Συμβιβάζεσαι με λίγα και ελπίζεις στα πολλά. Κάνεις πίσω για τους τύπους και κλειδώνεσαι. Λες ευχαριστώ για τα απολύτως αυτονόητα. Καλά κάνεις δε λέω, ή μάλλον καλά θα έκανες αν δεν αισθανόσουν αυτή την ευγνωμοσύνη την ατέλειωτη που νιώθεις τώρα λες και όλοι οι δρόμοι ανοίχτηκαν μπροστά σου και ήταν στρωμένοι με ροδοπέταλα, λες και χωρίς να κουνήσεις το δάχτυλό σου έγιναν όλα στη ζωή.
Όχι, προσπάθησες πολύ, προσπάθησες σκληρά και μπράβο σου. Τίμα τις προσπάθειές σου, τίμα εσένα και πάνω απ’ όλα να νιώθεις ευγνωμοσύνη… για σένα.
Δεν στο είπε ποτέ κανείς, μα αξίζεις τα πάντα. Έμαθες γεωμετρία, δύο τρεις τύπους μαθηματικών και φυσική, όμως για την ιστορία… η αξία σου παρέμεινε στο άγνωστο. Και δεν αναφέρομαι στα αρχαία.
Ύστερα μπήκες σε μια Σχολή και σπούδασες για να γίνεις οδοντίατρος, δημοσιογράφος, εκπαιδευτικός, όμως και πάλι κανείς δε σου είπε πόσο μοναδικός είσαι. Τα χρόνια πέρασαν, δουλειές ήρθαν και έφυγαν και άνθρωποι το ίδιο και εσύ ακόμα αμφιβάλλεις.
Γιατί δε στο είπε ποτέ κανείς. Γιατί κανείς δεν το ξέρει. Γιατί κανείς δε ξέρει ούτε για τον εαυτό του τον ίδιο κάτι τέτοιο. Γιατί αμφιβάλλουν όλοι για όλα τελικά, γιατί αν γνωρίζαμε πόσο μοναδικοί, ξεχωριστοί και υπέροχοι ήμασταν, τότε θα ήταν έτσι και όλη μας η κοινωνία. Όμως δε μας το είπε ποτέ κανείς. Ποιον συμφέρει άλλωστε;
Να περνάμε κρίσεις, να ερχόμαστε αντιμέτωποι με σοκ και πανικούς, να αισθανόμαστε λίγοι μπροστά στους «μεγάλους» που λύνουν και δένουν για χ,ψ λόγους παραγοντικούς, να φοβόμαστε μην απολυθούμε, να τρέμουμε να πούμε μια άποψη, να κρυβόμαστε. Κανέναν δε συμφέρει η αλήθεια μας.
Η υπεροχότητα και η λάμψη μας.
Γεννήθηκες μέσα από αγάπη, για να δώσεις, να λάβεις και να ζήσεις μέσα στην αγάπη εξίσου. Είναι κρίμα να μην το γνωρίζεις, είναι κρίμα να μην το αισθάνεσαι, είναι κρίμα να μη σε τιμάς, να μη σε αγαπάς, να μη σε ορίζεις και κυρίως να μη σε σέβεσαι.
Είναι κρίμα να νιώθεις διαρκώς πως χρωστάς, είναι κρίμα να κάνεις πάντα δυο βήματα πίσω γιατί συνήθισες, είναι κρίμα να σε ρίχνεις πιο κάτω και να υπακούς απλά, χωρίς εν τέλει να ακούς.
Ξεκίνα να σε ακούς. Ξεκίνα να σε ορίζεις. Ξεκίνα να σε σέβεσαι, να σου κλείνεις το μάτι. Είσαι μοναδικός. Δε στο είπε ποτέ κανείς γιατί κανείς δεν το έκρινε απαραίτητο. Την αλήθεια την τρέμουμε.
Κρίμα! Όταν αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι τη δική σου αλήθεια και λάμψη, το δικό σου υπέρλαμπρο φως και ξεκινήσεις να αισθάνεσαι τη μελωδία που χτυπά η καρδιά σου στην εκάστοτε αλήθεια, τότε θα νιώσεις πραγματικά την αξία σου.
Ότι μπορείς να κατακτήσεις χτες, για να μη σου πω προχτές ό,τι ακριβώς επιθυμήσεις. Ότι μπορείς να ζήσεις πραγματικά ευτυχισμένος. Ότι μπορείς να ζήσεις μια ζωή ολόψυχη. Με καρδιά. Να νιώσεις ολοκληρωμένος. Μπορείς. Όμως δε στο ‘πε ποτέ κανείς.
Δεν είναι καθόλου αργά, αλήθεια. Ξεκίνα να σε ακούς ειλικρινά. Σκέψου πως η ζωή σου από τώρα είναι ένας άγραφος χάρτης. Τι χρώμα θα έβαζες; Ποιο θα ήταν το πρώτο σου σχέδιο; Ποια θα ήταν η πρώτη λέξη που θα έγραφες εκεί;
Ζήσε τα όνειρά σου άνθρωπέ μου ξύπνιος. Όχι μόνο στα όνειρα. Αξίζεις τα πάντα από πάντα, μα πιο πολύ από τώρα. Ξεκίνα τώρα και βούτα στο όνειρο και ζήσε το. Τώρα.
Μάρη Γαργαλιάνου – enallaktikidrasi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου