Ενώ είμαστε όλοι σε ένα μοναδικό μονοπάτι, πολλές από τις ιστορίες σας έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα: πολλοί από εσάς κοιτάζετε το χάος στο οποίο η ανθρωπότητα έχει μπει και αναρωτιέστε πώς θα μπορέσουμε να βρούμε το πέρασμα για μια νέα ακτή.
Για μένα, όλα πηγαίνουν τέλεια, σύμφωνα με το θείο σχέδιο. Ναι, σίγουρα υπάρχει περισσότερη αστάθεια, και το σύστημα μοιάζει όλο και πιο τρελό και παράξενο με το κάθε λεπτό που περνάει. Αλλά τα πράγματα θα πρέπει να καταρρεύσουν για να αναδυθεί το καινούριο…
Το καρότο και το ραβδί:
Οφείλω να ομολογήσω, μερικές φορές κοιτάζω το τεράστιο έργο που εμείς οι πολεμιστές του φωτός έχουμε αναλάβει, και αυτό με κάνει να κοντοστέκομαι λίγο, να κάνω ένα βήμα πίσω για να πάρω μια ανάσα.
Κοιτάζω τον τρόπο που η κοινωνία μας ακόμα καταστρέφει ανεξέλεγκτα το φυσικό μας περιβάλλον, παρατηρώ την δυσαρμονία και την διχόνοια μεταξύ των ανθρώπων, και παρατηρώ την φανερή αδικία των πλουσίων που γίνονται υλικά πλουσιότεροι, ενώ οι φτωχοί γίνονται όλο και φτωχότεροι (κάτι που έχει γίνει ακόμη πιο ακραία από την τελευταία πολιτική ηγεσία).
Ωστόσο, καθώς κοιτάζω πιο βαθιά, βλέπω τις τέλειες συνθήκες να συγκεντρώνονται. Γνωρίζουμε ότι η κοινωνία στην πραγματικότητα δεν μας υπηρετεί, έτσι δεν είναι;
Γνωρίζουμε ότι οι ελεγχόμενοι, συνηθισμένοι, και διαμερισματοποιημένοι τρόποι ζωής μόνον στερούν τους ανθρώπους από την ανθρώπινη φύση τους και την θεία ευαισθησία τους.
Αλλά παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ακόμα το δέλεαρ, εξακολουθεί να υπάρχει η προφανής εξάρτηση – το καρότο και το ραβδί – που κάνει τους ανθρώπους να συνεχίζουν να είναι επιφυλακτικοί και κολλημένοι στο συνηθισμένο.
Έτσι, αν η κατάσταση αποκαλύπτει πιο έντονα την σκοτεινή της πλευρά, για μένα αυτό είναι σίγουρα κάτι καλό.
Η ζωή αλλάζει, εμείς αλλάζουμε. Η Αντίθετη Συνειδητότητα που στηρίζει την παλιά πραγματικότητα, μπορεί να το αισθανθεί, και έχει ξεχυθεί προσκολλώντας απεγνωσμένα, με δόντια και με νύχια, στους παλιούς τρόπους. Να θυμάστε ότι φαίνεται πάντα ισχυρή στο τέλος – αλλά είναι ως επί το πλείστον νταηλίκι και μπλόφα.
Με δύναμη η παλιά πραγματικότητα αποκαλύπτει τώρα την συγκλονιστική σκοτεινή πλευρά της και η νέα γίνεται όλο και περισσότερο φανερή. Αλλά δεν μπορείτε κατ’ ανάγκη να δείτε τη Νέα Πραγματικότητα με τα μάτια των τριών διαστάσεων (εκτός από μεταφορικά).
Πρέπει να κοιτάξουμε πέρα από το εξελισσόμενο υλικό δράμα και να διαισθανθούμε την ιστορία μέσα στην ιστορία, και στις δικές μας ζωές και στην παγκόσμια σκηνή.
Για κάθε τι υπάρχει ένας λόγος
Η κάθε στιγμή έχει ένα λόγο, ένα σκοπό, άσχετα από το πόσο προκλητική ή δύσκολη η στιγμή αυτή μπορεί να είναι. Χάνουμε τη δουλειά μας για παράδειγμα, οι σχέσεις μας γίνονται δύσκολες ή διαλύονται, αντιμετωπίζουμε δυσκολίες με τα υπάρχοντα μας, όπως με το αυτοκίνητο, τον υπολογιστή ή την τηλεόραση. Φαίνεται ότι η ζωή μας είναι γεμάτη με ταλαιπωρίες. Αλλά υπάρχει πάντα η αλήθεια μέσα στην ταλαιπωρία.
Όταν οι άνθρωποι έρχονται στα Πνευματικά Μαθήματα για Προχωρημένους που κάνουμε, τα οποία στοχεύουν πάντα στο να ευθυγραμμιστούν και να ακολουθήσουν το μονοπάτι της ψυχής, λίγο-πολύ τα ολοκληρώνουν πάντα με μια βαθιά εσωτερική επιθυμία να ακολουθήσουν πραγματικά το μονοπάτι της ζωής για την οποία προορίζονται.
Έτσι, κάποια στιγμή αφού το μάθημα έχει ολοκληρωθεί, κάτι απρόσμενο συχνά συμβαίνει που θα τους βγάλει από το παλιό μονοπάτι.
Ο στοχασμός και η εσωτερική διερεύνηση θα αποκαλύψουν σίγουρα τις ενέργειες του ανώτερου εαυτού που ψάχνουμε να εντάξουμε. Αλλά είναι η άμεση πρακτική εφαρμογή τους στην καθημερινή ζωή όπου επιτυγχάνουμε την αληθινή γνώση του εαυτού. Ποιες είναι οι προκλήσεις των διαπροσωπικών σχέσεων ή της καριέρας σας;
Πάνω απ’ όλα, τι σας συμβαίνει όταν τα πράγματα πάνε στραβά; Τα χάνετε, τα παρατάτε; Ή μήπως το βλέπετε σαν μια ευκαιρία για να μαλακώσετε και να πάτε ακόμα πιο βαθιά;
Επεκταθείτε σε αυτή τη στιγμή:
Έτσι, όταν (δήθεν) «αρνητικά» πράγματα μου συμβαίνουν αυτές τις ημέρες, αντιστέκομαι στον πειρασμό να σφιχτώ, πέφτω βαθύτερα στο συναίσθημα της στιγμής μέσα στο σώμα μου και επεκτείνομαι μέσα σε αυτή.
Συχνά ένα ειρωνικό χαμόγελο προκύπτει αυθόρμητα από μέσα μου: «Εν τάξει, τι μου έχει στείλει το σύμπαν αυτή τη φορά;» «Τι υποτίθεται ότι πρέπει να πάρω, τι μπορώ να μάθω;»
Εγκαταλείπω οποιαδήποτε υποτιθέμενη ανάγκη για ένα αποτέλεσμα, και αντ’ αυτού ψάχνω για το βαθύτερο νόημα. Δεν αντιστέκομαι στην ροή, τη φυσική οργανωτική ενέργεια της στιγμής. Αντ’ αυτού εργάζομαι με ακριβώς αυτό που συμβαίνει, κάνοντας χρήση ολοένα και αυξανόμενης επίγνωσης να διαισθανθώ τα νέα μαθήματα, τις νέες δυνατότητες:
Μόλις έχασα ένα αληθινά ακριβό ζευγάρι ακουστικά – αμέσως γνωρίζω ότι πρέπει να συντονιστώ με την υψηλότερων διαστάσεων ομάδα μου περισσότερο (αν και πρέπει να πω ότι νευρίασα λίγο!)
Πάντα μα πάντα λειτουργεί – μια απάντηση ακολουθεί. Μπορεί να μας δυσκολεύει ναι, αλλά δεν θα αναπτυσσόμασταν ποτέ χωρίς την δυσκολία – αν αυτές τις καταστάσεις δεν τις νιώθαμε πολύ πραγματικές (όπως το να έχουμε οικονομικές δυσκολίες, για παράδειγμα), τότε δεν θα είχαμε κίνητρο για να αλλάξουμε.
Και έχω μάθει να εμπιστεύομαι, στα πολύ βαθύτερα επίπεδα. Έχω μια ιδέα για το τι είμαι εδώ να κάνω. Αν κι αυτό που συμβαίνει σήμερα αρχικά δεν φαίνεται να με πηγαίνει προς αυτήν την κατεύθυνση, συνειδητοποιώ ότι το ταξίδι των χιλίων μιλίων δεν θα ολοκληρώνονταν χωρίς το κάθε ένα βήμα, χωρίς κάθε στροφή και γωνία.
Όλο και πιο βαθιά στην παρουσία:
Έχω συνειδητοποιήσει ότι το ένα αληθινό πράγμα που μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα μας, να χαλαρώσει όλους του κόμπους μας και να ισορροπήσει όλες τις εξισώσεις μας είναι η αυξανόμενη παρουσία.
Η στιγμή σκόπιμα αποκαλύπτει τα τυφλά σημεία σας – όπου ταυτίζεστε, όπου μπορεί και να γίνετε κτήμα της ψευδαίσθησης. Έτσι, ψάχνω για τα μέρη εκείνα και πέφτω βαθύτερα μέσα τους…
Αγαπητοί φίλοι η δυσφορία είναι ένα ανεκτίμητο δώρο! Η κοινωνία τόσο συχνά θέλει να μας το αφαιρέσει, να μας πετάξει το χάπι, να μας κάνει να γίνουμε αναίσθητοι, αλλά ο πόνος είναι το πέρασμα μας στην ελευθερία και την εξελικτική ανάπτυξη.
Κάθε φορά που κτυπάτε στο «τυφλό σημείο» και λυγίζετε αυτή είναι ακριβώς η κατάσταση η οποία παρέχει μια ανεκτίμητη ευκαιρία να εξελιχθείτε και να αναπτυχθείτε.
Έτσι μην το φοβάστε και μην το σπρώχνετε μακριά, αντ’ αυτού αγκαλιάστε το, δείτε το σαν μέρος της διαδρομής, στη συνέχεια διεκδικήστε εκ νέου το ανεκτίμητο ενδυναμωτικό δώρο που είναι κρυμμένο μέσα στο βήμα.
Όταν το κάνω αυτό, οι πύλες ανοίγουν και πλημμυρίζω, η συνειδητότητα της ενότητας κυλάει σαν χείμαρρος μέσα από τον προηγούμενο περιορισμό.
Το μονοπάτι κυλάει και πάλι. Στην πραγματικότητα, συνειδητοποιώ ότι δεν θα είχα γνωρίσει αυτήν την επέκταση και την υπέροχη ελευθερία της ροής αν δεν είχα πρώτα γνωρίσει τον περιορισμό που την μπλοκάρει.
Μην διστάζετε να μοιραστείτε τις δικές σας προκλήσεις και την προσέγγιση με την οποία τις ξεπερνάτε. Θα εκπλαγείτε με το πόσο πολύ μπορεί να φέρει τα πράγματα στο φως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου