Το «ως εδώ» ρυθμίζεται σχεδόν πάντα από τον χρόνο που ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση, τις συνθήκες που μας έχουν φτάσει εκεί, και το ποσοστό που έχουμε δώσει μέχρι να βρούμε μια λύση
Στην ιστορία των διαπροσωπικών σχέσεων τα βασικά συστατικά που θα συναντήσουμε έχουν να κάνουν με μια σειρά από αμοιβαία επικοινωνιακά υλικά που θα βελτιώσουν ή θα καταστρέψουν το επίπεδο της σχέσης.
Η αγάπη, η εμπιστοσύνη, το θάρρος, η επίγνωση, η παραδοχή είναι μερικά από αυτά. Το υλικό όμως που στέλνει διφορούμενα μηνύματα ονομάζεται ανοχή και συχνά το μπερδεύουμε με την αντοχή και ακόμα πιο συχνά με την υποταγή.
Η ανοχή ή ανεκτικότητα σχετίζεται με τον καθορισμό ενός ορίου προς τα πάνω ή προς τα κάτω το οποίο μας δίνει ένα αποτέλεσμα. Η ανοχή βέβαια είναι γενικώς μια στάση που όπως κάθε στάση εμπεριέχει συναισθήματα, σκέψεις και πεποιθήσεις.
Είναι μια συμπεριφορά που γενικώς βαραίνει την σχέση γιατί δεν της δίνει ελεύθερο βήμα. Π.χ πολύ συχνά λέμε «δεν πάει άλλο, τέρμα ως εδώ» όπου το «εδώ» είναι η λεπτή διαχωριστική γραμμή που χωρίζει το όριο της υπομονής και της αντοχής μας για μία κατάσταση που μας δυσαρεστεί ή μας υποβαθμίζει.
Το «ως εδώ» ρυθμίζεται σχεδόν πάντα από τον χρόνο που ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση, τις συνθήκες που μας έχουν φτάσει εκεί, και το ποσοστό που έχουμε δώσει μέχρι να βρούμε μια λύση.
Π.χ έχουμε συζητήσει, επιχειρηματολογήσει και εκφράσει στον σύντροφο μας ότι θα θέλαμε να μας ειδοποιεί όταν έχει σκοπό ν αργήσει. Όταν το αίτημα μας αυτό για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν εισακούεται, τότε σε μια δεδομένη στιγμή η ανοχή μας σταματάει απότομα και η έκρηξη γίνεται αυτόματα.
Γιατί οι άνθρωποι ανέχονται μία συμπεριφορά που τους ενοχλεί;
Οι άνθρωποι ανέχονται μια συμπεριφορά που τους ενοχλεί γιατί φοβούνται αρχικά την ρήξη και μετά την απόρριψη. Η ρήξη, ο καυγάς, η φασαρία και η ένταση είναι από τα στοιχεία που συναισθηματικά αποφεύγουν οι άνθρωποι. Πολλές φορές δε προτιμούν την σιωπή η οποία μπορεί να μην κάνει θόρυβο αλλά ποτέ δεν βρίσκει μία λύση.
Ο άνθρωπος που ανέχεται τα πάντα για να μην καυγαδίσει έχει το προφίλ του καλού παιδιού που χρόνια σιωπά για να μπορεί να γίνεται αρεστό. Η υπομονή και η αντοχή του αυξάνεται στον χρόνο όμως όταν πατήσει την διαχωριστική γραμμή που τον χωρίζει εκρήγνυται σαν το ηφαίστειο.
Η απόρριψη πάλι είναι ο μεγάλος φόβος των ανθρώπων που δεν εκφράζουν το συναίσθημα τους αλλά προσαρμόζονται στα συναισθήματα και στα θέλω των άλλων για να γίνονται αρεστοί.
Έτσι δεν ομολογούν ποτέ την πραγματική τους άποψη για ένα θέμα και προσαρμόζονται σαν χαμαιλέοντες σε οποιαδήποτε κατάσταση. Έχουν μεγάλη ανοχή στα θέλω των άλλων και ακολουθούν πολύ τα πρέπει.
Μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων που προτιμούν τον δρόμο της ανοχής είναι αυτοί που εξαρτούνται από τους άλλους και τρέμουν στην ιδέα ότι θα τους χάσουν. Εκεί θα γνωρίσουμε ανθρώπους που σιωπούν όταν τους προσβάλλουν, τους αγνοούν και δεν τους υπολογίζουν.
Ανθρώπους που θεωρούν αγάπη την αδυναμία τους και μπερδεύουν την έννοια αυτή με τον συμβιβασμό και την υποταγή. Συχνά μάλιστα λένε «μου κάνει πολλά όμως εγώ τον/την ανέχομαι γιατί τον αγαπώ».
Αυτό συμβαίνει επειδή έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και πάντα στηρίζουν την ευτυχία τους στους άλλους αφού δεν καταφέρουν να νοιώθουν χαρούμενοι από την ίδια τους την ζωή.
Απαραίτητο είναι να τονίσουμε ότι πολλές φορές η ανοχή αν δεν ξεπερνάει το όριο είναι αναγκαία στο να βοηθήσει δυο ανθρώπους να λειτουργήσουν στην καθημερινότητα τους, ν αποδεχθούν ο ένας τον άλλον, να προσπερνούν τις αντιθέσεις τους και να δίνουν το απαραίτητο χώρο στην σχέση τους.
Η συνθήκη αυτή μπορεί ν αλλάξει μόνο όταν όπως είπαμε κρύβεται πίσω από αυτήν ένας συγκεκριμένος σκοπός.
Όπως καταλαβαίνεται η ανοχή δεν είναι τις περισσότερες φορές ο σωστός τρόπος να λύνουμε τα προβλήματα μας αφού μας κρατάει δέσμιους σε συμπεριφορές και καταστάσεις που ενίοτε μας έχουν ταλαιπωρήσει.
Το να ανεχόμαστε μια συμπεριφορά που μας είναι δυσάρεστη, ενοχλητική, και παρεμβατική μας προκαλεί μια εσωτερική σύγκρουση και μία αναστάτωση στον ψυχισμό μας. Πολύ βοηθητικό είναι να γνωρίζουμε ότι οι συμπεριφορές που μας προκαλούν πόνο συνήθως επαναλαμβάνονται και διαιωνίζονται όσο παραμένουμε σιωπηλοί και υποχωρητικοί σ αυτές.
Η παθητική υπομονή, η έλλειψη θάρρους και αυτοεκτίμησης τροφοδοτούν ένα φαύλο κύκλο που θα εξακολουθεί να υπάρχει όσο εμείς δεν βάζουμε όρια και δεν διεκδικούμε μια ενεργητική στάση ζωής που θα ενισχύσει την προσωπική μας εξέλιξη.
Είναι σημαντικό λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε ότι η αγάπη δεν είναι ζητιανιά και για να ανταποκριθεί χρειάζεται ελεύθερη βούληση και προσφορά!
Κατερίνας Μαλλιωτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου