Αρχές Δεκέμβρη∙ το καλοκαίρι κι οι αναμνήσεις του που στριμώχτηκαν στο φθινόπωρο, έχουν πια ξεθωριάσει για τα καλά, όπως και το μαυρισμένο σου δέρμα. Πέρασε σχεδόν ακόμα ένας χρόνος απ’ την τελευταία φορά που βγήκες στο μπαλκόνι, συντροφιά με τον εαυτό σου, για να ανασάνεις το πρώτο παγωμένο αεράκι και να χαζέψεις τα φωτισμένα λαμπιόνια.
Αυτή η βραδινή ψύχρα, ανατριχιάζει σκέψεις και κορμί, όσο χαϊδεύει το πρόσωπό σου σκορπώντας το γλυκό άρωμα του αναμμένου τζακιού. Είναι ακριβώς η ίδια αίσθηση με πέρσι. Μόνο που φέτος είναι όλα διαφορετικά.
Ένα χρόνο ακριβώς πριν. Πόσα μπορούν να αλλάξουν, αλήθεια, μέσα σε ένα χρόνο; Τα πάντα, ακόμα κι αυτοί που αγαπάς! Με ποιους καθόσουν στη βεράντα και γελούσες μέσα στη νύχτα, ποιοι σου έδιναν υποσχέσεις τσουγκρίζοντας ποτήρια γεμάτα ποτά κι όνειρα, με ποιους μοιραζόσουν τις στιγμές σου, με ποιους έκανες σχέδια για το μέλλον; Πού είναι τώρα όλοι εκείνοι;
Τι σου είναι ο άνθρωπος, όμως, ε; Μην τους γρατσουνίσεις λίγο τον εγωισμό τους, τα ξεχνάνε όλα. Και τα γέλια, και τις χαρές, και τα τσουγκρίσματα και τις υποσχέσεις.
Διαγράφουν μαζί κι όλα όσα τους έδωσες. Κρατούν μόνο το δικό τους εγώ. Και για μία στιγμή δική τους, καταστρέφουν με ευκολία και καμία ενοχή δέκα δικές σου. Όλα τα ξεχνάνε.
Μα εσύ κοίτα μέσα σε όλο αυτό το χάος να παραμείνεις ακέραιος. Να ξέρεις ότι είχες να δώσεις κι έδωσες. Κι ας μην πήρες σχεδόν τίποτα πίσω. Ότι χάρισες ένα κομμάτι του εαυτού σου τόσο εκθαμβωτικό που επισκίαζε τον δικό τους. Ότι δε μοιράζουν όλοι έτσι απλόχερα αληθινά χαμόγελα.
Να μάθεις ότι δεν είναι όλοι προορισμένοι για να ζήσουν τις δικές σου στιγμές. Παρ’ όλα αυτά, κακία να μην κρατήσεις σε κανένα. Μεγαλύτερη μαγκιά απ’ το να είσαι σωστός απέναντί τους δεν υπάρχει. Τους ενοχλεί. Πολύ.
Κι όταν σε ρωτάνε πώς νιώθεις, θα απαντάς «ανώτερος». Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα.
Κι έτσι, αθόρυβα και σιωπηλά, θα ξεκινήσεις να απομακρύνεσαι σιγά-σιγά, αφήνοντας πίσω σου ένα κενό πασπαλισμένο με χρυσόσκονη, να γυαλίζει για να τους θυμίζει ότι η απουσία σου θα είναι κάτι παραπάνω από αισθητή.
Είναι η στιγμή που εσύ καταλαβαίνεις ότι άξιζες περισσότερο από αυτό που σου έδωσαν. Το πιο πιθανό είναι ότι κάπου-κάπου θα σε ψάχνουν, είτε γιατί όντως τους λείπεις είτε για τα επιφανειακά τους προσχήματα, ίσως επειδή κατάλαβαν ότι κάπου είχαν λάθος. Το θέμα είναι ότι εσένα δε θα σου λείπει κανείς.
Γιατί σε ένα χρόνο ακριβώς από τώρα εσύ θα κάθεσαι στο μπαλκόνι, θα τσουγκρίζεις ποτήρια και θα γελάς μέσα στη νύχτα με όλους εκείνους που οι στιγμές τους ήταν και δικές σου κι οι στιγμές σου ήταν και δικές τους.
Με εκείνους που θέλουν ένα κομμάτι του εαυτού σου για να νιώθουν ασφάλεια κι ηρεμία, και το εκτιμούν κιόλας. Με εκείνους που είναι άξιοι να σου δώσουν λίγη απ’ τη χρυσόσκονη τους για να φτιάξεις τα δικά σου όνειρα.
Βλέπεις, τα πάντα μπορούν να αλλάξουν σε ένα χρόνο. Ακόμα κι οι άνθρωποι που αγαπάς!
Μαρία Ανδρέου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου