Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ήρθες στη ζωή μας ξαφνικά, χωρίς να το ξέρουμε, χωρίς να σε περιμένουμε.
Ένας επισκέπτης που ήρθε για να γίνει κομμάτι μας και να αλλάξει τα χρώματα του κόσμου. Γεννήθηκες μια μαγική στιγμή, μια στιγμή πάθους και έρωτα. Ήσουν και είσαι η μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής μας.
Ένα μικρό θαύμα που σου αρέσει να μας βάζεις όλο και πιο δύσκολα ερωτήματα, ένας μικρός άνθρωπος που μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, και μας κάνει να ξαναζούμε τα παιδικά μας χρόνια, ένας μικρός άντρας που μας κρατά το χέρι και τελικά δεν τον καθοδηγούμε εμείς, αλλά αυτός, δείχνοντάς μας ξανά και ξανά τα ξεχασμένα θαύματα του κόσμου.
Από πριν γεννηθεί η μπέμπα, έχεις αρχίσει και με ρωτάς “μαμά, γιατί με γέννησες;” και δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Θέλω πραγματικά να σου το εξηγήσω. Η απάντηση μου θα ήθελα να είναι ποιητική, ονειρική, μια έμπνευση για σένα.
Θέλω να σου πω ότι σε γέννησα για να χαρείς τη ζωή, για να μεγαλώσεις υγιής, για να μάθεις και να ανακαλύψεις τον κόσμο γύρω σου και ίσως να βάλεις κι εσύ ένα λιθαράκι να τον κάνεις καλύτερο.
Σε γέννησα για να ζήσεις ηλιοβασιλέματα και χαραυγές, να χαρείς κάτω από όμορφες λιακάδες και να βραχείς κάτω από δυνατές καταιγίδες.
Σε γέννησα για να γεμίσουν τα χείλη σου αρμύρα και τα όμορφα σου χέρια άμμο. Σε γέννησα για να ταξιδέψεις, για να ερωτευτείς, να αγαπήσεις και δυστυχώς για να πονέσεις.
Γιατί έτσι είναι η ζωή και ο έρωτας. Πονάνε. Τελικά σε γέννησα για να φύγεις μακριά μου, ενώ εγώ θα μείνω εδώ να σε περιμένω με ανησυχία και προσμονή.
Ίσως για όλα αυτά να σε γέννησα. Όμως υπάρχει κάτι πιο αληθινό που κρύβεται πίσω από όλα αυτά.
Μια εσωτερική ανάγκη, μια εκπλήρωση των πόθων που είχα από μικρό κορίτσι, παίζοντας και κρατώντας μια κούκλα αγκαλιά που ονόμαζα το μωρό μου. Τις κούκλες τις άφησα πίσω, έγινα γυναίκα για να γίνω η μαμά σου.
Κατάφερες να με κάνεις να ξαναγεννηθώ μαζί σου και να γίνω καλύτερος άνθρωπος μέσα από τα δικά σου μάτια.
Στο τέλος, μικρό αγόρι θα βρεις μόνος σου το δρόμο, θα ανακαλύψεις μόνος σου το μονοπάτι. Πάντα έτσι γίνεται.
Κάποτε θα απαντήσεις μόνος σου σ’ αυτό το “γιατί” της ύπαρξης. Χωρίς να το ξέρεις, μου έθεσες το πρώτο σου φιλοσοφικό ερώτημα κι εγώ έμεινα πάλι σαστισμένη να ψάχνω λέξεις ζωγραφιές για να σου εξηγήσω…
– Μαμά, γιατί με γέννησες;
– Μωρό μου… σε γέννησα για να σε αγαπώ!
poseginamana.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου