση, αλαζονεία, εξουσία, κριτική, κτητικότητα, προβολή προσωπικής δύναμης, κατεύθυνση, διαχωρισμό, έλεγχο κ.α. ).
Το ανύπαρκτο (σε φόβους, ανασφάλειες, εξαρτήσεις, πεποιθήσεις, προηγούμενες καταγραφές, ενοχές, αμφιβολίες, έλλειψη εμπιστοσύνης, θυματοποίηση, ανεπάρκεια κ.α.).
Απλά χρειάζεται η πρόθεση εξέλιξης, η επίγνωση, η συνειδητοποίηση, η ετοιμότητα αλλά και η κάθαρση αυτών των συμπεριφορών για να έρθει η ισορροπία.
Οι ενσαρκώσεις μιας ψυχής συνήθως είναι πολλές, άχρονες και παράλληλες με την εδώ και τώρα πραγματικότητά της, αυτό σημαίνει ότι βιωματικά έχει γνωρίσει σχεδόν πολλά από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, καταστάσεις, διαφορετικούς πολιτισμούς, θρησκείες, πεποιθήσεις κ.α. έτσι αναπαράγει ρόλους μη πραγματικούς και χάνει την ουσία του αληθινού σκοπού της.
Καθώς επίσης και μια σειρά από φόβους του εγώ που αναγκάζεται να αντιμετωπίσει στο παρόν, αν και η αιτία τους βρίσκεται κυρίως στο παρελθόν αλλά και εντυπωμένες πεποιθήσεις που χρησιμοποιούνται για μαθητεία ή εξυπηρέτηση.
Επίσης είναι εγωιστικό να θεωρούμε πως σε ανθρώπους αδύναμους ή απελπισμένους είτε μέσα στην οικογένεια είτε εκτός, είμαστε εμείς που δίνουμε βοήθεια. Αυτό δε συμβαδίζει με τους συμπαντικούς νόμους, φέρνοντας ανισορροπία και πιο δύσκολη μελλοντική εκπαίδευση αυτού του μαθήματος.
Κανένας δεν είναι σωτήρας κάποιου άλλου παρά μόνο του εαυτού του. Η υποστήριξη δίνεται χωρίς κατεύθυνση αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε ο άλλος να βρει τη δική του δύναμη και να μάθει να αντιμετωπίζει μόνος του τα προβλήματα που τον αφορούν.
Χρειάζεται διάκριση, ταπεινότητα, ανοιχτή αντίληψη και θέληση, ώστε η προσφορά βοήθειας να είναι μέσα από αγάπη και όχι μέσα από ασυνείδητη εγωιστική συμπεριφορά, εξουσία και ανάδειξη προσωπικής δύναμης.
Πολύ συχνά προσφέρουμε υποστήριξη όχι από συμπόνια που δήθεν πιστεύουμε αλλά κύριος λόγος είναι από εξάρτηση ή φοβούμενοι την απώλεια μην τυχόν και χάσουμε αυτό που έχουμε ή ότι δεν είμαστε αρκετά χρήσιμοι για τους άλλους. Ο λόγος τελικά είναι η κτητικότητα αλλά και η προσωπική έλλειψη.
Οι συμπεριφορές του εγώ είναι τυλιγμένες σαν ένα κουβάρι, πολλές φορές δεν είναι εμφανείς ούτε από εμάς τους ίδιους, ούτε από τους άλλους γύρω. Είναι καλά κρυμμένες εσωτερικά αλλά κυρίως καλυμμένες μέσα σε διάφορες έννοιες όπως είναι αγάπη, συμπόνια, φροντίδα, θλίψη, πόνος, ταπεινότητα.
Αυτή ακριβώς είναι η πλάνη που μπαίνει ο νους και δεν μπορεί να αντιληφθεί την αλήθεια. Όταν κάποιος λέει: «από αγάπη το κάνω» καλά είναι να παρατηρήσει εάν αυτή η αγάπη επιβάλλει εξουσία στον άλλον, του στερεί την ελευθερία κινήσεων και έκφρασης, του δίνει την δική του κατεύθυνση θεωρώντας την πιο σωστή, αφαιρώντας του έτσι τη δύναμη να βρει τον δρόμο του.
Πίσω από την φροντίδα συχνά κρύβεται η εξάρτηση, ο φόβος, η ιδιοτέλεια, ο πόνος και η θλίψη της απώλειας, κρατάμε κάποιον κοντά μας από ανάγκη ή ανασφάλεια χωρίς να σεβόμαστε τις δικές του επιθυμίες.
Όταν αυτός θελήσει να βρει τον εαυτό του τότε αυτό που εμείς βιώνουμε είναι θλίψη, θυμός, απαξίωση κάνοντάς του κριτική για τις αποφάσεις του.
Πίσω από τη λέξη ταπεινότητα κρύβεται πολλές φορές η αδυναμία, η μη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, που οδηγεί σε αναβλητικότητα και στασιμότητα. Όλες είναι συμπεριφορές του εγώ που πρώτα τις βγάζουμε προς τον εαυτό μας και συγχρόνως προς τους άλλους, και εδώ χρειάζεται διάκριση, αυτογνωσία και ανοιχτή αντίληψη για την θεραπεία του εαυτού.
Όμως το σύμπαν έχει προνοήσει και μας προσφέρει όλες τις βοήθειες που χρειαζόμαστε για να φτάσουμε σε μια αυτοεπίγνωση. Ένας τρόπος είναι η προβολή συμπεριφορών όλων των άλλων γύρω μας που είναι κυρίως οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι, εκείνοι που έχουμε επιλέξει να μας υπενθυμίζουν συνεχώς σε ποιο σημείο βρισκόμαστε.
Είναι οι “καθρέφτες μας”, που σημαίνει πως βρίσκονται απέναντί μας προβάλλοντας μέσα από την συμπεριφορά και τις πράξεις τους τον εαυτό μας.
Είναι οι γονείς, τα παιδιά, οι φίλοι, οι συνεργάτες, οι διάφοροι γνωστοί άγνωστοι που εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά μας, αλλά κυρίως όσους αντιπαθούμε, όσοι μας θυμώνουν, μας πληγώνουν, και σε όσους παρατηρούμε πάνω τους “αρνητικές συμπεριφορές” ασκώντας κριτική.
Είναι αγαπημένοι μας, που είτε από τα λόγια τους, είτε από τη συμπεριφορά τους, είτε από τις πράξεις τους, μας προκαλούν συνειδητά ή ασυνείδητα πόνο.
Παρατηρώντας και κρίνοντας συμπεριφορές άλλων θεωρούμε πως αυτό που βιώνουν δεν μας αγγίζει και αδυνατούμε να διακρίνουμε το κοινό σημείο αναφοράς.
Είναι πολύ εύκολο για όλους να κάνουμε κριτική και να δίνουμε συμβουλές στους άλλους, το αστείο εδώ είναι πως ό,τι λέμε απευθύνεται κυρίως στους εαυτούς μας απλά δε το ξέρουμε. Έτσι έχουμε μια ξεκάθαρη άποψη και λύση για το πρόβλημα του άλλου, μόνο που αν ανοίξουμε την αντίληψή μας, θα δούμε με άλλη οπτική πως αφορά και ένα δικό μας κομμάτι.
Όχι απαραίτητα το ίδιο θέμα αλλά σαν ιδιότητα ή χαρακτηριστικό, ή συναίσθημα υπάρχει και μέσα μας.
Εάν καταλάβουμε πώς λειτουργεί όλο αυτό τότε θα είμαστε ευγνώμων για τις βοήθειες που έχουμε ακριβώς μπροστά μας. Συνήθως πιστεύουμε ότι η περίπτωση του άλλου διαφέρει, πάντα όμως υπάρχει κάτι που συγκλίνει πάνω μας. Κάπου μέσα σε όλα αυτά είναι καλά κρυμμένο ένα δικό μας κομμάτι, όπου η παρουσία και το βίωμα του ανθρώπου που βρίσκεται απέναντί μας έχει την ικανότητα να μας το δείχνει ξεκάθαρα.
Έχοντας τη γνώση, τη θέληση, κυρίως απομακρύνοντας το εγώ, θα καταλάβουμε πως δεν είναι παρά ένας ρόλος που διαδραματίζεται μπροστά μας με πρωταγωνιστή τον ίδιο μας τον εαυτό. Όποιον ρόλο και να παίζει ο άλλος, σίγουρα αφορά αυτόν, αλλά και εμάς που τον βλέπουμε.
Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και αντίστροφα, εννοείται πως και εμείς παίζουμε αντίστοιχους ρόλους για τους άλλους, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Τότε μόνο όλοι παρατηρούμε τις διαφορετικές πτυχές του εαυτού μας, διακρίνουμε και δουλεύουμε συμπεριφορές μέσα από τη δική μας προσωπικότητα.
Βέβαια είναι σημαντικό να πούμε ό,τι δεν καθρεφτίζονται, μόνο οι αρνητικές όψεις της προσωπικότητας αλλά και οι θετικές. Εδώ είναι οι άνθρωποι που θαυμάζουμε, που θεωρούμε σπουδαίους με ιδιαίτερα ταλέντα, διακρίνοντας χαρακτηριστικά που κατά βάθος θα θέλαμε να είχαμε.
Όλοι αυτοί λοιπόν μας δείχνουν με έναν τρόπο πως και εμείς έχουμε τα δικά μας ταλέντα απλά χρειάζεται να τα βγάλουμε στην επιφάνεια, χωρίς φόβο αλλά με αναγνώριση και αποδοχή.
Γενικότερα ένας τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας που βιώνει ο καθένας είναι να παρατηρήσει ποιους ανθρώπους προσελκύει γύρω του, την κάθε δεδομένη χρονική στιγμή της ζωής του και τι καθρεφτίζουν πάνω του. Έτσι διακρίνει ξεκάθαρα σε ποιο σημείο εξέλιξης βρίσκεται και ο ίδιος.
Αυτό από μόνο του αποτελεί ένα μεγάλο εργαλείο αυτογνωσίας, ένα στίγμα αναγνώρισης και επίγνωσης της προσωπικής αλήθειας, αφού οι πτυχές της προσωπικότητας δεν επιτρέπουν πάντα μια ευρύτερη οπτική του συνόλου του εαυτού, ώστε να ανοίξει ο δρόμος της εξέλιξής του.
Είναι μια βοήθεια που μας δίνεται απλόχερα μπροστά μας και αν γνωρίζουμε τον τρόπο χρήσης της κατανοούμε τον εαυτό μας και τον θεραπεύουμε βλέποντας τις αδυναμίες του χωρίς κριτική και διαχωρισμό. Για όλες τις περιπτώσεις αυτών των ρόλων του εαυτού χρειάζεται η αποδοχή, η ανάληψη ευθύνης, η μετουσίωση στο φως και η ενοποίηση των πτυχών με αγάπη για να έρθει η ολοκλήρωση του «είναι» της ολότητάς μας.
Έτσι το ταξίδι μας γίνεται όμορφο, ελεύθερο, ενωτικό, παιχνιδιάρικο, γεμάτο γνώση και σοφία, πλημμυρισμένο με αγάπη γιατί πορευόμαστε αγκαλιά με την αλήθεια μας!
http://panagiotatzitzikou.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου