.jpg)
Όταν είσαι κοντά στην ηλικία των 20 και ακούς για την κρίση των 30, κοροϊδεύεις. “Τι βλακείες είναι αυτές” απαντάς, “τον άνθρωπο δεν τον καθορίζει ένας αριθμός παρά μόνο το πώς αισθάνεται. Αν είσαι εντάξει με τον εαυτό σου και ξέρεις τι θέλεις από την ζωή σου, η κρίση των 30 δεν είναι παρά ένας μύθος”.
Ανήκω και εγώ σ’ αυτή την κατηγορία των ανθρώπων: που πάντα έκανα αυτό που η καρδιά μου ήθελε χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες, που αποφάσισα εκεί κοντά στα 20 να διασκεδάσω με τη ζωή και να παίξω μαζί της.
Μα καθώς ο ένας χρόνος διαδεχόταν τον άλλο, άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως από επιπόλαιη έπρεπε να αρχίσω να βλέπω τα πράγματα πιο σοβαρά.
Φτάνω τα 30 και δεν έχω σχεδόν τίποτα: ούτε σύντροφο, ούτε δουλειά, ούτε σπίτι δικό μου, ούτε αμάξι… Και με κυριεύει το άγχος για το αν θα προλάβω…
Πως πρέπει, λοιπόν, ν’ αντιμετωπίζεις τη ζωή; Να ζεις όπως θέλεις ή να ζεις όπως πρέπει; Γιατί πρέπει όταν πατάς τα 30 ν’ αρχίσεις να σκέφτεσαι τον γάμο, την μητρότητα, τα αποκτήματα;
Έχουμε την εξής νοοτροπία: όσο περισσότερα υλικά προσθέτουμε στη ζωή μας, τόσο καλύτερη θα την κάνουμε…
Ήθελες να αγοράσεις το σπίτι σου ή έπρεπε να το κάνεις γιατί, όπως σου έμαθαν, “δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα από το να έχεις ένα κεραμίδι δικό σου;”
Μήπως θα προτιμούσες να έχεις ταξιδέψει; Παντρεύτηκες από αγνή αγάπη ή γιατί φοβήθηκες ότι περνάνε τα χρόνια και θα μείνεις μόνος;
Ναι, είσαι 30 και ίσως πρέπει να αναρωτηθείς… Όμως, όχι για το αν είσαι σωστός απέναντι στην κοινωνία αλλά για το αν είσαι σωστός απέναντι στον εαυτό σου.
Διάλεξε ανάμεσα σε μια ζωή δική σου, που θα την διακοσμήσεις με τα δικά σου όνειρα και σε μια ζωή που θα έχει οδηγό τα πρέπει που ο φόβος ορίζει.
Αν ζήσεις σύμφωνα με τα θέλω της ψυχής σου, μπορεί να φανείς λάθος στα μάτια όλου του κόσμου μα θα κοιμάσαι τόσο ήρεμος το βράδυ…
Αν πάλι διαλέξεις το δρόμο των πρέπει, όλοι θα είναι δίπλα σου και θα σε χειροκροτούν που συμβιβάστηκες…
Μα ο εαυτός σου σιγά-σιγά θα σταματήσει να σου προσφέρει τις αρετές του: το χαμόγελο, την πληρότητα, την χαρά, την ηρεμία… Θα γίνει τεμπέλης, υποκριτής και ανικανοποίητος.
Κοιτάω πίσω μου και βλέπω μια ζωή χαρούμενη, ανέμελη, χωρίς απαιτήσεις. Ποιος είναι αυτός που μου επιβάλλει ότι τώρα στα 30 πρέπει να αλλάξω και να γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι, αν δεν το αισθάνομαι;
Ποιος καθορίζει τι πρέπει και τι όχι στη δική μου ζωή;
Γιατί ξαφνικά στα 30 η ζωή σταματάει να είναι ένας παιδότοπος και εσύ σταματάς να γελάς με τα λάθη σου; Ναι, τώρα πρέπει να σταματήσεις τα ξενύχτια, πρέπει να σοβαρευτείς, να νοικοκυρευτείς… Φτάνει, όσο χάρηκες τον εαυτό σου τον χάρηκες, τώρα πρέπει να γίνεις αυτό που θέλει ο κόσμος…
Και γιατί να μην γίνει ο κόσμος όπως εγώ τον θέλω; Εγώ θα χορέψω, και αν κανείς δεν θέλει να χορέψει μαζί μου, θα χορέψω με τους φόβους μου. Εγώ θα γελάσω. Και αν κανείς δεν θέλει να γελάσει μαζί μου, θα γελάσω γι’ αυτό που είμαι και γι’ αυτό που δεν θα γίνω ποτέ.
Εγώ θα τραγουδήσω. Και αν κανείς δεν αντέχει το τραγούδι μου, το αντέχει η ψυχή μου!
Νάντια Πάλμου
www.thessalonikiartsandculture.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου