Ο κινηματογράφος, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση είναι τρόποι για να ξεφεύγει κανείς από τον εαυτό του. Ο άνθρωπος έχει γίνει τόσο νευρικός. Αναζητά συνεχώς τη διασκέδαση. Κάνεις κάθε είδους πράγμα για να ξεχάσεις τον εαυτό σου για λίγο, επειδή μέσα σου η κατάσταση χειροτερεύει. Σε ολόκληρο τον κόσμο, μαζί με την ανάπτυξη του πολιτισμού, αυξάνεται και η χρήση ναρκωτικών. Και η αναζήτηση αξιόπιστου μέσου για να ξεχάσει ο άνθρωπος τον εαυτό του συνεχίζεται...
Ποια είναι η αιτία πίσω από όλα αυτά; Γιατί θέλεις να ξεχάσεις τον εαυτό σου;
Η προσπάθεια να ασχοληθείς με οτιδήποτε έξω από τον εαυτό σου είναι κατά βάθος μια προσπάθεια να ξεφύγεις από τον εαυτό σου. Αυτό δείχνει ότι η κατάσταση μέσα σου χειροτερεύει κι εσύ χάνεις το κουράγιο ακόμα και να γυρίσεις να κοιτάξεις μέσα σου. Φοβάσαι ακόμα και να κοιτάξεις προς αυτή την κατεύθυνση. Φέρεσαι σαν τη στρουθοκάμηλο.
Όταν η στρουθοκάμηλος βλέπει έναν εχθρό, κρύβει το κεφάλι της στην άμμο, επειδή νομίζει πως είναι επικίνδυνο να κοιτάξει τον εχθρό. Επειδή ο εχθρός δεν φαίνεται, νομίζει πως δεν υπάρχει και πως η ίδια είναι ασφαλής.
Αυτή η λογική όμως είναι λάθος. Η στρουθοκάμηλος μπορεί να συγχωρεθεί, ο άνθρωπος όμως όχι.
Επειδή κάτι δεν φαίνεται, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Αν ένα πράγμα φαίνεται, μπορεί να γίνει κάτι γι’ αυτό, αν όμως δεν φαίνεται, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να κάνεις τίποτα.
Εσύ θέλεις να ξεχάσεις την κατάσταση που υπάρχει μέσα σου, δεν θέλεις να τη βλέπεις. Είναι πιθανό να πείθεις το νου σου ότι αυτό που δεν φαίνεται δεν υπάρχει, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πραγματικά δεν υπάρχει.
Αν κάτι φαίνεται, τότε μπορεί να έχεις τη δυνατότητα να το αλλάξεις. Αν όμως δεν φαίνεται, τότε δεν είναι εφικτό να το αλλάξεις. Θα εξακολουθεί να μεγαλώνει μέσα σου σαν πληγή που την κρύβεις και δεν θέλεις ούτε να γυρίσεις να την κοιτάξεις.
Ο νους έχει γίνει πληγή. Αυτά που κρύβουν εκεί μέσα οι άνθρωποι είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που λένε απ’ έξω. Αυτό που βλέπεις στο πρόσωπό τους είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει μέσα τους.
Είναι πιθανό να μιλάνε για αγάπη, αλλά μέσα τους να είναι γεμάτοι μίσος. Μπορεί να λένε σε κάποιον «καλημέρα, χαίρομαι που σε βλέπω,» μέσα τους όμως να λένε, «γιατί πρέπει να βλέπω αυτή την ηλίθια φάτσα κάθε πρωί;»
Αν υπήρχαν παράθυρα για να κοιτάξουμε μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων, θα μπαίναμε σε μεγάλους μπελάδες. Η ζωή θα γινόταν αφόρητη. Εμείς μπορεί να μιλάμε σε κάποιον με φιλικό τρόπο, μέσα μας όμως να σκεφτόμαστε: «Πότε θα πεθάνει αυτός ο τύπος;» Υπάρχει ένα πράγμα στην επιφάνεια και κάτι άλλο από κάτω και δεν τολμάμε καν να κοιτάξουμε μέσα μας και να δούμε.
Το πρόσωπο που φοράς όταν βρίσκεσαι μέσα στον κόσμο είναι τεχνητό, είναι φτιαχτό. Κατά βάθος, είσαι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Μπορεί να έχεις καταφέρει να κρύβεις πράγματα, κολλώντας σε μια καλή σκέψη στην επιφάνεια, μέσα σου όμως καίει η φωτιά των σκέψεων.
Στην επιφάνεια, μπορεί να φαίνεσαι απολύτως σιωπηλός και υγιής, μέσα σου όμως το κάθε τι είναι ανθυγιεινό και ταραγμένο. Στην επιφάνεια, δείχνεις να χαμογελάς, είναι πιθανό όμως αυτό το χαμόγελο να καλύπτει έναν ωκεανό από δάκρυα. Στην πραγματικότητα, χαμογελάς για να κρύψεις τα δάκρυα μέσα σου. Αυτό κάνουν συνήθως οι άνθρωποι.
Κάποιος ρώτησε τον Νίτσε : «Πάντοτε γελάς. Δείχνεις τόσο χαρούμενος! Είσαι στ' αλήθεια έτσι;»
Ο Νίτσε είπε : «Τώρα που ρωτάς, θα σου πω την αλήθεια. Γελάω για να μην αρχίσω να κλαίω. Πριν αρχίσουν τα δάκρυα μου, τα καταπιέζω γελώντας. Τα σταματάω μέσα μου. Το γέλιο μου πρέπει να πείσει τους άλλους πως είμαι χαρούμενος. Και γελάω μόνο και μόνο επειδή είμαι τόσο λυπημένος, που μπορώ να νιώσω ανακούφιση γελώντας. Μερικές φορές μπορώ να παρηγορήσω τον εαυτό μου.»
Εκείνος που έχει σώμα που βρομάει, χρειάζεται να το ψεκάζει με αρώματα. Εκείνος που έχει άσχημο σώμα, κάνει προσπάθειες για να το δείχνει όμορφο. Εκείνος που είναι λυπημένος μέσα του, έχει μάθει να γελάει και εκείνος που είναι γεμάτος δάκρυα μέσα του, χαμογελάει συνεχώς απ’ έξω. Εκείνος που είναι γεμάτος αγκάθια μέσα του, πρέπει να κρατάει λουλούδια απ' έξω.
Ο άνθρωπος δεν είναι καθόλου αυτό που δείχνει. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Και δεν έχει καμία σημασία αν οι άλλοι εξαπατώνται από αυτό που βλέπουν απ’ έξω. Το πρόβλημα είναι ότι εξαπατάσαι κι εσύ ο ίδιος.
Εξαπατάσαι επειδή θεωρείς αληθινή την εικόνα που βλέπουν οι άλλοι. Κοιτάζεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια των άλλων. Δεν βλέπεις ποτέ τον εαυτό σου κατευθείαν, έτσι όπως είσαι, έτσι όπως είσαι στην πραγματικότητα.
Η εικόνα που έχει σχηματιστεί στα μάτια των άλλων σε εξαπατά και φοβάσαι να κοιτάξεις μέσα σου. Θέλεις να δεις την εικόνα που έχουν οι άλλοι για σένα, όχι την πραγματικότητά σου.
Τι λένε οι άνθρωποι; Ενδιαφέρεσαι πολύ να μάθεις τι λένε οι άλλοι για σένα. Πίσω από αυτή την περιέργεια δεν υπάρχει τίποτε άλλο, εκτός από το ότι νομίζεις ότι μπορείς να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου μέσα από την εικόνα που έχουν σχηματίσει τα μάτια των άλλων.
Αυτό είναι στ’ αλήθεια εκπληκτικό. Ακόμα και για να γνωρίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό πρέπει να κοιτάξεις μέσα στα μάτια των άλλων. Οι άνθρωποι φοβούνται ότι οι άλλοι μπορεί να λένε κάτι κακό yι’ αυτούς. Νιώθουν χαρούμενοι αν oι άνθρωποι λένε κάτι καλό γι’ αυτούς, επειδή η γνώση για τον εαυτό τους εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων.
Δεν έχουν άμεση γνώση του εαυτού τους. Δεν έχουν κανένα άμεσο βίωμα από τη γνώση του εαυτού τους. Αυτό το βίωμα θα μπορούσε να έχει συμβεί, μα δεν συμβαίνει επειδή εσύ προσπαθείς να ξεφύγεις από τον εαυτό σου.
Το πρώτο πράγμα στην αντιμετώπιση του νου είναι το να μη σκοτίζεσαι για το τι λένε οι άλλοι ή για το πώς φαίνεσαι στους άλλους. Αντίθετα, πρέπει να έχεις μια άμεση αντιμετώπιση αυτού που είσαι στην ουσία.
Μέσα στη μοναχικότητά σου, πρέπει να ανοίξεις εντελώς το νου σου και να δεις τι βρίσκεται εκεί. Αυτή είναι μια θαρραλέα πράξη. Είναι μια πράξη τρομερού θάρρους το να αποφασίσεις να μπεις μέσα σ’ αυτή την κόλαση, που είναι κρυμμένη μέσα σου. Είναι μια πράξη μεγάλου θάρρους το να δεις τον εαυτό σου μέσα στη γύμνια σου. Χρειάζεται μεγάλο θάρρος...
Osho - Ο σπόρος του σιναπιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου