.jpg)
Κοιτάζοντας παλιά άλμπουμ από φωτογραφίες, όχι ότι έχω και πολλά, τις στιγμές προτιμούσα πάντα να τις αποθανατίζω στο μυαλό μου, παρατηρώ πόσα λίγα ηλιοβασιλέματα υπάρχουν. Ίσως να ψυχράνθηκα κάπως με το ηλιοβασίλεμα από τότε που είδα μπροστά του καμιά εκατοστή Γιαπωνέζους να τραβάνε σαν μανιακοί φωτογραφίες γελώντας όπως γελάνε τα παιδιά όταν βλέπουν ένα κλόουν στο τσίρκο.
Ναι, ίσως κάπου εκεί μου κάθισε η ιδέα πως το “στημένο” ηλιοβασίλεμα ήταν ο κλόουν των “στημένων” ρομαντικών…
Δεν μου βγήκε σε κακό. Γιατί έψαξα μια άλλη στιγμή της ημέρας που να μπορώ να την απολαύσω ανενόχλητη. Κι έτσι μοιραία μπήκα σε ένα πολύ ιδιαίτερο κλαμπ που περικλείει μια μαγεία μοναδική, τόσο μοναδική, που τα μέλη δεν θέλουν οι υπόλοιποι να ξέρουν για να μην γίνουμε πολλοί.
Το ξημέρωμα. Τώρα πια, μετά από τόσα χρόνια που έχω μετρήσει το κόσμο να ξυπνάει αμέτρητες φορές, έχω κατανέμει στο πόσο πλούσιος είναι κάποιος από το αν έχει τη δυνατότητα να απολαμβάνει ένα ξημέρωμα ή όχι….
Όχι τύφλα στο μεθύσι, όχι επειδή με το πρώτο φως θα φύγουν οι βρυκόλακές του, όχι γιατί τα φάρμακα δεν πιάσανε και μέτρησε μια ακόμα άσπρη νύχτα, αλλά γιατί απλά το περίμενε.
Όπως είναι. Αργοπορημένο το χειμώνα και ολόδροσο το καλοκαίρι. Εκείνο το βγάλσιμο από τη νύχτα που ετοιμάζεται να υποδεχτεί το φως. Εκείνος ο προθάλαμος ηρεμίας, γαλήνης, αναμονής για το επόμενο βήμα, ήσυχα, με τις σκέψεις ακόμα να κοιμούνται και να σ΄αφήνουν ήσυχο για λίγο.
Γι΄αυτό σας λέω, τώρα πια μετράω το πόσο πλούσιος είναι κάποιος από το αν μπορεί να απολαύσει την αυγή.
Αν έχει τη πολυτέλεια να απαιτήσει ένα κομμάτι χρόνου ελευθερίας πριν ξεκινήσει τη μαζικοποιημένη υποχρέωση της ζωής που του έχουν ορίσει.
Θεωρώ πλέον, στιγμές επανάσταση σ΄εναν άνθρωπο , τις στιγμές που μπορεί να τεμπελιάζει. Νοικοκύρη του εαυτού του κάποιον που έχει το περιθώριο να κοιτάει το ταβάνι χωρίς να σκέφτεται τίποτα.
Μετρήστε πόσοι μπορούν να το καταφέρουν και θα δείτε πόσο μικρό ποσοστό πλουσίων έχουμε σε παγκόσμιο επίπεδο.
Και το κυριότερο, όλες αυτές οι ψυχές που μπορούν ακόμα να κοιτάνε ένα ηλιοβασίλεμα χωρίς να το αποθανατίζουν, που μπορούν να ξαπλώνουν και να σχεδιάζουν το όνειρο που θα δουν, που μπορούν να ξυπνάνε πριν από τους άλλους απλά για να απολαύσουν το ξύπνημα, δεν ανήκουν σε τάξεις.
Δεν έχουν συγκεκριμένη πατρίδα, ιδεολογία ή θρησκεία.
Δεν μπορούν οι στατιστικές υπηρεσίες να τις ενσωματώσουν σε κανένα από τα γνωστά τάργκετ γκρουπ.
Μπορεί να είναι ένας άστεγος που ατενίζει τον ουρανό από το παγκάκι του ή ένας ζάπλουτος που τον κοιτάζει από το πανύψηλο ρετιρέ του. Ένας Ευρωπαίος ξενύχτης σε κάποιο καφέ της Ρώμης, του Παρισιού, της Μαδρίτης δίπλα σε ένα αχνιστό καφέ ή ένα ξυπόλυτο παιδί σε κάποια ζούγκλα με όλα τα πλάσματα να ξυπνάνε μαζί του.
Ένα μωρό που θα αρχίσει να κλαίει για να φωνάξει στη μάνα του πως ήρθε η ώρα να θηλάσει, ή ένας γέρος που μέσα του εύχεται να έχει το περιθώριο να δει δυο τρία ακόμα ξημερώματα πριν το μεγάλο ταξίδι…
Αλήθεια πως μπορεί κανείς να ξυπνάει όμορφα σ΄ενα τόσο άσχημο κόσμο?
Αυτό ακριβώς είναι το μυστικό της αυγής. Η συνήθεια να ξυπνάς πριν από τους άλλους σου δίνει το περιθώριο να σκεφτείς πόσα πράγματα υπάρχουν στη ζωή σου που δεν έχεις παραδώσει και είναι κοντά σου. Φύλακες στην επέλαση της βαρβαρότητας.
Την υπόλοιπη μέρα μπορεί να σε στριμώξουν στη κρεατομηχανή και να κινείσαι σαν ρομπότ συμμορφωμένο με τις υποδείξεις και τα πρέπει. Αλλά πριν, έχεις προλάβει να νοιώσεις το δέος της μοναδικότητάς σου, το τρόπο που η ανάσα σου μπορεί να έρθει σε αρμονία με την ανάσα ενός ολόκληρου σύμπαντος.
Εκείνη τη χαρά πως τους ξεγέλασες κι είσαι ξύπνιος μια ώρα που δεν έχουν καν τηλεοπτικές εκπομπές ζωντανές γιατί πιστεύουν πως όλοι κοιμούνται…..
Τώρα που είναι καλοκαίρι, και με το πρώτο φως είμαι χωμένη στο κήπο κι απολαμβάνω το καφεδάκι μου, ξορκίζοντας τους εκβιασμούς, τις απειλές και τους φασόν νόμους που συνεχώς πετάνε μέσα στη ζωή μου, στο απέναντι σπίτι κάθεται και μια ηλικιωμένη κυρία μ΄ενα γέρικο σκυλάκι γύρω της.
Τη βρίσκω μόνιμα ξύπνια, τόσο που έχω αρχίσει να σκέφτομαι μήπως δεν κοιμάται πια. Από την άλλη πάλι σκέφτομαι πως ίσως έπιασε το νόημα και προσπαθεί να συλλάβει το χαμένο χρόνο.
Τα τόσα ξημερώματα που στερήθηκε προσπαθώντας να προλάβει ότι της είχαν πει πως έτσι είναι.
Κοιτάζω χαμογελώντας το παραπονεμένο ξυπνητήρι μου. Το ρυθμίζω πάντα να χτυπήσει μια συγκεκριμένη ώρα αλλά δεν προλαβαίνει ποτέ. Κλείνω το κουμπάκι πριν προλάβει να πει τη πρώτη λέξη. Γιατί μια μορφή ελευθερίας είναι τελικά να ξυπνάς όταν κάνεις κέφι.
Όταν τα όνειρά σου εκπληρώνουν το προορισμό τους και σου ζητούν να ανοίξεις τα μάτια στο κόσμο τώρα. Όχι όταν κάτι έξω από σένα θα απαιτήσει να το κάνεις.
Έχετε σκεφτεί πως έχουμε παραδώσει ακόμα και το βιολογικό μας ρολόι σε ξένα χέρια?
Έχετε σκεφτεί πως εκτός από το θεό χρήμα που όταν τον στερούμαστε νοιώθουμε ανίκανοι να ζήσουμε χωρίς αυτόν, γιατί όλα είναι προγραμματισμένα να ζεις ΜΟΝΟ με αυτόν, μας έχουν πάρει ακόμα και το δικαίωμα ενός λεπτού γαλήνης?
Ούτε ένα λεπτό γαλήνη δεν έχει αφεθεί στο μαρτυρικό κόσμο που έχει δημιουργηθεί γύρω μας. Κι εμείς μιλάμε ακόμα για το αν ο τάδε κερατάς έχει δυνατότερα κέρατα από τον άλλον….
Φτώχεια. Μεγάλη φτώχεια. Που προλαβαίνεις να την αντιληφθείς, και αν, όταν φτάσεις στην ηλικία της απέναντι κυρίας… και του σκύλου της. Εγώ λοιπόν πεισματάρικο αρκαδικό κεφάλι, σας ανακοινώνω θρασύτατα πως είμαι τεμπέλα. Χωρίς φιλοδοξίες να φτάσω κάπου.
Χωρίς αγωνία αν θα με εγκρίνετε ή όχι. Είμαι ένα ον που δεν παράγει τίποτα άλλο εκτός από όνειρα που δεν αξιολογούνται σε κανένα χρηματιστήριο. Τη δουλειά μου τη βλέπω σαν αναγκαστική δουλεία, και τις υποχρεώσεις μου σαν αγγαρεία.
Στο ημερήσιο πρόγραμμά μου, υπάρχει μια και μοναδική σημείωση. Από παιδί. Να ξεμπερδέψω γρήγορα με τις υποχρεώσεις που μου έχουν επιβληθεί σαν μοναδική δυνατότητα και να βρω χρόνο να ασχοληθώ με την αληθινή ζωή που κρύβεται στο κήπο μου κι έχει απ΄ευθείας σύνδεση με ένα ολόκληρο γαλαξία ή και περισσότερους….
Για να μπορέσεις όμως να γίνεις τεμπέλης, πρέπει να συμβιβαστείς με την ιδέα πως κάποια μέρα θα κοιμάσαι άστεγος. Πρέπει να αποδεχτείς πως μπορεί να χρειαστεί να θυσιάσεις τη φωλίτσα σου για να μην θυσιάσεις τις μέρες σου. Κι αυτό δεν είναι εύκολο.
Έτσι ο φόβος της απώλειας της ασφάλειας κρατάει μόνιμα τα κλειδιά της φυλακής μας.
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου