Μην την ψάχνεις, έχει φύγει.
Δεν άφησε σημείωμα, δεν άφησε τίποτα από όλα εκείνα που συνήθως ήταν η χαραμάδα σου για να ξαναμπεις.
Για καιρό σου χάριζε σιωπές, χαμόγελα και μικρά σημάδια που θα μπορούσες να παρατηρήσεις μόνο αν της έδινες την σημασία που της άξιζε.
Για καιρό απομακρυνόταν, έπαιρνε αποστάσεις, άλλαζε… ξεθώριαζε η εικόνα της στα μάτια σου κι εσυ νόμιζες πως ήταν ένα καπρίτσιο.
Δεν ήταν…
Ετοιμαζε από καιρό τη φυγή της. Και να ξέρεις, μια γυναίκα δεν φεύγει για να πάει καλού άλλου. Δεν φεύγει για να βρει κάτι καλύτερο. Δεν φεύγει για όσα έκανες μα για όσα δεν έκανες. Για όσα παρέλειψες να κάνεις. Για όσα αμελησες να της πεις.
Για όσα αγνοησες…
Η γυναίκα φεύγει… για όσα δεν έκανες.
Ετσι κι εκείνη. Σου άφησε χρόνο, σιωπές, χαμόγελα και χάδια..
Βλεπεις δεν έπαψε να νιώθει για σένα. Έπαψε να αντέχει την απογοήτευση.
Η γυναίκα φίλε μου δεν είναι διαχειρίσιμο είδος. Γίνεται διαχειρίσιμη όταν θέλει. Και θέλει, μόνο όταν σε εμπιστεύεται. Όταν εμπιστεύεται ότι στα χέρια σου δεν θα ξεσκίσεις την ψυχή της.
Δεν θα κατασπαράξεις την αξιοπρέπεια της.
Η γυναίκα φεύγει, μόνο όταν χάσεις την εμπιστοσύνη της. Και τότε ναι, δεν αφήνει δρόμο για επιστροφή. Τότε φεύγει ήρεμα κι αθόρυβα. Χωρίς λόγια, χωρίς καβγάδες, χωρίς καν να σε αποχαιρετήσει.
Απλα, γυρνάς το κεφάλι σου να την δεις, και δεν είναι εκεί….
Σοφία Παπαηλιαδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου