Δεν έχω πια χρόνο να ασχοληθώ με... Mέτρησα τα Xρόνια μου και συνειδητοποίησα οτι....!!!!

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα οτι, μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ'ότι έχω ζήσει έως τώρα..

Έχω περισσότερο παρελθόν απ'ό,τι μέλλον.

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που του έδωσαν ένα μπωλ με κεράσια:

τα πρώτα τα καταβρόχθισε με λαιμαργία,αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμειναν λίγα,άρχισε να τα γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο να ασχοληθώ με τις μετριότητες.

Δεν θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να καταστρέψουν εκείνους που θαυμάζουν,να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους,το ταλέντο τους και την τύχη τους.

Δεν έχω χρόνο για ατέλειωτες φλυαρίες,που σχετίζονται με τις ζωές των άλλων.

Δεν μπορώ να ανεχτώ τους καιροσκόπους.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο,κάνουν λόγο απλά για τις ετικέτες.

Θέλω την ουσία,

η ψυχή μου βιάζεται.. Δεν υπάρχουν πια πολλά κεράσια στο μπωλ... Θέλω να ζήσω δίπλα σε ανθρώπους που παραμένουν άνθρωποι.

Που ξέρουν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό,πριν την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που βαδίζουν με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων..

Άνθρωποι που τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι,βιάζομαι,αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να μου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένο κανένα από τα κεράσια που μου απομένουν...

Είμαι σίγουρος οτι ορισμένα θα είναι πιο νόστιμα απ'όσα έχω φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…

Mario Coelho Pinto de Andrade(1928-1990)

Το παρόν κείμενο για τη σπατάλη του χρόνου έχει γράψει ο Mário Coelho Pinto de Andrade (1928-1990), ο οποίος υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς και ανθρώπους του πνεύματος της Αγκόλας κατά τον 20ό αιώνα. Ο μυθιστοριογράφος, ποιητής και πολιτικός ακτιβιστής διετέλεσε Πρόεδρος του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Αγκόλας (MPLA) από το 1959 έως το 1962 και Γενικός Γραμματέας του κινήματος από το 1963 έως το 1972. Μελέτησε κοινωνιολογία και συνέγραψε, μεταξύ άλλων, τα έργα «Ανθολογία της ποίησης των Μαύρων Πορτογαλόφωνων» (1958), «La Poésie anglaise Africaine d' Presence» (1969), «Amilcar Cabral: Essai de Biographie Politique» (1980) και «Η προέλευση του αφρικανικού εθνικισμού» (1997). Το Υπουργείο Πολιτισμού της χώρας του αποφάσισε να θεσμοθετήσει προς τιμήν του το Βραβείο Λογοτεχνίας «Mário Pinto de Andrade».

http://www.oparlapipas.gr