Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφευγε ο πατέρας μου. Κι ας ήταν 89. Η υγεία του ήταν μικρού παιδιού. Μέχρι προ διμήνου μάζευε τις ντομάτες απ’ τον κήπο του με τις εγγονές του. Τον είχα για μόνιμο. Κι όλοι όσοι τον γνώριζαν.
Δεν τον χόρτασα. Έτρωγαν τα βράδια με τη μάνα μου σπίτι τους, που ήταν δέκα λεπτά απ’ το δικό μου και σπάνια έτρωγα μαζί τους το σπιτικό φαΐ της μάνας μου που πάντα είχε προϊόντα απ’ το μποστάνι του πατέρα μου.
Ο πατέρας μου είχε εκατοντάδες ιστορίες απ’ τα καράβια και την κατοχική Χίο, αλλά ήξερα ότι ήταν εκεί και κάποια στιγμή θα μου τις έλεγε.
Δεν τον γέμισα ποτέ με φιλιά κι αγκαλιές γιατί ήξερα ότι θα ήταν εκεί κι αύριο και τον άλλο μήνα και τον άλλο χρόνο. Δε χόρτασα τη μυρωδιά του απ’ την υπέροχη παιδική του επιδερμίδα. Εκείνη ήταν εκεί. Εγώ δεν ήμουν εκεί.
Με τον πατέρα μου είχα πάντα πολύ καλή σχέση. Ήταν ο Ήρωας μου. Όσο μεγάλωνα συνειδητοποιούσα το μεγαλείο του. Κι όμως τον έβλεπα μια δυο φορές τη βδομάδα. Συνήθως στο πόδι. Βιαζόμουν χωρίς να υπάρχει λόγος.
Προ 20 ημερών μας την έκανε. Ξαφνικά. Για δικούς του λόγους. Κι έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Και δεν άκουσα τις ιστορίες του. Και δε χόρτασα τη μυρωδιά του.
Και δεν τον γέμισα με φιλιά. Και δεν του τα’ πα όλα για να είναι ακόμα πιο περήφανος για μένα. Διψούσε για τα νέα μου κι εγώ λες και του τα’ δινα με Δελτίο.
Και βλέπω τις φωτογραφίες του και κλαίω. Και νιώθω τις μυρωδιές του και πονάω. Και θα’ δινα το Σύμπαν ολόκληρο να τον έχω πλάι μου για ένα μήνα, έστω μια εβδομάδα, ίσως και μια μέρα..
Και τώρα η μάνα μου με την οποία δεν είχα τις καλύτερες σχέσεις, είναι μαζί κι ο πατέρας μου κι η μάνα μου. Και σ’ ένα βράδυ ξεπεράσαμε θέματα άλυτα για δεκαετίες μεταξύ μας. Ευτυχώς τώρα έχω εκείνη. Ευτυχώς έχω ένα ποδάρι που λέμε και στην Χίο, γιατί αλλιώς θα ‘μουν εντελώς κουτσός.
Χέστηκα αν έχεις πλακωθεί με τους γονείς σου ή τον γονιό σου. Χέστηκα αν έχει κάνει τα λάθη του. Λες κι εμείς δεν θα κάνουμε. Τράβα πάρτον αγκαλιά. Τράβα πες του ότι τον αγαπάς. Τράβα μύρισε τις μυρωδιές του.
Τράβα άκου τις ιστορίες του. Δεν είναι ανάγκη να τα ξαναβρείτε. Ούτε να λύσετε τα θέματά σας. Βγάλτο από μέσα σου. Μοίρασε το. Δεν θα σε ρωτήσει πριν την κάνει. Ο δικός μου δεν με ρώτησε. Και θα μείνεις με τα χρωστούμενα και τον πόνο.
Εγώ θα’ δινα τον κόσμο ολόκληρο να είχα το μπαμπά μου στο πλάι μου έστω και μία ώρα. Ίσως κι ένα λεπτό πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου