Μου είναι δύσκολο να ξεκινήσω το σημερινό θέμα. Φοβάμαι μήπως άθελα μου προσβάλλω ενώ έχω αντίθετη πρόθεση. Όμως αποφάσισα σήμερα να γράψω για μια κατηγορία ανθρώπων που τους βλέπουμε καθημερινά ανάμεσα μας, ίσως είμαστε κι εμείς οι ίδιοι.
Είναι - πως να το πω - οι άνθρωποι της “μιας ταχύτητας πίσω”, εκείνοι που αργούν να αντιληφθούν τι τους λες, που απαντούν για κάτι άσχετο, που περπατούν στον δρόμο αργά κοιτώντας το άπειρο.
Βλέπω τέτοια παιδιά να περπατούν γυρνώντας - για παράδειγμα - από το σχολείο. Περπατούν μόνα τους χωρίς νεύρο, χωρίς την φρεσκάδα της ηλικίας τους και ομολογώ πως τα λυπάμαι. Γιατί να είναι έτσι;
Τι συμβαίνει πίσω στο σπίτι τους; Πως οι γονείς τους τα ανέθρεψαν; Είναι άραγε θύματα ενδοοικογενειακής βίας ή απλά μεγάλωσαν χωρίς να τους ενθαρρυνθεί η αυτοπεποίθηση;
Αν συζητήσεις μαζί τους βλέπεις πως γνωρίζουν από ταινίες, ξέρουν από ποδόσφαιρο, όμως βρίσκονται λίγο πιο πίσω, τουλάχιστον σε ότι αφορά την κατανόηση των πραγμάτων.
Έτσι, μια διαδικασία σε κάτι ίσως είναι ένα αληθινό επίτευγμα για αυτά τα παιδιά στο να τα καταλάβουν. Τα παιδιά σήμερα τα απασχολούν τα νέα gadgets, το trendy ντύσιμο, οι έρωτες και οι σχέσεις με φίλους, όμως εδώ έρωτες και άλλα παρόμοια δεν υπάρχουν και εμείς ίσως να το θεωρούμε δεδομένο, όμως… πως να αισθάνονται αυτά τα παιδιά;
Να ζηλεύουν μια… κανονική ζωή ή να αισθάνονται τόσο αποκομμένοι που να έχουν παγιωμένη την άποψη πως όλα αυτά δεν τους αφορούν;
Κι όταν αυτά τα παιδιά μεγαλώσουν, συχνάζουν συνήθως στα συνοικιακά καφενεία. Εκεί που “λαμβάνουν την τιμή” να κάτσουν σε κάποιο τραπέζι παρέας που συνήθως θα κεράσει αυτούς τους αργόστροφους τύπους. Οι υπόλοιποι έχουν μια ζωή να τους περιμένει έξω από αυτά τα καφενεία.
Μια οικογένεια, παιδιά, δουλειά, υποχρεώσεις. Εκείνοι όμως δεν έχουν τίποτα από όλα αυτά. Μένουν με τους γονείς τους οι οποίοι πλέον είναι υπερήλικες και οι όποιοι ενδεχομένως να έχουν περάσει το δικό τους δράμα με πολλές θυσίες για να μεγαλώσουν αυτού του είδους τα παιδιά.
Και πάλι το ίδιο ερώτημα: Αισθάνονται ζήλεια απέναντι στους άλλους; Μήπως όταν τελειώνουν τα χαμόγελα και η παρέα, κλαίνε στο δρόμο προς το σπίτι; Ξέρετε αυτοί οι τύποι δεν παίζουν τάβλι ή χαρτιά με τους υπόλοιπους.
Ο ρόλος τους είναι να κοιτούν τους άλλους στην διπλανή καρέκλα και να είναι σε ετοιμότητα για όταν θα θέλει τσιγάρα κάποιος από την παρέα, ώστε να πάνε στο πλησιέστερο ψιλικατζίδικο. Το ίδιο κι όταν ο καφετζής χρειάζεται βοήθεια και πάει λέγοντας. Ξέρετε κάτι όμως;
Αν ο καφετζής πρέπει να λείψει για λίγο, είναι τα μόνο άτομα στα οποία θα εμπιστευτεί το μαγαζί για λίγο. Μπορεί να μην ξέρει να φτιάχνει καφέδες ή να σερβίρει μπύρες, όμως είναι ο μοναδικός που ξέρει πως μπορεί να εμπιστευτεί.
Αν έχετε τέτοιους γνωστούς, κάντε τους ένα δώρο. Κάτι πολύ φτηνό αλλά ιδιαίτερο. Ένα καπέλο, ψεύτικα γυαλιά ηλίου ή για τους μεγάλους, ένα κομπολόι, ένα πουκάμισο.
Κάτι δηλαδή που χρησιμοποιούν οι υπόλοιποι της ηλικίας τους. Βοηθήστε αυτούς τους ανθρώπους να νοιώθουν πως συμμετέχουν, να νοιώθουν ισότιμα μέλη της παρέας και να είστε σίγουροι πως για εκείνους θα είστε ότι πιο σημαντικό στη ζωή!
Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου