Δημιουργία της πραγματικότητας μέσα από την έλξη και το καθρέφτισμα.
Ο δεύτερος παράγοντας στην εκδήλωση της ατομικής πραγματικότητάς μας είναι ο τρόπος που έλκουμε ή δημιουργούμε τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας ? αυτό που πραγματικά μάς συμβαίνει. Υπάρχουν τρεις πεποιθήσεις γι' αυτό.
1. Δεν υπάρχουν νόμοι. Όλα συμβαίνουν και υπάρχουν κατά τύχη. Η δημιουργία είναι ένα τυχαίο γεγονός χωρίς αιτία ή σκοπό.
2. Υπάρχει ένα Θεϊκό όν που δημιουργεί και ελέγχει όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας.
3. Εμείς οι ίδιοι είμαστε οι δημιουργοί αυτού που μας συμβαίνει, με τις προηγούμενες και τις τωρινές πράξεις και επιλογές μας.
Ας κοιτάξουμε καθεμία πιθανή απάντηση με περισσότερη λεπτομέρεια.
1. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει αιτία, λόγος ή νόμοι που κυβερνούν τη δημιουργία όταν οι επιστήμες της φυσικής, χημείας και βιολογίας μάς παρουσιάζουν μια θαυμάσια εικόνα τάξης, νοημοσύνης, αλληλοεξάρτησης και έμφυτης σοφίας. Η ύπαρξη μιας νοήμονος συνειδητότητας πίσω από τα φαινόμενα που παρατηρούμε είναι περισσότερο από προφανής.
2. Παρόλο που μοιάζει να είναι αλήθεια σε κάποια επίπεδα ότι μια ακατάληπτη θεϊκή δύναμη ευθύνεται για τα περισσότερα απ΄ όσα συμβαίνουν, φαίνεται να υπάρχει ένας άλλος παράγοντας που εμπλέκεται στη δημιουργία της ατομικής πραγματικότητας, όπως η ελεύθερη βούληση και οι ατομικές προσπάθειες ή η έλλειψη προσπάθειας.
Ή ίσως θα μπορούσαμε να το εξηγήσουμε με έναν άλλο τρόπο. Η Θεϊκή βούληση μπορεί να δημιουργήσει τη ζωή μας στο βαθμό που εμείς δεν επεμβαίνουμε ή δεν αντιστεκόμαστε.
Το πρόβλημα με την άποψη, ότι όλα έχουν δημιουργηθεί από ένα θεϊκό ον και ότι εμείς δεν έχουμε καμία συμμετοχή στη δημιουργία της πραγματικότητας, είναι πως δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε μια αίσθηση δικαιοσύνης ή ευθύνης σε σχέση με όσα συμβαίνουν.
Γιατί κάποιοι γεννιούνται χωρίς όραση ή ακοή ή ανάπηροι ή σε οικογένειες που τους κακοποιούν και τους βλάπτουν συναισθηματικά; Γιατί κάποιοι πεθαίνουν μετά από λίγα χρόνια ζωής και άλλοι ζουν περισσότερο; Γιατί κάποιοι χάνουν τους αγαπημένους τους και άλλοι όχι; Γιατί κάποιοι καλοί άνθρωποι που κάνουν καλές προσπάθειες έχουν ατυχή αποτελέσματα;
3. Η τρίτη απάντηση, ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε οι δημιουργοί της πραγματικότητάς μας, φαίνεται να δίνει μια ευρύτερη, πιο περιεκτική εξήγηση για την πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε. Αυτή η εξήγηση γίνεται ακόμη πιο κατανοητή όταν απομακρύνουμε την ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητας ανάμεσα σε μας σαν ατομικές εκφράσεις του θείου και της ίδιας της θεότητας.
Όταν αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν προσωρινή έκφραση της θεϊκής συνειδητότητας ή της θεϊκής ενέργειας στο φυσικό βασίλειο, γίνεται ξεκάθαρο ότι όλοι μας, ατομικά και συλλογικά, δημιουργούμε την προσωπική και κοινωνική πραγματικότητά μας.
Είμαστε το ίδιο το θείο ενσαρκωμένο σε προσωρινά σώματα.
Δημιουργούμε και διαμορφώνουμε την πραγματικότητά μας. Το κάνουμε με διάφορους τρόπους:
α. Το παρελθόν. Οι προηγούμενες σκέψεις, πράξεις, επιλογές, συναισθήματα και λόγια είναι αιτίες της τωρινής πραγματικότητάς μας. Αυτή η έννοια είναι αποδεκτή από όλες τις θρησκείες και τις πνευματικές φιλοσοφίες. Μπορεί να μην πιστεύουν όλες στη μετενσάρκωση, αλλά όλες πιστεύουν στο κάρμα ή την αιτία και το αποτέλεσμα, όπως έχουμε ήδη αναφέρει.
Η επιλογή μας να φροντίζουμε τον εαυτό μας ή όχι, να επικοινωνούμε ειλικρινά και τίμια ή όχι, να βοηθάμε και να αγαπάμε τους άλλους ή όχι, να απελευθερωθούμε από τους φόβους ή όχι, επηρεάζει την τωρινή πραγματικότητά μας.
β. Το παρόν. Οι τωρινές μας σκέψεις, πεποιθήσεις, προσδοκίες, φόβοι, ενοχές και άλλα συναισθήματα και συμπεριφορές δημιουργούν την τωρινή πραγματικότητά μας μέσα από «τους νόμους της αντανάκλασης και της έλξης». Οι άλλοι και η ίδια η ζωή αντανακλούν πίσω σε μας το περιεχόμενο του νου και της συμπεριφοράς μας σε όλα τα επίπεδα.
Αν απορρίπτουμε τον εαυτό μας, φοβόμαστε ή περιμένουμε την απόρριψη, ή απορρίπτουμε τους άλλους, τότε έλκουμε απόρριψη. Αν σκεφτόμαστε, μιλάμε ή ενεργούμε ανταγωνιστικά ή εγωιστικά, τότε έλκουμε το ίδιο. Βασικά έλκουμε οτιδήποτε φοβόμαστε, αγαπάμε, επιθυμούμε και μισούμε, καθώς και ό,τι περιμένουμε και ό,τι κάνουμε.
Είναι σοφό ότι η ζωή καθρεφτίζει πίσω σε μας τις δικές μας σκέψεις, συναισθήματα, πεποιθήσεις, ρόλους και συμπεριφορές. ΜΆ αυτόν τον τρόπο έχουμε την ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας και να απελευθερωθούμε απ΄ αυτές τις πλευρές του εαυτού μας που έλκουν αυτό που μας δυσαρεστεί.
Σε τέτοια περίπτωση, το μάθημά μας είναι να ανακαλύψουμε αυτό που καθρεφτίζεται και να το μεταμορφώσουμε. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να έλκουμε την τωρινή πραγματικότητά μας. Αυτό είναι βασικό στο Ho ‘Οponopono. Αυτό είναι που χρειάζεται να καθαρίσουμε για να θεραπεύσουμε αυτό που συν-δημιουργούμε.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η δύναμη και η ευκαιρία για θετική αλλαγή βρίσκεται στο παρόν και πουθενά αλλού. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε την αντίληψή μας για το παρελθόν και επομένως την επίδρασή του σε μας, στο παρόν. Δεν γνωρίζουμε το μέλλον, αλλά μπορούμε να το διαμορφώσουμε με τις επιλογές μας την τωρινή στιγμή.
Μερικοί άνθρωποι αποδέχονται αρνητικές πραγματικότητες πιστεύοντας ότι είναι κάποιο «κάρμα» που πρέπει να υπομείνουν. Δεν υπάρχει κανένα όφελος από τα βάσανα ή την τιμωρία, αν δεν μάθουμε κάτι από την εμπειρία και αν αυτό δεν οδηγήσει σε αλλαγή. Η έννοια ότι πρέπει να υποφέρουμε για τα λάθη του παρελθόντος δεν έχει αξία, αν ο πόνος δεν γίνει ευκαιρία για εξέλιξη.
3. Οι επιλογές της ψυχής μας. Ο τρίτος παράγοντας που καθορίζει τη φύση των γεγονότων που συμβαίνουν στη ζωή μας είναι οι «επιλογές της ψυχής μας». Εμείς, σαν ψυχές, επιλέγουμε πριν ακόμη από τη γέννησή μας ότι θα θέλαμε ή θα χρειαζόμασταν να μάθουμε κάποια μαθήματα σαν μέρος της διαδικασίας εξέλιξής μας.
Αν έχουμε επιλέξει να μάθουμε αυτοπαραδοχή, θα «κάνουμε ένα συμβόλαιο» με τους κοντινούς μας ανθρώπους, για να δοκιμάσουμε την ικανότητά μας να νιώθουμε την αξία μας ακόμη κι όταν αντιμετωπίζουμε αποδοκιμασία ή απόρριψη. Αν έχουμε αποφασίσει να μάθουμε αγάπη χωρίς όρους ή συγχώρεση, λογικά θα επιλέξουμε να έχουμε επαφή με άτομα που θα μας είναι δύσκολο να αγαπάμε.
Μ' αυτόν τον τρόπο θα έχουμε την ευκαιρία να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να αγαπήσουμε αυτά τα άτομα. Αν θα θέλαμε να μάθουμε αυτάρκεια, θα στήσουμε στη ζωή μας ένα δράμα στο οποίο δεν θα είναι εύκολο να βρούμε υποστήριξη από τους άλλους. Αλλά, επίσης, έχουμε την ελεύθερη βούληση να αντισταθούμε στην εκμάθηση αυτών των μαθημάτων.
Όταν περνάμε δυσκολίες, μπορεί να μην είναι επειδή ήμασταν «κακοί» στο παρελθόν, αλλά επειδή έχουμε επιλέξει να μάθουμε συγκεκριμένα μαθήματα.
Με το Ho ‘Οponopono αποδεσμεύουμε αυτά τα άτομα, με τα οποία έχουμε κάνει αυτά τα «συμβόλαια», από την ανάγκη να συνεχίσουν να παίζουν τους ρόλους τους που μας δοκιμάζουν, επειδή έχουμε μάθει το μάθημα, το οποίο είναι να αναλάβουμε την ευθύνη για την πραγματικότητά μας και να τους αγαπάμε.
Επομένως, εμείς και όλοι οι άλλοι δημιουργούμε την ατομική και συλλογική πραγματικότητά μας μέσα από:
α. Τις προηγούμενες πεποιθήσεις, επιλογές, πράξεις, λόγια και συμπεριφορές.
β. Τις τωρινές πεποιθήσεις, λόγια, προσδοκίες, επιλογές, πράξεις και συμπεριφορές.
γ. Τις αποφάσεις της ψυχής μας να μάθουμε ορισμένα μαθήματα.
δ. Τον τρόπο που το προγραμματισμένο σύστημα πεποιθήσεών μας ερμηνεύει αυτό που συμβαίνει.
Και τι γίνεται με τις αμοιβαία δημιουργημένες πραγματικότητές μας;
Αν ο καθένας από μας δημιουργεί τη δική του πραγματικότητα μΆ αυτούς τους τρόπους, τότε πώς μπορούμε να αναλάβουμε 100% την ευθύνη γι' αυτό που δημιουργούν οι άλλοι; Οι πραγματικότητές μας είναι ένα πλέγμα δημιουργημένο από το ολικό άθροισμα των ατομικών δεδομένων μας.
Λιμνούλα με κυματισμούς
Φανταστείτε μια λιμνούλα όπου ο καθένας από μας ρίχνει κάθε δευτερόλεπτο το δικό του προσωπικό χαλίκι. Το αποτέλεσμα θα είναι ένα σχέδιο ρυτιδώσεων σχηματισμένο από την αλληλεπίδραση όλων των κυμάτων που δημιουργούνται από τα δισεκατομμύρια των προσωπικών χαλικιών.
Υποθέτοντας ότι τα χαλίκια μας είναι οι τωρινές και προηγούμενες πεποιθήσεις, συναισθήματα, λόγια, πράξεις και επιλογές μας, μπορούμε να φανταστούμε ότι είμαστε όλοι συν-δημιουργοί αυτού του μοναδικού πλέγματος που αποκαλούμε πραγματικότητα. Επιδρούμε στο σύνολο με κάθε σκέψη.
Ούτε ένα εκατοστό αυτού του πλέγματος δεν είναι ελεύθερο από τα δικά μας δεδομένα. Τα δεδομένα μας επιδρούν στο ολικό σχέδιο. Ούτε ένας άνθρωπος ή γεγονός δεν είναι ελεύθερα από τη συναισθηματική ενέργειά μας και τη σκέψη μας. Με το Ho ‘Οponopono σταματάμε να ρίχνουμε χαλίκια στη λιμνούλα. Απελευθερώνουμε τη λιμνούλα και όλα τα όντα μέσα της από τα προσωπικά υποκειμενικά δεδομένα μας.
Φανταστείτε έναν κόσμο από έξη δισεκατομμύρια όργανα των 1000 χορδών.
Η συμπαθητική δόνηση είναι νόμος της φυσικής που αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι αν έχουμε δύο κιθάρες ή δύο πιάνα και χτυπήσουμε μια χορδή στο ένα απ΄ αυτά, τότε η χορδή του άλλου, που είναι συντονισμένη στην ίδια συχνότητα με την χορδή που χτυπήσαμε στο πρώτο, θα επηρεαστεί και θα αρχίσει να δονείται.
Μια δόνηση του ενός θα επηρεάσει το άλλο μόνον αν είναι συντονισμένο στην ίδια συχνότητα. Αν αυτό είναι συντονισμένο σε άλλη συχνότητα είναι απίθανο να διεγερθεί.
Με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να φανταστούμε ότι επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον με συνειδητές και υποσυνείδητες συχνότητες που εκπέμπουμε. Εμείς και οι άλλοι δεν θα επηρεαζόμασταν, αν δεν είχαμε κάτι μέσα μας που διεγείρεται από αυτό που συμβαίνει ή που εκπέμπεται από τον άλλον. Αργότερα θα ερευνήσουμε πιθανές όψεις της ύπαρξής μας που μπορεί να διεγείρουν όψεις των άλλων και τανάπαλι.
Εμείς δημιουργούμε το ερέθισμα ? εκείνοι δημιουργούν την πραγματικότητά τους.
Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι μόνο για τα συνειδητά και υποσυνείδητα δεδομένα μας στο παρελθόν και το παρόν ? αλλά όχι γιΆ αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει στον άλλον. Αυτό είναι δική του δημιουργία.
Η μοναδική δύναμή μας έγκειται στο να καθαρίσουμε τον εαυτό μας και να απομακρύνουμε (ή να ζητήσουμε από το θείο να απομακρύνει) εκείνες τις χορδές που έχουν συντονιστεί με συγκεκριμένους τρόπους ώστε να επηρεάζουν ή να έλκουν, μέσω συμπαθητικής δόνησης, αρνητικές πραγματικότητες από τον εαυτό μας και τους άλλους.
Το Ho ‘Οponopono είναι η διαδικασία για να σταματήσουμε τις δικές μας χορδές να δονούνται σΆ εκείνες τις συχνότητες, ώστε να μην προσθέσουμε με κανένα τρόπο στην πραγματικότητα των άλλων. Αποσύρουμε και εξαγνίζουμε τα δικά μας δεδομένα.
Επηρεαζόμαστε από τους άλλους με τον ίδιο τρόπο. Όταν οι «παλλόμενες χορδές» των άλλων διεγείρουν κινήσεις μέσα σε μας, εκείνοι είναι το ερέθισμα, αλλά είναι το δικό μας πρόγραμμα δόνησης που μας κάνει να επηρεαζόμαστε και να δημιουργούμε τη δική μας ατομική πραγματικότητα.
Φανταστείτε έναν κόσμο από ατελείς καθρέφτες.
Θυμηθείτε εκείνους τους αστείους καθρέφτες που διαστρεβλώνουν την εικόνα. Μπορεί να μας κάνουν να φαινόμαστε χοντροί, ψηλοί, αδύνατοι ή κοντοί. Αυτοί οι καθρέφτες διαστρεβλώνουν αυτό που αντανακλούν.
Είμαστε όλοι καθρέφτες που έχουν ορισμένες στρεβλώσεις και δεν αντανακλούν μια εντελώς καθαρή εικόνα αυτού που υπάρχει. Η ζωή και οι άνθρωποι γύρω μας αντανακλούν σε μας αυτό που είμαστε, αλλά μερικές φορές με τρόπο διαστρεβλωμένο και όχι καθαρό.
Εμείς είμαστε η εικόνα για το καθρέφτισμα των άλλων και εκείνοι είναι οι εικόνες για το δικό μας καθρέφτισμα. Εμείς κι εκείνοι έχουμε ορισμένες υποκειμενικές ιδιότητες που μας εμποδίζουν να καθρεφτίσουμε καθαρά.
Όμως, αυτό που καθρεφτίζεται από τους άλλους πίσω σε μας είναι κατά κάποιον τρόπο αντανάκλαση από κάτι μέσα μας. Μπορεί να μην είναι καθαρό, μπορεί να περιέχει μεγάλο μέρος της δικής τους υποκειμενικότητας, αλλά εμείς είμαστε η βάση της αντανάκλασης.
Χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι κάτι μέσα μας αντανακλάται στη συμπεριφορά των ανθρώπων και στα γεγονότα ? ακόμη κι αν είναι διαστρεβλωμένο. Τότε μπορούμε να αναλάβουμε 100% την ευθύνη και να απελευθερωθούμε από οτιδήποτε καθρεφτίζεται, σαν δική μας πραγματικότητα.
Όταν το κάνουμε, η δική μας αντανάκλαση πίσω στους άλλους είναι πολύ λιγότερο υποκειμενική και διαστρεβλωμένη από τις δικές μας μνήμες και προβλήματα. Όταν γίνουμε απόλυτα καθαροί, δεν υπάρχει τίποτα να καθρεφτίσουμε. Θα δώσουμε αργότερα παραδείγματα από διάφορες όψεις του εαυτού μας που αντανακλώνται πίσω σε μας μέσα από τη συμπεριφορά των άλλων.
Κβαντική φυσική ? Η κατάληξη του κύματος
Η κβαντική φυσική μας λέει ότι ένα φωτόνιο ή ένα ηλεκτρόνιο είναι στην πραγματικότητα ένα κύμα πιθανοτήτων μέχρι να υπάρξει ένας παρατηρητής που προκαλεί αυτό το κύμα να καταλήξει σε ένα συγκεκριμένο σωματίδιο σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Φαίνεται ότι ο παρατηρητής προκαλεί το κύμα πιθανοτήτων να αφήσει την κατάσταση των πολλών πιθανοτήτων και να γίνει μία πραγματικότητα όπως τη γνωρίζουμε.
Θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει ανάμεσα σε μας τους ίδιους και τη ζωή. Η ζωή είναι κύμα πιθανοτήτων, που όλες τους υπάρχουν μαζί μέσα σε μία κβαντική μηδενική κατάσταση ή συνεπτυγμένη διάταξη ή για τους σκεπτόμενους πνευματικά μέσα στην οικουμενική συνειδητότητα. Σ' αυτήν την κατάσταση (η οποία είναι η κατάσταση που το Ho ‘Οponopono θέλει να επαναφέρει) τίποτα δεν είναι ακόμη σχηματισμένο. Μνήμες και προγράμματα δεν περιορίζουν ακόμη αυτήν τη συνειδητότητα-ενέργεια.
Μόλις η καθαρή συνειδητότητα αρχίζει να ρέει και να λειτουργεί μέσα από τον προγραμματισμένο νου μας, περιορίζεται και τείνει να έλκει ό,τι είναι σε συμφωνία με τις μνήμες και τους προγραμματισμούς μας.
Οι πεποιθήσεις και τα συναισθήματά μας κάνουν το απεριόριστο πεδίο μηδενικού σημείου από αγνή φωτεινή συνειδητότητα να μετασχηματιστεί σε αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητά μας ? με ανθρώπους, πράξεις και γεγονότα ? που είναι όλα αντανακλάσεις και ανταποκρίσεις στο εσωτερικό μας περιεχόμενο.
Το Ho ‘Οponopono είναι μια διαδικασία ξεκαθαρίσματος τους εσωτερικού περιεχομένου μας, ώστε να πάψουμε να περιορίζουμε τη διαμόρφωση της αγνής συνειδητότητας στη ζωή μας. Όταν ζητάμε από τους άλλους συγγνώμη, δεν είναι επειδή τους έχουμε βλάψει κάπου ή επειδή κάναμε λάθος. Είναι επειδή αναγνωρίζουμε ότι εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε την πραγματικότητά μας και όχι αυτοί.
Επίσης συνειδητοποιούμε ότι κάτι στους δικούς μας προγραμματισμούς τούς έχει φέρει στην επίγνωσή μας και μας έκανε να τους παρατηρήσουμε και ίσως να νιώσουμε κάποια συναισθήματα για ό,τι συμβαίνει ή για ό,τι εκείνοι κάνουν.
Μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι είναι η εσωτερική μας πραγματικότητα που κάνει την εξωτερική πραγματικότητα να εκδηλωθεί, να γίνει αντιληπτή και να μας επηρεάσει, τότε απαλλασσόμαστε από το συναίσθημα ότι είμαστε τα θύματα ή ότι οι άλλοι είναι υπεύθυνοι για την πραγματικότητά μας. Αναλαμβάνουμε 100% την ευθύνη για τη δική μας πραγματικότητα.
Αντιλαμβανόμαστε ότι ο μόνος τρόπος να αλλάξουμε αυτήν την πραγματικότητα είναι να απελευθερωθούμε από οτιδήποτε υπάρχει μέσα μας που συνεισφέρει σ αυτήν ? ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε τι θα μπορούσε να είναι αυτό.
Το εσωτερικό μας περιεχόμενο.
Οι πεποιθήσεις, τα συναισθήματα, οι προγραμματισμοί, οι ανάγκες, οι επιθυμίες, οι φόβοι, οι προσκολλήσεις και οι συμπεριφορές μας, όλα αντανακλώνται πίσω σε μας μέσα από τη συμπεριφορά των άλλων και την ίδια τη ζωή.
Ακολουθούν κάποιες ερωτήσεις που μπορούμε να θέσουμε στον εαυτό μας για να ανακαλύψουμε τι θα μπορούσε να υπάρχει μέσα μας που αντανακλάται πίσω σε μας μέσα από τη συμπεριφορά του άλλου ή την κατάσταση.
Σημείωση : Το Ho ‘Οponopono δεν απαιτεί να γνωρίζουμε τι υπάρχει μέσα μας που χρειάζεται να καθαριστεί. Ο ακόλουθος κατάλογος είναι απλά για να μας βοηθήσει να δούμε τις πολλές πιθανότητες που μπορεί να χρειαστεί να καθαριστούν επειδή έπεσαν στην αντίληψή μας ? ίσως με τη συμπεριφορά κάποιου άλλου. Η παρουσία οποιουδήποτε από τα παρακάτω μπορεί εύκολα να προσελκύσει αντίστοιχες συμπεριφορές και καταστάσεις.
1. Όταν σκέφτομαι ότι ο άλλος συμπεριφέρεται μ αυτόν τον τρόπο, νιώθω κάποια αρνητικά συναισθήματα;
2. Έχω συγκεκριμένες πεποιθήσεις για τον άλλον και γι αυτό που συμβαίνει; Το θεωρώ λυπηρό, λάθος, άδικο κλπ.;
3. Έχω ποτέ συμπεριφερθεί μ αυτόν τον τρόπο προς αυτόν ή άλλους στο παρελθόν;
4. Υπάρχει ένα μέρος του εαυτού μου που φοβάται κάτι εδώ; Μήπως φοβάμαι για την αξία, ασφάλεια, ελευθερία, ικανοποίηση ή έλεγχο;
5. Υπάρχει ένα μέρος του εαυτού μου που έχει μάθει να περιμένει αυτήν τη συμπεριφορά, που έφθασε να πιστεύει ότι αυτό το άτομο και οι άλλοι γενικά έτσι θα συμπεριφέρονται;
6. Υπάρχει ένα μέρος του εαυτού μου που πιστεύει ότι, για κάποιο λόγο, αξίζω αυτή τη συμπεριφορά;
7. Υπάρχει ένα μέρος του εαυτού μου που συμπεριφέρεται προς εμένα έτσι;
8. Υπάρχει ένα μέρος του εαυτού μου που θα ήθελε κατά καιρούς να δρα ή να φέρεται όπως ο άλλος, αλλά κάτι το σταματάει;
9. Μήπως αυτή η συμπεριφορά μού θυμίζει κάτι που βίωσα σαν παιδί;
10. Μήπως παίζω κάποιο ρόλο εδώ που έλκει αυτή τη συμπεριφορά από τον άλλον; α. το θύμα, β. τον τρομοκράτη, γ. το δάσκαλο, δ. το γονιό, ε. το παιδί, στ. τον έξυπνο, ζ. το σωστό, η. τον αντιδραστικό, θ. το δυνατό ? χωρίς ανάγκες, ι. το δίκαιο, ια. τον καλό, ιβ. τον υπεύθυνο, ιγ. τον πρόθυμο, ιδ. τον αδύναμο, ιε. τον πνευματικό, ιστ. το δικαστή, ιζ. τον απόμακρο, ιη. τον ανακριτή, ιθ. κάποιον άλλο ρόλο;
11. Ποιες είναι οι ανάγκες ή οι προσκολλήσεις μου που απειλούνται απ΄ αυτήν τη συμπεριφορά;
12. Τι θα χάσω αν δεν έχω τη συμπεριφορά που θέλω απ΄ αυτό το άτομο;
13. Μήπως έχω κάποια ενοχή που καθρεφτίζεται εδώ; Είναι η ενοχή ή η υπευθυνότητα για τον άλλον που με κάνουν ευάλωτο σ αυτήν τη συμπεριφορά;
14. Μήπως κρίνω, επικρίνω ή απορρίπτω εδώ;
15. Μήπως ζηλεύω αυτό το άτομο ή αυτά που κάνει ή έχει;
16. Μήπως είμαι προκατειλημμένος με αυτό το άτομο ή με την ομάδα στην οποία το κατατάσσω;
17. Μήπως οι γονείς μου ή κάποιος άλλος από την παιδική μου ηλικία συμπεριφερόταν μΆ αυτόν τον τρόπο; Τους έχω συγχωρήσει για τις φορές που φέρθηκαν έτσι;
18. Έχω συγχωρήσει τον εαυτό μου για τις φορές που έχω συμπεριφερθεί έτσι;
19. Μήπως συγκρίνω τον εαυτό μου μΆ αυτό το άτομο; Μήπως νιώθω ανώτερος ή κατώτερος απ΄ αυτόν τον άνθρωπο ή αυτόν τον τύπο ανθρώπου;
20. Μήπως έχω εσωτερικές συγκρούσεις εδώ; Μήπως υπάρχει ένα μέρος του εαυτού μου που αμφιβάλλει για μένα και συμφωνεί με τον άλλον;
21. Μήπως υπάρχουν συναισθήματα, ανάγκες και πεποιθήσεις που δεν έχω επικοινωνήσει καθαρά στον άλλον;
22. Μήπως κατά κάποιον τρόπο έχω συνηθίσει υποσυνείδητα σΆ αυτήν την κατάσταση και φοβάμαι να την αλλάξω;
23. Μήπως ίσως φοβάμαι ή νιώθω ότι δεν αξίζω να είμαι ευτυχισμένος, αγαπητός ή σεβαστός και έτσι έλκω καταστάσεις που με εμποδίζουν να νιώθω καλά;
Αυτές και άλλες όψεις του εσωτερικού μας κόσμου μπορούν πολύ εύκολα να είναι συντελεστές της πραγματικότητας που συν-δημιουργούμε.
Πώς μπορεί να συμμετέχουμε στις παγκόσμιες κρίσεις;
Οι περισσότεροι από μας είμαστε δυστυχισμένοι με τον τρόπο που ο κόσμος είναι και τείνει να είναι προβληματικός λόγω του χειρισμού κάποιων θεμάτων από τους δικούς μας ή από άλλους ηγέτες, όπως της υπερθέρμανσης του πλανήτη, της Μέσης Ανατολής, της τρομοκρατίας, της Αφρικής, της οικονομίας κλπ.
Όταν αισθανόμαστε απόρριψη ή μίσος για οτιδήποτε βρίσκεται μέσα στην πραγματικότητά μας, τελικά το ενεργοποιούμε και το αυξάνουμε. Τελικά ενδυναμώνουμε οτιδήποτε μισούμε, οτιδήποτε επιτρέπουμε να μας ενοχλεί με κάποιον τρόπο.
Πώς θα μπορούσαν αυτές οι παγκόσμιες κρίσεις να είναι εκδήλωση του ίδιου του εαυτού μας:
1. Πρώτα απ΄ όλα, οι ηγέτες μας είναι απλά μια εκδήλωση της συνειδητότητας των ανθρώπων. Όταν αλλάζει η συνειδητότητά μας, οι ηγέτες μας αλλάζουν. Χρειάζεται να κοιτάξουμε μέσα μας για να κατανοήσουμε γιατί έχουμε αυτούς τους ηγέτες και πώς τους ενδυναμώνουμε.
2. Ένας άλλος τρόπος που συμμετέχουμε είναι από την εξάρτησή μας στην άνεση και τα υλικά αγαθά. Όλα αυτά απαιτούν καύσιμα, θερμότητα και εξαντλούν τις φυσικές πηγές της γης. Έχοντας συνηθίσει σΆ αυτές τις ανέσεις, δίνουμε πολλά χρήματα και επομένως ισχύ σ' αυτούς που τα παράγουν και αυτοί στη συνέχεια έχουν την ικανότητα να ελέγχουν τις κυβερνήσεις.
Δίνουμε τη δύναμή μας (μέσω χρημάτων) στους επιχειρηματίες που ελέγχουν τους πολιτικούς, οι οποίοι παίρνουν τις αποφάσεις. Ο τρόπος ζωής μας είναι άμεσα υπεύθυνος για την υπερθέρμανση του πλανήτη και την πολιτική που σχετίζεται με την ανάγκη για καύσιμα. Άρα, είμαστε άμεσα υπεύθυνοι για την υπερθέρμανση του πλανήτη και τις διάφορες συγκρούσεις σ' όλο τον κόσμο.
3. Η προσωπική μας ταύτιση με μια μικρή ομάδα ανθρώπων με τους οποίους νιώθουμε άνετα και η αποξένωσή μας από ανθρώπους από άλλες θρησκείες, φυλές ή εθνικότητες αντανακλάται σε καταστάσεις όπως το Κόσοβο, η Ιρλανδία, η Μέση Ανατολή, η Αφρική και παντού στον κόσμο, όπου άνθρωποι από διαφορετικές ομάδες πολεμούν μεταξύ τους. Αυτό είναι αντανάκλαση του γεγονότος ότι δεν αισθανόμαστε την ίδια ενότητα με όλες τις θρησκείες, φυλές και εθνικότητες ή ακόμη και κοινωνικές τάξεις.
4. Η άδικη και μεροληπτική κατάχρηση εξουσίας στον κόσμο απλά αντανακλά τη δική μας κατάχρηση εξουσίας σαν γονείς, σύζυγοι, εργοδότες κλπ. Λίγοι άνθρωποι έχουν μάθει να χρησιμοποιούν τη δύναμή τους με απόλυτα δίκαιο και αμερόληπτο τρόπο. Οι κυβερνήσεις μας απλά κάνουν το ίδιο. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από αντανακλάσεις της δικής μας κατάστασης εξέλιξης ? ή της έλλειψής της.
5. Δεν μπορούμε ποτέ να ξέρουμε τι θα κάναμε αν ήμασταν στη θέση του άλλου. Αν μια ξένη δύναμη εισέβαλε και κατελάμβανε τις ΗΠΑ ή την Ευρώπη, θα ήμασταν ειρηνιστές ή τρομοκράτες μέχρι να φύγει; Οι πρώτοι Αμερικάνοι που πολεμούσαν και σκότωναν τους Βρετανούς, ήταν τρομοκράτες ή μαχητές της ελευθερίας; Από την άλλη, αν ήμασταν υπεύθυνοι για μια ολόκληρη χώρα και κάποιος βομβάρδιζε και σκότωνε το λαό μας, θα μπορούσαμε να μην κάνουμε τίποτα γι' αυτό;
Πολύ συχνά οι πράξεις και από τις δύο πλευρές αυτών των συγκρούσεων είναι ακραίες, άδικες και σκοτεινές ? αλλά είναι η ακριβής αντανάκλαση της συνειδητότητάς μας. Είναι εύκολο να κριτικάρουμε τους άλλους, όταν δεν βιώνουμε την κατάστασή τους. Αυτή η κριτική το μόνο που κάνει είναι να αυξάνει αυτό που συμβαίνει.
Υπάρχει ένας δυνητικός τρομοκράτης μέσα στον καθένα από μας, που περιμένει να εκδηλωθεί στις σωστές συνθήκες αίσθησης αδικίας όταν νιώθουμε ότι όλοι οι άλλοι δρόμοι είναι χωρίς ελπίδα. Και υπάρχει ένας εκδικητικός και άσπλαχνος τιμωρός μέσα σε όλους μας, αν έχουν βλάψει άδικα την οικογένειά μας.
Στον καθένα μας υπάρχει ένας φανατικός. Ακόμη και η απόρριψη των φανατικών, είναι μορφή φανατισμού. Μπορεί να υποστηρίζουμε την ειρήνη, αλλά μπορεί να μισούμε αυτούς που εμποδίζουν την ειρήνη. Τότε είμαστε ίδιοι μ' αυτούς και αντανακλούν σε μας τον εαυτό μας.
Αυτές οι παγκόσμιες καταστάσεις είναι απλό καθρέφτισμα της δικής μας συνειδητότητας που χρειάζεται να εξαγνιστεί και να εξελιχθεί με το Ho ‘Οponopono και άλλες μεθόδους.
Το Ho ‘Οponopono λέει ότι αν κάποιος κάνει κάτι άδικο, τότε εμείς ή οι πρόγονοί μας έχουμε κάνει κάτι για να το εξασφαλίσουμε και ζητάμε συγχώρεση απ΄ αυτούς και εκφράζουμε την αγάπη μας σ' αυτούς και ζητάμε από το Θείο να απομακρύνει από μας οτιδήποτε μπορεί να το έχει προκαλέσει. Αυτό είναι πολύ μακριά από τη συνηθισμένη μας αντίδραση.
6. Όλα τα προβλήματά μας ξεκινούν από την ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητάς μας από τους άλλους, η οποία οδηγεί στο φόβο, τους μηχανισμούς αυτοπροστασίας, την αποξένωση, την αδιαφορία για το πώς είναι οι άλλοι και στον εγκλωβισμό σε μια ζωή αυτοεξυπηρέτησης με έλλειψη βασικής εμπιστοσύνης για όσους δεν γνωρίζουμε ή για όσους δεν είναι σαν εμάς.
Αυτό από μόνο του είναι ψευδαίσθηση που έλκει μια μεγάλη ποικιλία ατομικών και κοινωνικών πραγματικοτήτων. Οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες προσθέτουν σΆ αυτούς του φόβους και την έλλειψη εμπιστοσύνης ενισχύοντας την ιδέα ότι οι άλλοι είναι κακοί και θέλουν να μας βλάψουν. Όταν λειτουργούμε με τέτοια παραδείγματα, συμμετέχουμε στην κοινωνική και παγκόσμια κατάσταση όπως είναι.
Είμαστε όλοι σε διαδικασία εξέλιξης.
Σαν ψυχές στη διαδικασία του να γίνουμε πιο ώριμοι και φωτισμένοι συναισθηματικά, νοητικά και πνευματικά, έλκουμε προς τον εαυτό μας καταστάσεις που μας προσφέρουν την ευκαιρία να μάθουμε τα επόμενα μαθήματα που χρειαζόμαστε στην εξελικτική πορεία μας. Φυσικά, έχουμε ελεύθερη βούληση να μάθουμε από αυτές τις καταστάσεις ή όχι.
Έχουμε την επιλογή να κρατηθούμε στον πόνο, το φόβο, την ενοχή και το θυμό, ή να απελευθερωθούμε απ΄ όλα αυτά, καθώς αναβαθμίζουμε την αντίληψή μας για την πραγματικότητα και προχωρούμε προς τη συγχώρεση, την αυτοπαραδοχή, την αγάπη και την ειρήνη.
Μερικές από τις καταστάσεις που έλκουμε έχουν σκοπό να μάθουμε αυτά τα μαθήματα. Μπορεί να μην έχουμε κάνει κάτι στο παρελθόν που εξασφάλισε αυτό που συμβαίνει. Μπορεί, σαν ψυχές, να έχουμε επιλέξει να συμβεί αυτό επειδή μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να απελευθερωθούμε από το φόβο και παλιές δυσλειτουργικές πεποιθήσεις και να προχωρήσουμε μπροστά.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είμαστε υπεύθυνοι όχι επειδή έχουμε βλάψει κάποιον, αλλά επειδή το έχουμε επιλέξει σαν μια διαδικασία εξέλιξης. Σε τέτοια περίπτωση μπορούμε να ζητήσουμε συγχώρεση ή απλά «να ελευθερώσουμε τον άλλον ή την κατάσταση ζωής» από την ανάγκη να είναι έτσι, επειδή έχουμε μάθει το μάθημα, ότι είμαστε υπεύθυνοι και ότι μπορούμε να αγαπάμε οποιονδήποτε ή οτιδήποτε κι αν είναι. Έχοντας μάθει την αγάπη, δεν χρειαζόμαστε πια το μάθημα.
Από την άλλη, μερικές απ’ αυτές τις συμπεριφορές ή τις καταστάσεις μπορεί να είναι το αποτέλεσμα πράξεων και επιλογών σε προηγούμενες ή παράλληλες ζωές, που σημαίνει ότι είναι απαραίτητο να ζητήσουμε συγχώρεση για οτιδήποτε μπορεί να έχουμε κάνει που έλκει την τωρινή πραγματικότητα. Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε τι είναι αυτό.
Είμαστε όλοι Μία Πνευματική Συνειδητότητα.
Οι περισσότερες θρησκείες διδάσκουν ότι τελικά είμαστε όλοι ένα με το Θείο και ότι μέσα στο Θείο είμαστε ένα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Χριστού λέει, «Είμαι μέσα σας και είστε μέσα μου και είμαι μέσα στον Πατέρα και ο Πατέρας είναι μέσα σε μένα».
Οι ανατολικές θρησκείες δίνουν ακόμη μεγαλύτερη έμφαση ξεκαθαρίζοντας ότι στην πραγματικότητα είμαστε όλοι εκφράσεις της μίας θεϊκής συνειδητότητας. Είμαστε μία συνειδητότητα, που μοιάζει να έχει διαχωριστεί σε πολλές, όπως το φως του προβολέα φαίνεται πάνω στην οθόνη του κινηματογράφου να διασπάται σε πολλά διαφορετικά όντα και τις αλληλεπιδράσεις τους. Είμαστε όλοι προβολές της μίας θεϊκής συνειδητότητας, η οποία τελικά αλληλεπιδρά με τον εαυτό της μέσα από τις πράξεις μας.
Εντούτοις, έχουμε την ελεύθερη βούληση και δύναμη να εμποδίσουμε την αγνότητα αυτής της έκφρασης και είμαστε στη διαδικασία εξαγνισμού και εξέλιξης της ικανότητάς μας να εκφράσουμε την αληθινή πνευματική μας φύση. Όλοι εξελισσόμαστε μαζί και η επιτυχία του καθενός στη διαδικασία ωφελεί όλους μας. Ταυτόχρονα η άρνηση του καθενός επηρεάζει όλους μας.
Το Ho ‘Οponopono είναι μια διαδικασία στην οποία αναγνωρίζουμε ότι δεν είμαστε ακόμη φωτισμένοι και ακόμη έλκουμε πραγματικότητες βασισμένες στην άγνοια, τις μνήμες και τους προγραμματισμούς. Γνωρίζοντας το, ζητάμε συγχώρεση από τα φαινόμενα που έλκουμε και ξαναεγκαθιστούμε την κατάσταση της αγάπης, η οποία βασίζεται στην αλήθεια ότι είμαστε όλοι ένα. Μετά ευχαριστούμε το Θείο που απομακρύνει από μας οτιδήποτε μπορεί να υπάρχει εκτός από την αγάπη.
Συμπέρασμα :
Το Ho ‘Οponopono είναι μια διαδικασία στην οποία αντιλαμβανόμαστε ότι:
1. Έλκουμε οτιδήποτε υπάρχει μέσα στην πραγματικότητά μας για κάποιον λόγο? δεν είναι τυχαίο.
2. Είμαστε συν-δημιουργοί όλων όσα συμβαίνουν ατομικά και κοινωνικά.
3. Καθετί είναι όπως θα έπρεπε να είναι αυτή τη στιγμή ? σαν ερέθισμα να το διορθώσουμε μέσα στον εαυτό μας.
4. Μπορούμε να διορθώσουμε μόνον τον εαυτό μας και κάνοντας το, να επηρεάσουμε τους άλλους και το σύνολο.
5. Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε τι διορθώνουμε μέσα μας.
6. Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε τι υπάρχει μέσα μας που συνηχεί με αυτό που τραβά την προσοχή μας.
7. Τα αίτια της πραγματικότητάς μας είναι είτε στο υποσυνείδητο όπως μνήμες, προγραμματισμοί ή μαθήματα που έχουμε επιλέξει να μάθουμε, είτε, εφόσον είμαστε αγνοί, από θεϊκή έμπνευση ή καθοδήγηση.
8. Η λύση είναι η απομάκρυνση των εσωτερικών αιτίων ? όχι των εξωτερικών ? και για μας και για τους άλλους.
9. Όταν ελευθερώνουμε τον εαυτό μας από κάθε όψη που συμμετέχει σ' αυτό που συμβαίνει ? τότε αυτό που συμβαίνει λειτουργεί λιγότερο από μας και περισσότερο από τα μαθήματα των άλλων ή και από τη θεϊκή δημιουργία ? επιλογή.
10. Η ελευθερία από μνήμες και προγραμματισμούς επιτρέπει στην έμπνευση να έρθει.
11. Η λύση είναι αγάπη για τους άλλους και τον εαυτό μας.
12. Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής ? ο δρόμος προς τη φώτιση.
13. Ο δρόμος είναι η αγάπη για όλους ? συμπεριλαμβάνοντας τον εαυτό μας.
Εν συντομία το Ho ‘Οponopono είναι :
1. Η συνειδητοποίηση πως ό,τι έχει πέσει στην αντίληψή μας είναι μέσα μας ? πως το έλκουμε ή το συν-δημιουργούμε.
2. Η αίτηση συγχώρεσης ή η απελευθέρωση των άλλων ή της κατάστασης.
3. Η έκφραση αγάπης.
4. Η έκφραση ευγνωμοσύνης προς το θείο που τώρα πια λύθηκαν τα αίτια.
Ρόμπερτ Ηλίας Νατζέμυ
Αρμονική Ζωή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου