.webp)
Ξεκινώντας από το Συμπόσιο του Πλάτωνα με τον μύθο των “Στρόγγυλων Ανθρώπων”, την Κοσμογονία του Ησίοδου, καθώς και στοιχεία για το ταξίδι της ψυχής από το “Περί του προσώπου τω κύκλω της Σελήνης” του Πλουτάρχου (παραπομπές δανεισμένες από Γ. Α. Χαραλαμπίδη), βλέπουμε ότι σε αυτό τον κύκλο της ζωής συνεχώς αναζητούμε την πληρότητα και την επιστροφή στην ολότητα. Κι αυτό γίνεται με κάθε τρόπο.
Σε αυτό το νοητικό ταξίδι, αν υποθέσουμε σαν παραδοχή ότι ένας από τους σκοπούς μας είναι η επιστροφή στην ολότητα και η επίτευξης της πληρότητας, στην προσπάθεια μας να το καταφέρουμε ταυτιζόμαστε τόσο πολύ με το εγώ όπου το ταξίδι αυτό καθίσταται αδύνατο.
Η αποκοπή και η κατά τα άλλα χρήσιμη – για εδώ – ατομικότητα, βοηθάει στην εξερεύνηση της ζωής, την κατανόηση – ανακάλυψη – ενθύμηση – αλλά και δημιουργία εαυτού ως μονάδα.
Στο δρόμο αυτό, η παρουσία του εγώ και του πονο-σώματος από ένα σημείο και μετά δημιουργεί απροσπέλαστα εμπόδια τόσο στην ενότητα του εγώ και του εαυτού (Ηνίοχος), όσο και στην τάση για ενότητα στις συντροφικές σχέσεις.
Στην ιστορία “Το Μεγάλο Ο συναντά το κομμάτι που Λείπει” βλέπουμε με έναν παιδικό αλλά άκρως μυητικό τρόπο, πως η συνάντηση των δύο ανθρώπων σε συντροφικό επίπεδο, οφείλει να αποτελείται από δύο – κατά το δυνατόν- ολόκληρους ανθρώπους. Όχι από δύο μισά. Κάτι το οποίο σαν αρχή είναι σωστό, αλλά σαν πρακτική εφικτό ως ένα βαθμό.
Στο εδώ δίπολο (Γιν Γιανγκ, καλό κακό, θετικό αρνητικό κοκ) είναι φύση αδύνατον να γίνει αυτό ολοκληρωτικά. Η σωματική έλξη και ένωση είναι ίσως η μόνη εφικτή σύνδεση σε τέτοιο βαθμό. Τουλάχιστον για τα πρώτα επίπεδα.
Και αυτός είναι ο λόγος που σε αυτό το χαμηλό επίπεδο (αλλά δυνητικά με την κατάλληλη αξιοποίηση αναβαθμιστικό πεδίο) υπάρχουν τα μεγάλα πάθη και o μαγνητισμός, ακόμα κι όταν οι προσωπικότητες ή οι ψυχικές ιδιότητες δεν ταιριάζουν καθώς ανακαλύπτουμε στην διαδρομή.
Στην πορεία, οι συναντήσεις με ανθρώπους βοηθάνε πέρα από το εμπειρικό κομμάτι, μέσω τριβής ή σύμπνοιας να σμιλεψουμε – φωτίσουμε το κομμάτια – σκιές μας, προκειμένου από τη μία να προχωρήσουμε στην εσωτερική αποδοχή, αυταγάπη και πληρότητα, και από την άλλη να μειώσουμε αντιληπτικά (και πρακτικά) την εντύπωση πως μας λείπουν κομμάτια που μπορούμε να βρούμε μόνο έξω από εμάς σε άλλους ανθρώπους.
Το εγώ λοιπόν που είναι ά-λογο προσπαθεί μέσω εξουσίας (ουσία προς το έξω από αυτό) να επιβληθεί, κι έτσι απομακρυνόμαστε από την άυλη αγάπη, πολλές φορές καταλήγοντας σε παιχνίδια εξουσίας που μας απομακρύνουν ψυχικά από την ως τώρα έλξη με τον άλλο άνθρωπο.
Σαν ένα σκαλοπάτι αντίληψης και αποταύτισης τόσο από το εγώ, όσο και από το πονό-σωμα θεωρώ πως με έναν τρόπο - σε ένα βαθμό - ευκολονόητο, μας βοηθάει το βιβλίο του Τόλε “Η Δύναμη του Τώρα”. Το οποίο με τη σειρά του προσθέτει άλλο ένα αντιληπτικό κομμάτι στο παζλ της ύπαρξης μας.
Η ουσία είναι να καταλάβουμε πως δεν χρειάζεται κανείς να επιβληθεί σε κανέναν παρά μόνο εμείς στον ίδιο μας τον εαυτό, προκειμένου να βρούμε την δική μας πορεία, την δική μας εσωτερική πληρότητα, εσωτερική ειρήνη και ολότητα στα διάφορα εσωτερικά μας κομμάτια, αλλά και σκοπό.
Και παράλληλα, να συγχρονίσουμε με ανθρώπους με τους οποίους βρισκόμαστε σε κοντινά συνειδησιακά επίπεδα και μπορούμε να περπατήσουμε παρέα σε αυτό το “σχολείο”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου