Σίγουρα έχεις ακούσει για τα οφέλη της συγχώρεσης. Και πιθανόν κάποια στιγμή να έχεις αναρωτηθεί αν μπορείς να πεις «συγγνώμη», αν εσύ είσαι αυτός που… πρέπει να συγχωρέσει και αν μπορείς να αφήσεις όλα όσα έγιναν στο παρελθόν.
Αυτά τα ερωτήματα ήδη, έχουν μερικές ακατάλληλες λέξεις, τα στοιχεία που δεν θεμελιώνουν σωστά την αρετή της συγχώρεσης.
Είναι βέβαιο ότι όλοι ξέρουμε πως το να συγχωρέσεις τον άνθρωπο που σου έκανε κακό ή σε πλήγωσε είναι κάτι που «πρέπει» να κάνεις. Αλλά αυτό το «πρέπει», αυτή η προσταγή που οδηγεί σε υποταγή είναι που χαλά τη… μαγεία της συγχώρεσης.
Ερχόμαστε σε επαφή με τα συναισθήματά μας
Γιατί δεν μιλάμε για κάτι οφείλει κανείς να κάνει, αλλά πρόκειται για κάτι που νιώθεις, κάτι που πηγάζει από μέσα σου και αισθάνεσαι την ανάγκη να εκφράσεις στον άλλο. Είναι μια βαθιά ειλικρινής λέξη που κανείς καλό είναι να αποφεύγει αν δεν νιώθει στο έπακρο. Και δυστυχώς, λίγοι είναι εκείνοι που το νιώθουν πλήρως και το κάνουν πράξη.
«Χτίζουμε» την αυτοεκτίμησή μας
Γιατί μπορείς πολύ εύκολα να πεις συγγνώμη, αλλά πολύ δύσκολα το εννοείς. Και για να το εννοείς, πρώτα χρειάζεται να έχεις μπει στη θέση του άλλου και να σκεφτείς τι μπορεί να τον πλήγωσε.
Όταν ένα άτομο έχει πληγώσει την αυτοεκτίμησή μας, έχει μιλήσει άσχημα για εμάς, μας έχει ασκήσει άδικη κριτική ή μας έχει κοροϊδέψει, η πιο εύκολη επιλογή μας και η πρώτη μας αντίδραση είναι να θυμώσουμε και τον τιμωρήσουμε για ό,τι μας έκανε.
Ωριμάζουμε
Πρόκειται για μια διαδικασία που δεν γίνεται παρορμητικά αλλά απαιτεί ώριμη σκέψη και κρίση από μέρους μας. Πολλές φορές, κάποιο συμβάν ή αλλαγή στη ζωή μας ενεργοποιεί την ανάγκη να απαλλαγούμε από το παρελθόν.
Σε καμία περίπτωση η συγχώρεση δεν σημαίνει ότι αγνοούμε τη σοβαρότητα αυτού που συνέβη. Απλά είναι ώρα που αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει η ανάγκη και η θέληση να πάμε παρακάτω.
Αφήνουμε το παρελθόν πίσω μας
Επιλέγουμε να βάλουμε ένα τέλος σε αυτό και ό,τι συνεπάγεται. Έτσι, τα αρνητικά συναισθήματα, η κακή διάθεση, η ψυχολογική ένταση και η σωματική εξουθένωση σταδιακά αποδυναμώνονται.
Και με αυτόν τον τρόπο συμφιλιωνόμαστε πρώτα με τον εαυτό μας και ύστερα με τους γύρω μας. Γιατί αν δεν κάνουμε ειρήνη με εμάς τους ίδιους, τότε είναι αδιαμφισβήτητο ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και με τους (σημαντικούς) άλλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου