Έπρεπε να σου λείψει ο φίλος για να εκτιμήσεις την παρέα του…
Έπρεπε να σου λείψει το περπάτημα για να δεις πόσο ωραίο είναι…
Έπρεπε να σου λείψει ο ήλιος για να βγεις στο μπαλκόνι να τον απολαύσεις…
Έπρεπε να σου λείψει ο καθαρός αέρας για να αρχίσεις να τον αναζητάς στα πάρκα και στα δάση …
Έπρεπε να σου λείψει η καθημερινή ρουτίνα για να νιώσεις τι ωραία που ήταν η ζωή σου …
Έπρεπε να σου λείψει ο γονιός σου για να καταλάβεις πόσο πολύτιμος και αναντικατάστατος σου είναι…
Έπρεπε να σου λείψει η δουλειά για να τη νοσταλγήσεις με ζέση κι επιθυμία…
Έπρεπε να σου λείψουν τα καθημερινά αγαθά για να εκτιμήσεις το φρέσκο ψωμί, τη ζεστή τυρόπιτα, το τραγανό κουλούρι, τον καυτό καφέ…
Αχ άνθρωπε κουτέ…
Τώρα που έμεινες σπίτι με τις επιλογές σου, τώρα που αναγκάστηκες να δεις με τα μάτια της ψυχής σου, τουλάχιστον θα πάρεις το μάθημα σου;
Ή θα το ξεχάσεις κιόλας την επόμενη μέρα;
Αχ άνθρωπε κουτέ…
Τα μεγάλα μαθήματα της ζωής δίνονται πάντα με τον πιο σκληρό τρόπο…
Ε.Α. ,
Επιμέλεια Μαρισώ Υψηλάντη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου