Μένεις εσύ να σε σηκώνεις όρθιο…
Ποτέ δεν μπορούσα να δεχτώ εύκολα το τέλος στις καταστάσεις που περικλείει η ζωή μας. Όμορφες ή δύσκολες. Στις ιστορίες των παραμυθιών που άκουγα ήθελα πάντα ν’ακούσω λίγο ακόμα, αργότερα στις καταστάσεις και στις σχέσεις που τελείωναν ήθελα να κρατούσαν μια στάλα παραπάνω, σε ανθρώπους που έφευγαν, που πέθαιναν, σε κύκλους που έκλειναν και σε τελείες που έμπαιναν.
Έστεκα πάντοτε λιγάκι παραπάνω, εκεί κοντά τους, κι ας είχαν φύγει, έστεκα να κοιτώ.
Μικρό παιδί, που κρατάει σφιχτά μια μπάλα στα χέρια του μέσα σ’ένα τεράστιο γήπεδο που το λένε ζωή. Αυτή η μπάλα θαρρεί πως είναι ό,τι του έχει μείνει. Την κρατάει τρομαγμένο χωρίς να μπορεί να την αποχωριστεί, να την αφήσει κάτω, χαμένο το βλέμμα του κοιτάει όλες τις κατευθύνσεις δίχως να ξέρει προς τα που θα μπορούσε να την κλωτσήσει τώρα πια. Γάντζος γερός! Αυτή είναι η εικόνα.
«Τι μένει τώρα;» ρωτούσα, δυνατά ή βουβά, με το βλέμμα μου να έχει την ίδια ματιά μ’ εκείνη του παιδιού εκείνου. Κι άργησα ν’ ακούσω μια τόση δα φωνούλα που συνυπήρχε πλάι μου και απαντούσε από μέσα από τα σωθικά μου σταθερά. Μα την άκουσα κάποτε.
«Μένεις εσύ», μου είπε.
Μένεις εσύ να σε σηκώνεις όρθιο σε τούτο το γήπεδο, ξανά και ξανά.
Μένεις εσύ να συνεχίζεις το βήμα σου, να προχωράς.
Κι όταν όλα τ’άλλα γύρω φωνάζουν, κραυγάζουν ή σωπαίνουν βαθιά πάλι μένεις εσύ εκεί, να τα κοιτάς με το χρώμα της ψυχής σου που ήταν μαζί να σε συντροφεύει όλα αυτά τα γήινα, ή μη, χρόνια και να σου δίνει δύναμη.
Μένεις εσύ, να ενώνεις κομμάτια και να πλάθεις το πιο σημαντικό παζλ, αυτό του εαυτού σου.
Εσύ, να μαθαίνεις πώς να σε ακούς, πώς να σε αγαπάς, απλά, σιωπηλά, πώς να σε προσέχεις. Εσύ, ελεύθερος.
Αυτό έμαθα εγώ από αυτή τη φωνούλα και ήθελα να στο πω, να το ξέρεις.
Σου το λέω αλήθεια, ότι και αν χαθεί, ότι και αν φύγει από τα χέρια σου θα μένεις πάντα εσύ, για να ξαναρχίζεις από το μηδέν για να δημιουργείς από το τίποτα κάτι ζωντανό.
Κι αυτή η ιστορία δεν θα τελειώσει ποτέ, θα είναι η μόνη που δεν θα έχει τελεία. Γιατί είσαι κι εσύ φοίνικας ιερός που πάντα θα μπορεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του!
Να το θυμάσαι αυτό!
Συγγραφέας Βασιλική Παπαγιαννάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου