Λιγότερο ή περισσότερο, παλεύουμε όλη μας τη ζωή για την αποδοχή των άλλων. Θέλουμε να νιώσουμε την αγάπη, τη στήριξη, να ακούσουμε τον καλό το λόγο από το διπλανό μας. Είναι φορές όμως, που το περιβάλλον που μας περικλείει δεν είναι φιλικό.
Τοξικό μάλλον θα χαρακτηριζόταν, αφού περισσότερο μας «κλείνει» παρά μας εμπνέει. Οι επικρίσεις, οι έμμεσοι και άμεσοι συναισθηματικοί εκβιασμοί γίνονται μέρος της καθημερινότητας που ζούμε.
Προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να γίνουμε αρεστοί, να πάρουμε την «έγκριση» από το περιβάλλον μας, θυσιάζουμε τα θέλω μας, τους στόχους μας, πολλές φορές την ίδια την προσωπικότητα μας.
Υποδουλώνουμε τον εαυτό μας βάζοντας από μόνοι μας δεσμοφύλακα μας, την άποψη των άλλων, για το πώς θα έπρεπε να ζούμε τη ζωή μας, για το ποιοι είμαστε και για το πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, για να είμαστε «ok».
Καταπιέζουμε έτσι τον εαυτό μας να χωρέσει μες τα κουτάκια των άλλων, να πάει από την πεπατημένη, λες και θα μας γλυτώσουν οι άλλοι στα δύσκολα. Λες και υπογράφουμε ένα άτυπο συμβόλαιο, «εγώ θα μείνω εδώ ένα μικρό ανθρωπάκι που δεν ενοχλεί κανέναν και εσύ σε αντάλλαγμα θα με φροντίσεις και δε θα φύγεις μακριά γιατί θα με λυπάσαι.
Πώς μπορείς αλήθεια να εγκαταλείψεις κάποιον που λυπάσαι; Πόσο σκληρός, πόσο άκαρδος πρέπει να είσαι;» και κάπως έτσι, καταλήγουμε να αφήνουμε την προσωπική μας ευθύνη στην άκρη.
Στο πώς ζούμε τη ζωή μας, στο πώς συνδεόμαστε με τους άλλους αλλά και με τον ίδιο μας, τον εαυτό. Δημιουργούμε σχέσεις εξαρτητικές. Σχέσεις φτιαγμένες από όρους και κανόνες στρατηγικής.
Η ειρωνία είναι, πως όταν και αν τελικά τα δύσκολα έρθουν, συνειδητοποιούμε πως οι άνθρωποι που στέκονται δίπλα μας, είναι αυτοί που εξαρχής θα παρέμεναν εκεί, στο πλευρό μας, όποιο δρόμο και αν είχαμε επιλέξει.
Γιατί μόνο οι άνθρωποι που μας γνωρίζουν και αποδέχονται για αυτό που είμαστε και για τις πιο μύχιες επιθυμίες μας, μας αγαπούν πραγματικά τόσο, ώστε να μείνουν στο πλάι μας και στα δύσκολα. Η αγάπη τους είναι χωρίς όρους. Μας αγγίζει το πρόσωπο σαν απαλό θαλασσινό αεράκι και οι αχτίνες της μας ζεσταίνουν την ψυχή.
Η πραγματική ελευθερία έρχεται μόνο, όταν καταφέρουμε τελικά να καταλάβουμε, ότι κανένας δε θα μας δώσει βραβείο στο τέλος της ζωής μας για το ότι ζήσαμε όπως ο ίδιος προσμονούσε.
Η πραγματική ελευθερία έρχεται, όταν κατανοήσουμε πως ο καθένας κάνει το καλύτερο που ξέρει και μπορεί για τη δική του ζωή και πως κοιτά προς το μέρος μας πολύ λιγότερο από όσο νομίζουμε.
Μη σπαταλάτε το χρόνο σας λοιπόν, να ζητιανεύετε την αγάπη, εκεί που δεν υπάρχει. Ή που υπάρχει συνοδευμένη από ένα manual. Θα καταλήξετε να τραυματίσετε πιο πολύ την - ήδη από πριν ταλαιπωρημένη - αυτοεικόνα σας. Αυτό που θα πάρετε σε αντάλλαγμα είναι μηδαμινό μπροστά σε αυτό που θα δώσετε σαν αντίτιμο. Πραγματική απόσβεση δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.
Πηγαίνετε εκεί που σας θέλουν και μην προσπαθείτε να κάνετε φίλους και συμμάχους ανθρώπους, που δεν πρόκειται στην ουσία να σας καταλάβουν ποτέ.
Μην περιμένετε να σας δώσουν την περιβόητη αναγνώριση τους, για να νιώσετε ότι αξίζετε. Αξίζετε έτσι και αλλιώς. Διαφυλάξτε την ενέργεια σας τη χρειάζεστε, για να γνωρίσετε βαθύτερα τον εαυτό σας και για να βρείτε το δρόμο προς την προσωπική σας ευτυχία. Πιστέψτε με στο τέλος, δε θα το μετανιώσετε.
Χαριέττα Λιακάκη – Ψυχολόγος MSc – Photo: Author/Depositphotos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου