Αν εξετάσουμε το Εγώ επιφανειακά, φαίνεται σαν να πρόκειται για κάτι το απολύτως τρελό, σαν να είναι ένα λάθος της φύσης. Αλλά αν το δούμε πιο σφαιρικά, θα καταλάβουμε ότι αποτελεί απλώς ένα στάδιο στην εξελικτική πορεία του είδους μας.
Καθώς πλησιάζουμε στο επόμενο στάδιο της εξέλιξής μας, αντιλαμβανόμαστε ότι το Εγώ έχει εξαντλήσει τη χρησιμότητά του - και είχε κάποια χρησιμότητα. Αλλά το γεγονός ότι το Εγώ είναι σκέτη τρέλα, το καταλαβαίνουμε τώρα που πλησιάζουμε στο επόμενο στάδιο.
Παλαιότερα, μόνο ελάχιστοι άνθρωποι το είχαν αντιληφθεί αυτό, μόνο κάποιοι μεγάλοι δάσκαλοι. Ο Βούδας είχε πει ότι το Εγώ είναι μια αυταπάτη. Ο Χριστός είπε "απαρνήσου τον εαυτό σου", δηλαδή μας προέτρεπε να αναγνωρίσουμε την εξωπραγματική φύση του Εγώ.
Βέβαια, πολλοί λίγοι άνθρωποι κατάλαβαν τότε τι εννοούσαν αυτοί οι δάσκαλοι, γιατί ήταν οι προάγγελοι του επόμενου εξελικτικού σταδίου του είδους μας, πριν η αλλαγή αρχίσει να παίρνει τις διαστάσεις που έχει πάρει σήμερα σε όλον τον πλανήτη.
Αν δούμε λοιπόν το Εγώ από τη μια πλευρά της εξελικτικής πορείας, θα μας φανεί ως κάτι το εντελώς παράλογο και καταστροφικό. Αλλά αν το δούμε λίγο πιο σφαιρικά, θα δούμε ότι χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε φώτιση και αφύπνιση. Και το ίδιο πράγμα ισχύει και στη ζωή μας. Πρέπει να περάσουμε από την άγνοια, όχι της γνώσης με την ευρύτερη έννοια, αλλά για το ποιοι είμαστε στην πραγματικότητα, για να οδηγηθούμε προς τη γνώση.
Πιθανότατα, πρέπει να υπήρξε μια περίοδος στην ιστορία του είδους μας, όπου δεν είχε εμφανιστεί ακόμα το Εγώ. Υπάρχουν αρκετοί μύθοι σε διαφορετικούς πολιτισμούς που, ενώ δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους, αναφέρονται στη λεγόμενη Χρυσή Εποχή.
Σύμφωνα με τους μύθους αυτούς, οι άνθρωποι τότε ζούσαν αρμονικά ο ένας με τον άλλον, και με τη φύση, και γενικά η ζωή ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη. Στη Βίβλο μια πτυχή αυτής της περιόδου περιγράφεται ως παράδεισος και αργότερα, με την εμφάνιση του Εγώ, αυτή η περίοδος επιβίωσε στις μνήμες των ανθρώπων μόνο υπό τη μορφή του μύθου.
Η "πτώση" του ανθρώπου, ή ονομάστε την όπως αλλιώς θέλετε, ξεκινάει με την εμφάνιση του Εγώ και την ικανότητα του ανθρώπου να σκέφτεται.
Κάποιοι ανθρωπολόγοι εικάζουν ότι οι πρώτοι άνθρωποι που άρχισαν να σκέφτονται νόμιζαν ότι άκουγαν στο μυαλό τους τη φωνή κάποιου θεού που τους μιλούσε - αυτό βέβαια έγινε παράλληλα με την ανάπτυξη του λόγου. Και έτσι άκουγαν τη φωνή μέσα τους που τους έλεγε π.χ. "σκότωσε αυτόν τον άνθρωπο" και αυτοί πήγαιναν και τον σκότωναν.
Έγιναν και πολλά καλά όμως με την ανάπτυξη του λόγου. Εμφανίστηκαν οι γνώσεις για τον κόσμο, οι οποίες άρχισαν να διαδίδονται παντού, γεννήθηκε ο πολιτισμός όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, αναπτύχθηκαν διάφοροι τομείς όπως η αρχιτεκτονική, η φιλοσοφία, τα μαθηματικά και τόσα άλλα.
Από τη στιγμή που εμφανίστηκε η ικανότητά μας να σκεφτόμαστε, μέχρι που οι σκέψεις κυρίευσαν την ταυτότητά μας, πρέπει να υπήρξε και μια περίοδος όπου οι άνθρωποι σκέφτονταν, αλλά ήταν ακόμα συνδεδεμένοι με την βαθύτερη ύπαρξή τους, το Είμαι.
Με την πάροδο των χιλιετιών η φωνή μέσα στο κεφάλι μας έγινε τόσο έντονη, που κυρίευσε εντελώς την ταυτότητά μας και χάσαμε την επαφή με την βαθύτερη ύπαρξή μας.
Ποιο είναι λοιπόν το επόμενο στάδιο στην εξέλιξή μας; Είναι η επιστροφή μας στην προεγωϊκή κατάσταση, με την προσθήκη όμως και μιας νέας διάστασης: του να γνωρίζουμε συνειδητά ότι είμαστε συνδεδεμένοι με το Ένα (το όλο).
Πριν, οι άνθρωποι ήταν συνδεδεμένοι με το Ένα, χωρίς όμως να το γνωρίζουν. Τώρα καθώς υπερβαίνουμε το Εγώ, συνδεόμαστε με το Ένα συνειδητά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι σαν να επιστρέφουμε ξανά στη Χρυσή Εποχή, αλλά αυτή τη φορά έχοντας επίγνωση του τι κάνουμε. Αν κατανοήσουμε όλη αυτή την πορεία, βλέπουμε ότι το Εγώ ήταν απλά ένα μέρος του ταξιδιού και γι' αυτό μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες.
*Απόσπασμα από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του
Έκχαρτ Τόλλε.
Μετάφραση: Νίκος Μπάτρας
Το εγω ειναι ο διαβολος. Φωτιζομαστε και αφυπνιζομαστε οταν εχει λιγοτερη εξουσια πανω μας και την περιοδο που ημασταν συνδεδεμενοι με το ολο δε χρειαζοταν να το υπερβουμε για να φωτιστουμε, ημασταν ηδη φωτισμενοι. Οποτε καμια ευγνωμοσυνη για το εγω. Ειναι μονο ενα εμποδιο. Αυτοι που το ευγνωμονουν, η φυση τους ρεπει πιο πολυ προς το σατανικο παρα το αγαθο.
ΑπάντησηΔιαγραφή