Στην αρχή, φέρνει μια θλίψη, μια σύγχυση…
Όλη σου η ζωή να είναι ένα μεγάλο λάθος...
Να έχεις σκύψει το κεφάλι εκεί που κανονικά έπρεπε να το είχες υψώσει...
Να έχεις συρρικνώσει κάθε ζωή μέσα σου, για να ζήσουν οι άλλοι...
Να έχεις διάθεση να αγαπήσεις και αυτοί οι άλλοι να σε έμαθαν μόνο την απειλή...
Το να τα αντιμετωπίζει όλα αυτά ένας άνθρωπος είναι μια καθημερινότητα...Το κάνει από συνήθεια...
Όταν όμως τα παρατηρείς σαν αλήθεια της ζωής σου, τότε όλα γυρνάνε τούμπα μέσα σου.
Βλέπεις τι κάνεις, τι σου έκαναν...βλέπεις λίγο πιο καθαρά την ζωή που σε κάλεσαν να ζήσεις και πληγώνεσαι...
Στην αρχή πληγώνεσαι με τους άλλους...Μετά πληγώνεσαι με τον εαυτό σου...
Μέχρι να καταλάβεις ότι αυτός ο εαυτός που πληγώνεται, δεν είναι παρά μια μικρή υποψία του Εαυτού σου, αυτήν την υποψία που σου επέτρεψαν να αντιληφθείς...Αυτήν την υποψία που εκπαίδευσαν να είναι άνθρωπος και εσύ το έκανες ταυτότητα, ρόλο και καθήκον…
Και τώρα? τώρα πως θα ζήσεις με το μικρό, όταν μπροστά σου έχεις το απεριόριστο?
Αυτή η εξερεύνηση του απεριόριστου που ανοίγεται μπροστά σου και δεν ξέρεις που θα σταματήσει, στην αρχή θέλει κουράγιο...
Ίσως και σιωπή...
Η μεγάλη πρόκληση του να είσαι συνεπής στην Ψυχή σου, είναι μια καθημερινή μάχη, μέχρι να σταματήσει ο πόλεμος μέσα σου...Μετά δεν θα έχεις άλλη επιλογή...
Είναι πραγματικά αστείο να βλέπεις τα «εγώ» να ορμάνε να είναι «κάτι» και να επιμένουν να είσαι και εσύ ένα «κάτι»…
Σε ρωτάνε τι είσαι και εσύ να μην έχεις απαντήσεις…Θέλει κουράγιο να μην έχεις απαντήσεις που να στηρίζουν αυτό το «κάτι»…
Όλη η ζωή των ανθρώπων είναι ένας μεγάλος χειρισμός του ενός με τον άλλον...
και στο όνομα της Αγάπης γίνονται τα χειρότερα εγκλήματα, έτσι μας δίδαξε η ίδια η Ζωή...
Δεν προλαβαίνει κανείς εύκολα να νιώσει που Θέλει να είναι...Στην Ζωή του ή στην συνηθισμένη του ασφάλεια...
Ξεφεύγουν στιγμές από τον Εαυτό μας, όταν οι στιγμές αυτές περνάνε μέσα στους προσδιορισμούς του Είναι μας, χωρίς να έχουν αντίκρισμα στην καθολικότητά μας, γιατί δεν προλάβαμε να δούμε τον διαμελισμό του...
Ένα μικρό μέρος του Εαυτού μου θέλει να επιβιώσει...
Το ευγνωμονώ που θέλει να επιβιώσει...Εκεί που διαρκώς τσακωνόμουν μαζί του, ήταν στον τρόπο που ήθελε να Ζήσω...Στον τρόπο που ήθελε να μου επιβάλλει να Υπάρχω, να Αγαπώ και να Δημιουργώ…
Απόφαση να μην επιτρέψω σε κανέναν να με εκπλήξει...
Ο μόνος που έχει αυτό το δικαίωμα, είναι ο Εαυτός μου και ο Θεός μέσα μου...
Κανένας άλλος στον κόσμο!
Όλα ξεκινάνε, όταν κατανοήσεις ότι δεν υπάρχει προσδιορισμός του «καλού» και του «κακού», πέρα από τα ήθη, τις θρησκείες και αυτό το «κάτι» που σε έμαθαν ότι σε προσδιορίζει…
Ο καλός άνθρωπος στην Ελλάδα, είναι κακός άνθρωπος στον υπόλοιπο κόσμο...
Και ο καλός άνθρωπος στον υπόλοιπο κόσμο, είναι κακός άνθρωπος στην Ελλάδα…
Τούτος ο Πλανήτης βυθίζεται από τους καλούς και τους κακούς ανθρώπους.
Και όσο η μάχη με το Φως και το Σκοτάδι συνεχίζεται, πάντα θα υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, γιατί αυτό το «κάτι» δεν αντιλήφθηκε που πραγματικά γίνεται η μάχη…
Ο "γκρεμός" δεν είναι παρά αντανάκλαση του απεριόριστου...Πάντα υπάρχει ένας Δρόμος, εκεί που δεν πρόλαβες ακόμα να χαράξεις πορεία...
Βάσω Νικολοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου