Κρυώνω. Αλλά η φωλιά μου είναι ζεστή. Στην πραγματικότητα την αισθάνομαι πιο σκληρή. Ανοίγω λίγο τα μάτια μου, αρκετά για να δω πως είναι νύχτα και πως βρίσκομαι στο έδαφος. Ο κρύος αέρας με χτυπά.
Αλλά πως κατέληξα στο έδαφος; Κοιτώντας προς τον ουρανό βλέπω την φωλιά μου. Είναι εκεί που πάντα ήταν. Αλλά εγώ δεν είμαι. Το σώμα μου είναι κουρασμένο.
Προσπαθώ να κρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου αλλά κλείνουν. Ίσως είναι όνειρο.
Νιώθω ζέστη. Όχι, κρύο. Αλλά αισθάνομαι την ζεστασιά του ήλιου. Τότε, γιατί τα πόδια μου είναι κρύα; Ανοίγω τα μάτια μου απότομα. Δεν είμαι στην φωλιά μου! Μπορώ να νιώσω ένα μουδιασμένο πόνο στο σώμα μου. Έχω τραυματιστεί.
Φωνάζω βοήθεια. Ένα πουλί που κάθεται στην φωλιά ακούει το κλάμα του πόνου μου. Με κοιτά αλλά μένει σιωπηλό.
Ζητώ την βοήθεια του. Το παρακαλάω να με βοηθήσει να επιστρέψω στη φωλιά μου. Του λέω πως έχω τραυματιστεί και ξαναζητώ βοήθεια. Στρέφει τα μάτια του αλλού και εξαφανίζεται στην φωλιά.
Ένιωθα μοναξιά και είχα χάσει την ελπίδα μου για βοήθεια.
Η νύχτα ήρθε ξανά, φέρνοντας το κρύο μαζί της. Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσα να κάνω. Έτσι έκλεισα τα μάτια μου και ονειρεύτηκα την ζεστή φωλιά μου.
Το πρωί ήρθε ξανά. Ξύπνησα με τον ίδιο τρόπο όπως και χθες- με την ζεστασιά του ήλιου στην πλάτη μου και το κρύο κάτω από τα πόδια μου. Το σώμα μου πονούσε ακόμα. Αλλά έπρεπε να σηκωθώ. Έτσι προσπάθησα να κουνηθώ. Τα φτερά μου πονούσαν πολύ.
Ανεξάρτητα από το πόσο και αν προσπάθησα, τα φτερά μου δεν είχαν την δύναμη. Το σώμα μου χρειαζόταν φαγητό. Αποφάσισα να πάω πάλι για ύπνο όπου θα μπορούσα να ζεσταθώ.
Τραγουδάει κάποιος; Που είναι η φωλιά μου; Είναι ακόμα εκεί. Της λείπω όσο μου λείπει;
Μέρα με τη μέρα βρίσκομαι εκεί, χωρίς φαγητό και χωρίς δύναμη. Άρχισα να αισθάνομαι πως δυναμώνω. Τα φτερά μου επέστρεψαν στην ζωή. Η ζεστασιά του ήλιου έγινε ενθαρρυντική. Οι αισθήσεις μου έγιναν δυνατότερες και τότε πέταξα.
Πέταξα ως ένα δυνατό και ελεύθερο πουλί στον ουρανό της ζωής, με γέλιο και αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου