Τουλάχιστον από την εφηβεία μου και μια δεκαπενταετία μετά, ώσπου ν’αποφασίσω ότι είμαι κι εγώ όμορφη και άξια αγάπης κι αποδοχής. Λέω ν’αποφασίσω γιατί καταλήγω πως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή και ιδίως «στο μυαλό» είναι θέμα απόφασης. Σαν έφηβη, αυτό που ένιωθα όταν με αντίκρυζα στον καθρέπτη ήταν τρόμος.
Είμαι μετρίου αναστήματος και από ανέκαθεν γεματούλα.
Το «γεματούλα» βέβαια στην εφηβεία μου ήταν για μένα ευφημισμός. «Χοντρή», «χοντρέλω», «φάλαινα», ήταν χαρακτηρισμοί που ταίριαζαν σε αυτό που ένιωθα μπροστά στο αποτροπιαστικό θέαμα του καθρέπτη. Επιπλέον, η φαρδιά μου περιφέρεια και το κατά πολύ μεγαλύτερο από το μέσο όρο στήθος μου και δεν βοηθούσαν καθόλου την κατάσταση.
Προσπαθούσα να το καμουφλάρω όπως μπορούσα,με φαρδιά ρούχα και το αγαπημένο μου χρώμα: το μαύρο. Τζίφος η δουλειά. Κάθε φορά που έπεφτα πάνω στον αντικατοπτρισμό του σώματος μου, ένιωθα βαθιά απογοήτευση. Θυμάμαι να κλαίω και ν’ αναρωτιέμαι γιατί να μην είμαι σαν τις άλλες τις «νορμάλ» κοπέλες.
Προσπάθησα αρκετές φορές να κάνω δίαιτα. Άλλες τα κατάφερα κι έχασα κάποια κιλά, κι άλλες ήταν παταγώδης η αποτυχία. Ακόμα όμως κι όταν έχανα κιλά, δεν γινόμουν ποτέ αδύνατη όπως οι κοπέλες που θαύμαζα, ζήλευα και λαχταρούσα να τους μοιάσω. Μάλλον ο σωματότυπος μου δεν είναι φτιαγμένος γι’αυτό το πρότυπο κι αυτό που πάντα ήλπιζα, εν τέλει δεν είναι εφικτό.
Οι φίλοι μου και η οικογένεια μου, προσπάθησαν αρκετές φορές να με πείσουν ότι δεν ήμουν και τόσο «χάλια» όσο αισθανόμουν. Πάντα άκουγα κομπλιμέντα για το πρόσωπο και τα μάτια μου αλλά για μένα ήταν χειρότερα. Προτιμούσα να μην τα ακούω γιατί τα θεωρούσα ευγενικά ψέματα που λέγονταν από την καλή πρόθεση των γύρω μου ν’ανεβάσουν την καταποντισμένη μου αυτοπεποίθηση.
Ο τρόπος που απέρριπτα το σώμα μου, μ’έκανε πιο ντροπαλή απ’ότι ήμουν ήδη. Στις καινούριες γνωριμίες που έκανα φαινόμουν πάντα κλειστή κι υπερβολικά ήσυχη. Κάποιος κάποτε με είχε αποκαλέσει και σνόμπ. Πόσο μακρυά ήταν από την αλήθεια.
Προσπάθησα αρκετές φορές να κάνω δίαιτα. Άλλες τα κατάφερα κι έχασα κάποια κιλά, κι άλλες ήταν παταγώδης η αποτυχία. Ακόμα όμως κι όταν έχανα κιλά, δεν γινόμουν ποτέ αδύνατη όπως οι κοπέλες που θαύμαζα, ζήλευα και λαχταρούσα να τους μοιάσω. Μάλλον ο σωματότυπος μου δεν είναι φτιαγμένος γι’αυτό το πρότυπο κι αυτό που πάντα ήλπιζα, εν τέλει δεν είναι εφικτό.
Οι φίλοι μου και η οικογένεια μου, προσπάθησαν αρκετές φορές να με πείσουν ότι δεν ήμουν και τόσο «χάλια» όσο αισθανόμουν. Πάντα άκουγα κομπλιμέντα για το πρόσωπο και τα μάτια μου αλλά για μένα ήταν χειρότερα. Προτιμούσα να μην τα ακούω γιατί τα θεωρούσα ευγενικά ψέματα που λέγονταν από την καλή πρόθεση των γύρω μου ν’ανεβάσουν την καταποντισμένη μου αυτοπεποίθηση.
Ο τρόπος που απέρριπτα το σώμα μου, μ’έκανε πιο ντροπαλή απ’ότι ήμουν ήδη. Στις καινούριες γνωριμίες που έκανα φαινόμουν πάντα κλειστή κι υπερβολικά ήσυχη. Κάποιος κάποτε με είχε αποκαλέσει και σνόμπ. Πόσο μακρυά ήταν από την αλήθεια.
Εγώ απλώς θεωρούσα ότι δεν έχω τίποτα αξιόλογο πάνω μου για να με συμπαθήσουν οι άλλοι.Πίστευα πως ήταν γεμάτοι αρνητικές σκέψεις για μένα, το παρουσιαστικό μου, τον τρόπο που μιλούσα κι εκφραζόμουν. Φοβόμουν ότι προσεγγίζοντας τους περισσότερο θα έβλεπαν πόσο ανάξια της προσοχής τους ήμουν. 
Πώς άλλαξαν όλα λοιπόν;
Ναι άλλαξαν. Αλλιώς δε θα έγραφα τώρα αυτό που γράφω και θα εξακολουθούσα να σκέφτομαι πως να κρυφτώ απ’τον κόσμο.
Οι φίλοι μου με βοήθησαν, η οικογένεια μου με βοήθησε. Η δουλειά με τον εαυτό μου, κι αυτή με βοήθησε και φυσικά ο άνθρωπος μου.
Επιτέλους κατάλαβα πως η αξία μου δεν είναι συνάρτηση του σχήματος που έχει το σώμα μου ούτε των κιλών μου.
Ότι τόσον καιρό, απέρριπτα τον εαυτό μου ολοκληρωτικά,βασισμένη μόνο σ’ένα πράγμα. Δεν το άξιζα αυτό. Έχω τόσα άλλα καλά, εσωτερικά και εξωτερικά.
Επίσης, συνειδητοποίησα πως το σώμα μου δεν είναι εχθρός μου αλλά φίλος μου και φίλος μου καλός. Με κουβαλάει κάθε μέρα εδώ κι εκεί, μου χαρίζει εμπειρίες αξέχαστες.
Η αγάπη για τον ίδιο μας τον εαυτό είναι ένα φάρμακο που γιατρεύει. Για μένα δεν ήταν εύκολο πράγμα και ξέρω ότι για πολλούς από εσάς δεν είναι επίσης. Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο ν’αγαπήσουμε τον εαυτό μας; Ένας θεός ξέρει !
Πώς άλλαξαν όλα λοιπόν;
Ναι άλλαξαν. Αλλιώς δε θα έγραφα τώρα αυτό που γράφω και θα εξακολουθούσα να σκέφτομαι πως να κρυφτώ απ’τον κόσμο.
Οι φίλοι μου με βοήθησαν, η οικογένεια μου με βοήθησε. Η δουλειά με τον εαυτό μου, κι αυτή με βοήθησε και φυσικά ο άνθρωπος μου.
Επιτέλους κατάλαβα πως η αξία μου δεν είναι συνάρτηση του σχήματος που έχει το σώμα μου ούτε των κιλών μου.
Ότι τόσον καιρό, απέρριπτα τον εαυτό μου ολοκληρωτικά,βασισμένη μόνο σ’ένα πράγμα. Δεν το άξιζα αυτό. Έχω τόσα άλλα καλά, εσωτερικά και εξωτερικά.
Επίσης, συνειδητοποίησα πως το σώμα μου δεν είναι εχθρός μου αλλά φίλος μου και φίλος μου καλός. Με κουβαλάει κάθε μέρα εδώ κι εκεί, μου χαρίζει εμπειρίες αξέχαστες.
Η αγάπη για τον ίδιο μας τον εαυτό είναι ένα φάρμακο που γιατρεύει. Για μένα δεν ήταν εύκολο πράγμα και ξέρω ότι για πολλούς από εσάς δεν είναι επίσης. Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο ν’αγαπήσουμε τον εαυτό μας; Ένας θεός ξέρει !
Προσπαθώ ακόμα να καταλάβω. Σίγουρα, για τον καθένα από εμάς , η απάντηση είναι διαφορετική. Ίσως είναι ο τρόπος που μεγαλώσαμε σε συνδυασμό με την ιδιαιτερότητα που έχουμε σαν άνθρωποι.
Κάτι τελευταίο για όσους έφτασαν μέχρι εδώ διαβάζοντας.
Είμαστε όλοι άξιοι αποδοχής με όλα τα ψεγάδια μας ή παρόλα τα ψεγάδια μας.
Κάποιες φορές, αυτό που θωρούμε ψεγάδι μας, είναι κομμάτι της ομορφιάς μας γιατί ομορφιά δεν είναι η τελειότητα αλλά η κάθε ατέλεια που μας κάνει ξεχωριστούς.
Γι’ αυτό, ας μη στερήσουμε από τον εαυτό μας την πιο βαθιά εμπειρία του κόσμου, την αγάπη. Ας αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας πρώτα!»
Χ.Μ
Ευχαριστούμε την Χ.Μ που μοιράστηκε την ιστορία της στο blog. Μαρία Μεραμβελιωτάκη-Simon
http://happymind.gr
Κάτι τελευταίο για όσους έφτασαν μέχρι εδώ διαβάζοντας.
Είμαστε όλοι άξιοι αποδοχής με όλα τα ψεγάδια μας ή παρόλα τα ψεγάδια μας.
Κάποιες φορές, αυτό που θωρούμε ψεγάδι μας, είναι κομμάτι της ομορφιάς μας γιατί ομορφιά δεν είναι η τελειότητα αλλά η κάθε ατέλεια που μας κάνει ξεχωριστούς.
Γι’ αυτό, ας μη στερήσουμε από τον εαυτό μας την πιο βαθιά εμπειρία του κόσμου, την αγάπη. Ας αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας πρώτα!»
Χ.Μ
Ευχαριστούμε την Χ.Μ που μοιράστηκε την ιστορία της στο blog. Μαρία Μεραμβελιωτάκη-Simon
http://happymind.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου