Γνωρίζοντας και βιώνοντας, πως τα πάντα υπάρχουν σ’ ένα αόρατο πεδίο, το οποίο περιλαμβάνει αυτά που βλέπουμε γύρω μας «εμφανιζόμενα» στον υλικό φαινομενικό κόσμο που αντιλαμβανόμαστε, μα και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε όσο εξωπραγματικό κι αν φαντάζει, μας φέρνει σαν αποτέλεσμα, να πιστέψουμε στην πραγματικότητα αυτού που συνειδητά διαλέγουμε να ζήσουμε από την γκάμα του απείρου, χωρίς να έχουμε γι’ αυτό την παραμικρή εξωτερική απόδειξη η οποία θα μπορούσε να επιβεβαιώσει και πρακτικά την αληθινότητα του. Εξάλλου, τίποτα αυτού του κόσμου δεν έχει τη δυνατότητα αυτής της απόδειξης.
Η πίστη, είναι εσωτερική ωρίμανση της αναγνώρισης, κατανόησης, αποδοχής, και συνειδητής μας ύπαρξης, σαν κατοίκους και ενός άλλου, άυλου κόσμου, από τον οποίο έτσι κι αλλιώς, εκπορεύονται όλα όσα γνωρίζουμε ήδη.
Αυτό που «φανταζόμαστε», το νιώθουμε στο τώρα μας συνδεόμενοι μαζί του, γιατί απλά αυτή η σύνδεση, αποτελεί μία πραγματικότητα του άλλου επιπέδου.
Η προσοχή μας στην ήδη σύνδεση του μαζί μας, είναι που κάνει εφικτή τελικά και την εμφάνιση του και εδώ, σε αυτό το πεδίο, ώστε μέσω των φυσικών μας ματιών, και των άλλων αισθήσεων, να έχουμε και την «φυσική» απόδειξη της ύπαρξης του.
Ότι δεν βλέπουμε, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.
Και ότι βλέπουμε, δεν σημαίνει πως υπάρχει…….
Γιατί όλα υπάρχουν, και τίποτα δεν είναι υπαρκό, διότι και τα δύο ισχύουν ταυτόχρονα, ανάλογα τη συνειδησιακή θέση που βρισκόμαστε οι ίδιοι κατά την εξέταση τους.
Αναγνωρίζοντας μας όμως σαν ένα πλάσμα που δεν έχει καταγωγή την ύλη, αλλά εκπορεύεται από αλλού, σημαίνει πως η αξία μας, την υπερβαίνει.
Οπότε, φυσικά μας αξίζει ότι κι αν διαλέξουμε να ζήσουμε, γιατί τα καταχωρημένα μέσα μας από εμάς τους ίδιους ως «δυνατά μας σημεία», όπως και οι «ικανότητες μας», είναι μόνο τα όσα έχουμε γνωρίσει στην πράξη ότι έχουμε.
Κατανοούμε όμως, πως δεν είναι μόνο αυτά…..
Και τότε, αναγνωρίζεται από τη συνείδησή μας, πως μας αξίζουν πάντα, τα πάντα, και μόνο τα καλύτερα.
Αυτό σημαίνει πως τη διαχείριση αυτού που επιλέγουμε όταν τελικά κάνει την εμφάνιση του στην ύλη, δεν θα την κάνει μόνο ο εαυτός που ήδη γνωρίζουμε, αλλά και τα νέα κομμάτια αυτού, που ενώ είμαστε, θα κάνουν επίσης την εμφάνιση τους, ακριβώς τη στιγμή της ανάγκης μας γι’ αυτά, ώστε να διαχειριστούμε τη νέα μας κατάσταση, μένοντας επικεντρωμένοι σε αυτό που όλοι συνηθίζουν να αναφέρουν ως «το μέσα μας». Αυτή είναι η βουτιά στο άγνωστο, χωρίς εγγυήσεις. Βουτιά, μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό!
Σε αυτό έγκειται η πραγματική εμπιστοσύνη μας, και όχι στον όποιο δημιουργημένο χαρακτήρα που έχουμε χτίσει από τότε που γεννηθήκαμε.
Εμπιστοσύνη σε αυτό που είμαστε, (και που ακόμα δεν μας έχει γίνει γνωστό στην ολότητα του, και ούτε θα γίνει ποτέ, γιατί πάντα θα αναγνωρίζουμε και κάτι νέο για μας που θα μας συνταράσσει), με το οποίο ότι κι αν παρουσιαστεί ή προκύψει μπροστά μας, θα αναγνωρίζουμε κι άλλες υπέροχες πτυχές και ποιότητες του.
Το δέος που νιώθουμε για την όλη αυτή λειτουργία ζώντας το, είναι αδύνατο να περιγραφεί με λόγια…..
Εξάλλου, η βεβαιότητα αυτού που διαλέγουμε να ζήσουμε φτάνει σε τέτοιο βαθμό, που κυριολεκτικά το ξεχνάμε……..
Γιατί όταν είμαστε βέβαιοι και σίγουροι για κάτι, τότε δεν μας απασχολεί οπότε δεν αποσπά και την προσοχή μας μέσω σκέψεων και σεναρίων ως προς την έκβαση του. Αυτό, είναι δουλειά της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας και του φόβου….. Όλα αυτά, αφορούν τις πιθανότητες, αλλά όχι τις δυνατότητες. Όταν ξέρουμε πως είναι ήδη λυμένο, παύει η οποιαδήποτε ενασχόληση.
Και τότε, δίνουμε το χρόνο μας στη διαχείριση των καταστάσεων που υπάρχουν στο τώρα μας, και κερδίζουν το ενδιαφέρον, την αγάπη και αφοσίωση μας. Γιατί και μόνο που βρίσκονται στο παρόν μας είναι ειδικά για μας, και κρύβουν ανεκτίμητα δώρα…...
Δίνουμε την προσοχή μας λοιπόν σε αυτά, απολαμβάνοντας κάθε τι, ευλογώντας και αγκαλιάζοντας το, παρέχοντας του, το μέγιστο δυναμικό του εαυτού μας.
Πάντα έχουμε όλα όσα είναι για μας.
Πάντα, όλα όσα είναι ικανά να μας δώσουν την ευτυχία.
Η ευτυχία δεν κρύβεται.
Όμως οι περισσότεροι δεν είμαστε παρόντες για να τη νιώσουμε…….
Ο λογισμός μας, ταξιδεύει κάπου αλλού…..
Χάνεται, και μαζί του κι εμείς…..
Η αλήθεια είναι ότι ζώντας στο κάθε τώρα, χτίζουμε κομμάτι κομμάτι τη ζωή μας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, και χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί βαθιά μέσα μας.
Γιατί στην ουσία, τον εαυτό μας είναι που χτίζουμε και μαζί μ’ αυτόν, και όλο τον κόσμο που μας περιβάλλει. Για έναν απλό λόγο: Όλος ο κόσμος, αποτελεί την εξωτερικευμένη έκφραση αυτού που είμαστε……
Νικολέττα Σλαύκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου