Για να φτάσεις στο μηδέν, θέλει κόπο.
Δεν γίνεται έτσι απλά. Είναι μια διαδρομή πιο επίπονη και πιο χρονοβόρα ακόμα κι από το να φτάσεις στην κορυφή.
Χρειάζονται πολλά λάθη, πολλές αδυναμίες και πολλές στιγμές στο σκοτάδι για να φτάσεις στο μηδέν. Είναι όμως μόνο μια στιγμή, μόνο μερικά δευτερόλεπτα, όσο κρατάει το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων, που το συνειδητοποιείς.
Είναι μια λέξη, μια φράση, ένα βλέμμα, κρατάει μια στιγμή, μια ανάσα, είναι όμως αρκετά για να το νιώσεις το κενό που αφήνει το μηδέν.
Είναι και δύναμη, όμως, το μηδέν.
Είναι η δύναμη του ότι έφτασες εκεί, ξέρεις ότι είσαι εκεί και μπορείς να σταθείς στον πάτο του βαρελιού.
Μπορείς να σταθείς και να πάρεις τις ανάσες σου.
Να κλείσεις τα μάτια και να τα δεις όλα να ξαναγίνονται.
Κι όταν νιώσεις έτοιμος, να ξαναπατήσεις στα πόδια σου.
Να πατήσεις στα πόδια σου για το παρακάτω.
Για το επόμενο βήμα.
Η δύναμη που σου δίνει το μηδέν, είναι πως από εκεί, όλα είναι ξεκάθαρα.
Όλα τα βλέπεις στις διαστάσεις που υπάρχουν.
Δεν υπάρχει ο παραμορφωτικός φακός των συναισθημάτων, γιατί έχεις αδειάσει πια από αυτά.
Βλέπεις τα λάθη σου, αλλά αυτά, ούτως ή άλλως τα ήξερες. Τα ήξερες γιατί τα βίωσες. Συνυπήρξες μαζί τους.
Τώρα πια, βλέπεις και τα λάθη των άλλων.
Βλέπεις τα μικρά τους εγκλήματα, που άνοιξαν το δρόμο για να πατήσεις και να φτάσεις στα λάθη σου.
Βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου όπως είναι κι όχι όπως είχες ανάγκη να τους βλέπεις.
Κι ίσως να μην είναι καλύτεροι, ειλικρινέστεροι ή πιο ακέραιοι, σίγουρα όμως στέκεστε σε διαφορετικά σημεία. Κι ακόμα περισσότερο, ξέρεις πως είναι πιο αδύναμοι από εσένα.
Γιατί εσύ, βιώνεις το μηδέν.
Ζεις μέσα στο κενό που σου άφησε καθένας που πέρασε από την ζωή σου.
Και παίρνεις δύναμη από αυτό το μηδέν.
Εσύ πορεύεσαι στο τίποτα.
Γιατί στην γωνία του μηδέν και του τίποτα, δεν έχεις και πολλά να φοβηθείς.
Έχεις ήδη χάσει εκείνα που δεν ήθελες να χάσεις.
Έχεις ήδη επιβιώσει από εκείνα που πίστευαν όλοι πως θα σε τσάκιζαν.
Αυτό που δεν ξέρουν εκείνοι, είναι πως χάνουν εσένα.
Ναι, εσένα, που μπορεί να στέκεσαι ακόμα στο σταυροδρόμι του μηδέν με το τίποτα αλλά εσύ ξέρεις.
Το ξέρεις καλά.
Το έχεις δει μέσα σου και το έχεις αποδεχτεί.
Το έκανες κτήμα σου πια.
Αυτό που δεν ξέρουν εκείνοι, είναι πως μπορεί να έκανες καθένα από τα λάθη σου, αλλά ήσουν εκεί.
Μέσα από τα λάθη σου, τους έδινες.
Μέσα από τα λάθη σου, υπήρχες, για εκείνους και γινόσουνα η δύναμή τους.
Παρέδιδες κομμάτια του εαυτού σου.
Χρωμάτιζες τις στιγμές τους και στιγμάτιζες τις δικές σου.
Και συνέχισες να το κάνεις. Και συνέχισες να αυτομαστιγώνεσαι. Και συνέχισες να πονάς. Και συνέχισες να προσπαθείς.
Και κάπου εκεί συναντήθηκες με το μηδέν σου.
Ναι, το σημείο μηδέν.
Και τότε, όλα έγιναν καθαρά.
Γιατί τότε, άρχισες να βλέπεις στους άλλους όχι την αλήθεια σου αλλά την αλήθεια τους.
Και ξέρεις πως η ασχήμια που είδες σε εκείνους, υπήρχε πάντα αλλά δεν ήθελες να την παραδεχτείς.
Η αχαριστία, η αγνωμοσύνη, εκεί ήταν πάντα αλλά εσύ έδινες εύκολα άλλοθι και πειστικές δικαιολογίες.
Και το αύριο που ξημερώνει, μπορεί να σε βρίσκει με πληγές, αλλά είσαι εκεί. Απλά δεν είσαι εκεί για εκείνους.
Είσαι για εσένα.
Και τώρα ξέρεις να περπατήσεις ξανά τον δρόμο σου χωρίς τα λάθη.
Χωρίς την πίστη, εκείνη την βλακώδη πίστη σου σε εκείνους που δεν την άξιζαν.
Και το κυριότερο, τώρα ξέρεις.
Το μηδέν είναι δύναμη και το κανένας, γαλήνη.
Σοφία Παπαηλιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου