Το να πεθάνει κάνεις σημαίνει, ότι επιτρέπει στον εαυτό του, να βιώσει συναισθήματα δύσκολα στην διαχείριση τους, όπως είναι η θλίψη, η στεναχώρια, η απόγνωση, ο πόνος, η απελπισία.
Σκέφτομαι πολλές φορές, τι σημαίνει άραγε η ανάσταση για τον καθένα από εμάς; Σε μια εποχή που επικρατεί ο άκρατος καταναλωτισμός που συνοδεύει με γοργό ρυθμό, τον παθολογικό ναρκισσισμό και τον τυχοδιωκτισμό της επιτυχίας, υπάρχει χρόνος να εστιάσουμε σε αυτό το ερώτημα;
Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω, να διερευνήσω το ζήτημα, όσο πιο βαθιά μπορώ. Θα ξεκινήσω αρχικά λέγοντας, πως για να αναστηθεί κάποιος ή κάτι, είναι απαραίτητο να πεθάνει.
Όταν μιλάω για θάνατο το εννοώ φυσικά με συμβολικό τρόπο, όπως και την έννοια της ανάστασης. Για μένα αυτές οι δυο έννοιες, είναι εσωτερικές λειτουργίες που συμβαίνουν στο ψυχόσωμα μας.
Το να πεθάνει κανείς σημαίνει, ότι επιτρέπει στον εαυτό του, να βιώσει συναισθήματα δύσκολα στην διαχείριση τους, όπως είναι η θλίψη, η στεναχώρια, η απόγνωση, ο πόνος, η απελπισία. Αυτά τα συναισθήματα όμως δεν έρχονται από μόνα τους στην ζωή.
Εμφανίζονται πάντα στη ζωή μας σε στιγμές που μας ζορίζουν ψυχικά στον υπέρτατο βαθμό. Αυτές οι στιγμές μπορεί να είναι μια απόλυση από την δουλειά, η διάλυση ενός γάμου, να νοσήσουμε από κάποια σοβαρή ασθένεια, η απώλεια ενός ανθρώπου.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων αποφεύγει να βιώσει αυτές τις καταστάσεις και τα συναισθήματα που τις διέπουν. Βιώνει μια ζωή, χτίζοντας την ψευδαίσθηση πως όλες αυτές οι αντιξοότητες που περιέγραψα νωρίτερα, δε θα τις ζήσει ποτέ.
Κι όταν όμως, εμφανιστούν, τότε δημιουργούν ένα κέλυφος που τους χωρίζει με αυτά τα γεγονότα και συνήθως στέλνουν ένα μήνυμα μέσω της συμπεριφοράς τους, πως δεν συνέβη κάτι τόσο σοβαρό και τα συγκεκριμένα άτομα, έχουν την δύναμη να το ξεπεράσουν.
Η συνηθισμένη συνέπεια αυτής της συμπεριφοράς, είναι να απαγορεύουν στους εαυτούς τους, να αισθανθούν.
Η κατάσταση τους έχει κάτι το μετέωρο. Δεν βιώνουν κάποιο ''θάνατο'', ούτε εισχωρούν στα πιο σκοτεινά σημεία της ύπαρξης τους, που παραμένουν για αυτούς αχαρτογράφητα.
Παραμένουν συνεχώς στη μέση ενός μονοπατιού, δίχως να κάνουν το επόμενο βήμα προς την εξέλιξη και την πραγματική χαρά.
Θα αναρωτηθεί κάποιος, τι μπορούμε να πράξουμε, ώστε να φτάσουμε προς την προσωπική μας ανάσταση. Θεωρώ ότι είναι σημαντικό να μην φοβηθούμε, να εισχωρήσουμε στο σκοτεινό τούνελ του πόνου, βιώνοντας δυσάρεστα συναισθήματα και συνειδητοποιώντας δικά μας λάθη και παραλείψεις. Το ξέρω πως θα είναι οδυνηρό και δύσκολο.
Αλλά μέσα από την διεργασία του πόνου, θα αποκτήσουμε ψυχική ανθεκτικότητα και επίγνωση του εαυτού μας. Θα είναι τα υλικά που θα μας οδηγήσουν στην προσωπική μας ανάσταση. Όσο φοβόμαστε τον πόνο και την θλίψη, ανοίγουμε διάπλατα την πόρτα μας στην κατάθλιψη.
Φτάνοντας προς το τέλος, αυτό που πιστεύω πως εμποδίζει τους ανθρώπους να γίνουν ένα με το θαύμα της προσωπικής ανάστασης, είναι η ψευδαίσθηση που τους έχει καλλιεργηθεί από παιδιά, πως αν αποφύγουν τον ''θάνατο'' την ήττα, τον πόνο, την ματαίωση, θα ζήσουν μια ζωή προστατευόμενη από την πίκρα και θα περιέχει μόνο χαρά.
Αυτό που θα καταφέρουν μόνο, είναι να συρρικνώσουν από τον εαυτό τους την δύναμη τους και να σπαταλήσουν το σπουδαίο δυναμικό τους.
Καθώς γράφω αυτό άρθρο, μου έρχεται στο νου μια εικόνα. Η ζωή αυτών των ανθρώπων, είναι όπως ένας βράχος που παραμένει αμετακίνητος και το θαλασσινό κύμα τον μαστιγώνει συνεχώς. Δε θα καταστραφεί αμέσως.
Αλλά κάθε χρόνο θα χάνει και λίγο από τον όγκο του, ώσπου κάποια στιγμή, θα πέσει ολόκληρος στο βυθό της θάλασσας.
Γιάννης Αγγελής Κοινωνικός Λειτουργός
-Σωματικός Ψυχοθεραπευτής
Image credit: freepik/ freepik.com
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου