H ιδέα ότι ενδέχεται να μην είμαστε αρεστοί και αποδεκτοί σε κάποιους ανθρώπους - αλήθεια υπάρχει περίπτωση ν’ αρέσουμε σε όλους; - μας βάζει στη διαδικασία ν’ αναρωτιόμαστε συχνά, ποιο είναι το‘’λίγο’’ ή το ‘’πολύ’’ που διαθέτουμε σαν προσωπικότητες και μας χαρακτηρίζει σε όλες τις εκδηλώσεις μας.
Χωρίς να το έχουμε ίσως συνειδητοποιήσει, τοποθετούμε τον εαυτό μας, πάνω σε μια νοητή ζυγαριά,που κάτι από σ' εμάς πρέπει να προσθέσουμε και κάτι να αφαιρέσουμε, για να ισορροπήσουμε τις αντιθέσεις μας.
Ακούω ανθρώπους – ειδικά μέσα σε θεραπευτικά πλαίσια - να εκφράζουν την αγωνία τους, πως θα ανταπεξέλθουν στις κοινωνικές τους σχέσεις, όντας πολύ συγκρατημένοι.....
και ντροπαλοί με τους άλλους, να υποφέρουν στη σκέψη ότι δεν θα τα καταφέρουν στις απαιτήσεις της εργασίας τους επειδή (τάχα) δεν διαθέτουν υψηλή νοημοσύνη (υποβαθμίζοντας ότι έχουν πετύχει μέχρι τώρα), ή ακόμη να καταλαμβάνονται από το αίσθημα της ενοχής για πράγματα που έκαναν ή δεν επιθυμούσαν να κάνουν, όχι γιατί θεωρούσαν ότι είναι λάθος, αλλά γιατί οι άλλοι δεν συμφωνούσαν με τις επιλογές τους.
Και το ερώτημα που ακούγεται σχεδόν απ’ όλους τους ανθρώπους είναι: « Πως γίνεται ν’ αλλάξω, πως μπορώ να κάνω πάντα το σωστό;». Και το ερώτημα που θέτω εγώ: « Αλήθεια ποιο είναι το σωστό; Έχεις αποδεχτεί τον εαυτό σου; Τον αγαπάς και τον σέβεσαι όσο θέλεις οι άλλοι να το κάνουν;».
Είμαστε πλασμένοι με τα ίδια υλικά αλλά με ξεχωριστά χαρακτηριστικά ο καθένας μας. Κτίζουμε κατά την διάρκεια της ζωής το ''οικοδόμημα'' που το αποκαλούμε εαυτό, επιλέγουμε πάντα σύμφωνα με τα βιώματα και τις αντιλήψεις μας να ενσωματώσουμε στο εσωτερικό πλαίσιο μας, ότι πιο όμορφο βρίσκεται στο δρόμο μας, συνδυάζοντας τα χρώματα της ψυχής με αυτά της νοημοσύνης.
Κι όπως θα περίμενε κανείς να είμαστε χαρούμενοι και περήφανοι για τον εαυτό μας, γιατί τα καταφέραμε (ο καθένας στον τομέα του) ως ένα σημείο τουλάχιστον και συνεχίζουμε να παλεύουμε με γενναιότητα και αγαθές προθέσεις, τουναντίον εμφανιζόμαστε στον κόσμο με φόβο, μη τυχόν και δεν αρέσουμε, μη μας απορρίψουν, μη βιώσουμε εγκατάλειψη.
Κι από εδώ αρχίζει η αποδόμηση και το γκρέμισμα ότι κι αν έχουμε δημιουργήσει. Αμφιβολία κι ανασφάλεια, για το παρουσιαστικό μας, το πνεύμα μας, τις δυνατότητές μας, τις ευαισθησίες μας, τις προτιμήσεις μας, το Εγώ μας.
Αναζητούμε το ιδανικότερο και τελειότερο προφίλ ανθρώπου. Μα είναι δυνατόν; Ποιος είναι τέλειος;
Ποιος δεν έχει ελαττώματα και αδυναμίες; Ποιος δεν αισθάνθηκε φόβο κάποια στιγμή που κινδύνευε να χάσει την αξιοπρέπειά του, τη ζωή του;
Ποιος δεν ζήλεψε, κάτι ή κάποιον; Ποιος δεν βίωσε το αίσθημα της ευαλωτότητας και ανημπόριας σε μια απώλειά του; Σε ποιόν δεν κυριάρχησε (έστω για λίγο) η ενόρμηση (ορμή) του θανάτου ή της αυτοκαταστροφής, όταν αντιμετώπιζε ένα σοβαρό πρόβλημα που πίστεψε ότι δεν λύνεται;
Η συνειδητοποίηση ότι είμαστε άνθρωποι, επομένως ατελείς, είναι και το αντίδοτο της απαισιοδοξίας μας. Αυτό το βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, είναι ακριβώς αυτό που μας απελευθερώνει και μας βάζει στη διαδικασία της προσπάθειας και της πίστης στις δυνατότητές μας.
Κοιτάξτε τον εαυτό σας μια μέρα στον καθρέπτη σας και ρωτήστε τον: « Σε αποδέχομαι, σε αγαπάω, είσαι ελκυστικός, σε αντέχω;». Ίσως να παραξενευτείτε με την απάντηση που θα δώσετε, αν βεβαίως απαντήσετε με ειλικρίνεια.
Μου μιλούσε ο φίλος μου ο Α. για τη γυναίκα του και προσπαθούσε να μου δώσει μια εικόνα για το πόσο παράξενη, εκνευριστική και αχάριστη είναι, ότι της προσφέρει τα πάντα και αυτή δεν το αναγνωρίζει, κ.λ.π
και αφού εξέφρασε και άλλα παράπονά του, τον ρώτησα: « Σκέψου φίλε, αν ήσουν η γυναίκα σου, θα σε παντρευόσουν;». Χαμογέλασε αμήχανα στην αρχή, μετά το σκέφτηκε για λίγο και στο τέλος σοβαρά παραδέχτηκε ότι δεν θα παντρευόταν τον εαυτό του, διότι δεν είναι και ο πιο εύκολος άνθρωπος, στον κόσμο. Δεν είναι εκπληκτικό;
Ζητάμε από τους άλλους να μας προσφέρουν συναισθήματα, ενώ εμείς οι ίδιοι δεν τα έχουμε για τον εαυτό μας. Φανταστείτε ότι δεν αντέχουμε ούτε καν τον εαυτό μας, και δη τα ελαττώματά μας - πως θα μπορέσουμε να αντέξουμε τον άλλον;
Αλήθεια γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί πολύ απλά δεν έχουμε αποδεχτεί τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ο καθένας μας είναι ένα σύνολο χαρακτηριστικών, τόσο θετικών όσο και αρνητικών, δηλ. πολλά πράγματα μαζί. Αν αποδεχτούμε όλο το ‘’πακέτο’’ του εαυτού μας και δη τα μειονεκτήματά μας, ξέρετε πόσο εύκολο είναι να αποδεχτούμε τους άλλους;
Αλλάζει η οπτική μας, διευρύνονται οι ορίζοντές μας, εμβαθύνουμε στην αυτογνωσία μας.
Όταν προσεγγίσουμε με αγάπη και κατανόηση τον εαυτό μας, όταν δεν φοβόμαστε να μιλήσουμε για τους φόβους και τις ανασφάλειές μας, (το ξαναλέω-υπάρχει άνθρωπος που δεν φοβάται;) όταν γελάμε καλοπροαίρετα με τα λάθη μας,(το πόσο απελευθερωτικό είναι, δεν το φαντάζεστε!!)...
όταν αναγνωρίζουμε το « ατελές» της ύπαρξής μας, με τα ίδια συναισθήματα θα σταθούμε και δίπλα στους άλλους. Με την ίδιαευσπλαχνία θα αποδεχτούμε και το/τη σύντροφό μας, το/τη φίλο/η μας, το συνάνθρωπό μας. Δοκιμάστε το και θα εκπλαγείτε με το αποτέλεσμα.
Και για να έρθω στην αρχική σκέψη, το σημαντικό για όλους μας είναι ν’ αρέσουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, ν’ αγαπάμε εμείς τον εαυτό μας, να τον σεβόμαστε και να τον υπολογίζουμε σαν το πιο ανεκτίμητο στολίδι και θα διαπιστώσετε ότι τα συναισθήματα που θα βιώνετε θα είναι αυτά της αυτοαξίας (αυτοεκτίμησης), της χαράς και της αισιοδοξίας.
Δίνοντας Αγάπη στον εαυτό σας, του χαρίζετε τη Ζωή, γιατί αυτές οι δύο έννοιες είναι ταυτόσημες, η μία εμπεριέχεται στην άλλη.
Αγάπη και Ζωή πάνε αντάμα και ο άνθρωπος που δεν βιώνει Αγάπη, απλά δεν ζει.
Η ΖΩΗ ΕΊΝΑΙ ΈΝΑ ΔΏΡΟ, ΧΑΡΙΣΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΣΑΣ ΚΑΙ ΝΑΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.
ΑΓΑΠΗΣΤΕ ΚΑΙ ΖΗΣΤΕ ΤΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΙΣΟΤΙΜΑ ΚΑΙ ΑΦΕΙΔΩΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ !!!
Να είστε όλοι καλά και να έχετε μια χρονιά.. γεμάτη Αγάπη και αισιοδοξία!!!!
Y.Γ. Το παραπάνω άρθρο, δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα ''ΕΣΤΙΑ'' στις 25 Ιαν 2014.
www.google/Αγάπη και Ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου