Καθώς τα χρόνια περνούν, η ρουτίνα και οι υποχρεώσεις αλλάζουν πολύ τη σχέση με τον άνθρωπό μας. Καμιά φορά αναρωτιόμαστε ποιοι ήμασταν πριν από τα παιδιά και τον γάμο…
Όσο, όμως, υπάρχει αγάπη και κατανόηση τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σκοτώσει αυτό που έχουμε χτίσει με τον σύντροφό μας.
Αυτό το κείμενο το αφιερώνουμε στο άλλο μας μισό που στέκεται δίπλα μας σαν βράχος σε όλες τις καταιγίδες και τις φουρτούνες.
«Μερικές φορές νιώθω ότι δεν ξέρω τον εαυτό μου, το κορίτσι που κάποτε ήξερες…
Πολλά έχουν αλλάξει μέσα μου και ξέρω ότι το νιώθεις κι εσύ.
Το μυαλό μου είναι κάπου αλλού αυτές τις μέρες, όταν με κρατάς κοντά σου.
Ακόμα κι αν νιώθω απόμακρη, σε χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ.
Αυτή η όμορφη ζωή που φτιάξαμε, θα είναι για πάντα δική μας και η αγάπη μας είναι η κόλλα που μας κρατά ενωμένους και ας υπάρχει τώρα αυτή η θολούρα.
Αυτές οι μικρές μέρες των μεγάλων συναισθημάτων και μια μικρότητα που δεν θα διαρκέσει.
Μια μέρα θα κοιτάξουμε πίσω, θα θυμόμαστε αυτόν τον ανεμοστρόβιλο και θα αναρωτιόμαστε πώς πέρασε τόσο γρήγορα.
Αυτές οι μέρες είναι όμορφες και δύσκολες.
Είσαι ακόμα εσύ και είμαι ακόμα εγώ, αλλά δεν είναι μόνο τα παιδιά μας που μεγαλώνουν… Δεν θα ήθελα να βρίσκομαι πουθενά αλλού.
Μερικές φορές, είναι αλήθεια, νιώθω λίγο χαμένη.
Και όμως, ποτέ δεν ένιωσα πιο ολοκληρωμένη.
Είσαι το φως που με καθοδηγεί σε όλα αυτά,
Ευχαριστώ που είσαι το σταθερό μου έδαφος.»
mama365.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου