Μεγαλεπήβολος τίτλος. Είναι όμως κάτι το τόσο ασυνήθιστο, τόσο μεγαλειώδες; Είναι ο Θεός κάτι το τόσο μακρινό και δυσπρόσιτο ώστε να χρειάζονται θρησκείες, τελετουργίες, κανόνες και πρέπει, για να γυρίσει το πρόσωπό του και να μας προσέξει; Η αντίληψη ότι ο Θεός είναι κάτι το άπιαστο, ίσως ένας τιμωρός, κάποιος που θα μας κατακρίνει, μας αποθαρρύνει. Είναι όμως έτσι; Μήπως είναι ένας φίλος με άπειρη κατανόηση και ενδιαφέρον;
Αν δεχθούμε την άποψη ότι ο Θεός βρίσκεται μέσα μας, τότε είναι κάτι το πολύ κοντινό σε μας, κάτι το πολύ οικείο. Να τολμήσουμε να πούμε ποιο οικείο και από τον ίδιο μας τον εαυτό... Αν ισχύει κάτι τέτοιο η επαφή μας με αυτόν είναι κάτι πολύ εύκολο που δεν έχει καμία σχέση με περίπλοκες θεωρίες, με θρησκείες και μεσάζοντες, που εμπορεύονται την θεία χάρη. Γιατί να ζητήσουμε από τρίτους αυτό το οποίο έχουμε μέσα μας, γιατί να ψάξουμε μακριά μας αυτό που μπορούμε να αγγίξουμε με μια κίνηση του χεριού μας;
Πως θα τον αγγίξουμε; Πολύ απλά, κατανοώντας πως σκέφτεται, πως αισθάνεται, ποια είναι η νοοτροπία του και να την υιοθετήσουμε και εμείς.
Και εδώ ασφαλώς είναι που αρχίζουν τα προβλήματα και οι παρανοήσεις. Όταν λέμε ότι ο Θεός είναι μέσα μας εννοούμε ότι είναι κάτι το ξένο εντός μας, ή είναι ο βαθύτερος εαυτός μας; Αν δεχθούμε την δεύτερη άποψη, που είναι κατά την γνώμη μου η σωστή, τότε καταρρίπτονται διάφοροι μύθοι.
Ο πρώτος είναι ότι γινόμαστε ο εαυτός μας κάνοντας πάντα αυτό που θέλουμε εμείς. Όμως αυτό που θέλουμε είναι προς το παρόν η επιθυμία του παρασιτικού εαυτού μας. Η επιθυμία του εγωισμού μας και των διάφορων πρέπει, που έχουν αυτοτιτλοφορηθεί ως συνείδηση. Άρα θα πρέπει να ανακαλύψουμε αν εκτός από την θέληση του εγωισμού μας και την θέληση των άλλων, υπάρχει μέσα μας και κάποια τρίτη θέληση, η θέληση του πραγματικού μας εαυτού, δηλαδή η φωνή του Θεού μέσα μας.
Ένας άλλος μύθος που καταρρίπτεται είναι ότι για να προσεγγίσουμε το Θείο, πρέπει να ακολουθήσουμε κάποιους κανόνες, κάποιους δεκάλογους, ή κάποιους ανθρώπους. Εφ΄ όσον ο Θεός είναι και μέσα μας θα ακούσουμε την φωνή του επίσης μέσα μας, δεν χρειάζεται να την ψάξουμε αλλού. Όλα τα υπόλοιπα είναι υποκατάστατα έως ότου κατορθώσουμε να βρούμε την άκρη του νήματος, μέσα στο ίδιο μας το είναι.
Τότε οι δεκάλογοι και οι θρησκείες καθίστανται μάλλον περιττοί. Αν κάτι δεν πηγάζει από μέσα μας τότε είναι ένα ξένο σώμα και θα μας οδηγήσει σε αδιέξοδο. Στις θελήσεις των άλλων, στην δική τους κατανόηση, σε πράγματα περιττά για μας, ίσως και επιζήμια, διότι εγκλωβιζόμενοι σε κανόνες ικανοποιούμαστε με αυτούς και παραμένουμε σε ένα φαντασιακό υποκατάστατο της πραγματικής φωνής του Θεού μέσα μας. Ένα υποκατάστατο κατασκευασμένο στα μέτρα των άλλων, ή του δικού μας εγωκεντρισμού.
Ας κάνουμε μια εξαιρετικά παράτολμη σκέψη. Πως αντιλαμβάνεται ο Θεός μια κατάσταση; Κατ’ αρχήν πως την αντιλαμβανόμαστε εμείς; Μέσω του δικού μας εγώ. Δηλαδή η δική μας οπτική γωνία, το δικό μας συμφέρον, η δική μας καλοπέραση, οι δικοί μας άνθρωποι, η δική μας άποψη και προτίμηση. Αν ξεπεράσουμε την εμμονή του δικού μας, θα μπορέσουμε να μπούμε στην θέση του άλλου.
Αυτό είναι μια σαφής πρόοδος. Έχουμε όμως ακόμα κάποιους περιορισμούς. Το εγώ του άλλου. Την δική του οπτική, το δικό του συμφέρον... κ.λ.π. Ακόμα και αυτό είναι μια εγωιστική οπτική γωνία, όχι όμως του δικού μας εγωισμού αλλά του εγωισμού του άλλου πλέον. Μας βοηθάει όμως να κατανοήσουμε την άλλη πλευρά και να μην την καταδικάζουμε με φαρισαϊκή ευκολία.
Υπάρχει όμως κάποια θέση που κοιτάει τα πράγματα χωρίς να αυτοπεριορίζεται από κάποιο εγώ, δικό μας ή αλλουνού; Υπάρχει και αυτό είναι το λεγόμενο, αλλά παρεξηγημένο, κοινό καλό! Όχι το καλό το δικό μου, ή του άλλου, όχι η νίκη της μιας πλευράς, όχι το δίκιο του ενός, αλλά μια κατάσταση που είναι ωφέλιμη για τον καθένα χωριστά και για το σύνολο γενικά. Το να βλέπει κανείς το γενικό καλό, δηλαδή το καλό του καθενός, του συνόλου ταυτόχρονα αλλά και του εαυτού μας, γιατί και εμείς είμαστε μέρος του συνόλου, είναι μια τέχνη που μαθαίνεται σταδιακά.
Φανταστείτε ότι κάποιος φίλος σας αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα και χρειάζεται βοήθεια. Αν αυτά είναι χρόνια και νοσηρά όπως χαρτοπαιξία, απερισκεψίες κ.λ.π. δίνοντάς του χρήματα ζημιώνεστε εσείς. Δεν επιλύθηκε κανένα πρόβλημα, απλώς μετατέθηκε σε εσάς.
Αν όμως τον βοηθήσετε να συνετιστεί και μετά τον στηρίξετε οικονομικά, τότε το πρόβλημα δεν πηγαίνει σε άλλον αλλά εξαφανίζεται και έτσι μειώνεται το κακό στην Γη. Στην δεύτερη περίπτωση έχουν ωφεληθεί όλοι. Αυτό είναι το κοινό καλό.
Ποιες είναι οι φωνές που υπάρχουν μέσα μας; Είναι οι φωνές των διάφορων πολιτικών και θρησκευτικών κατεστημένων, τα κοινωνικά πρέπει, οι φοβίες μας, οι ανασφάλειές μας, η αποδεκτή από όλους ηθική, οι γονείς μας, οι φίλοι μας κ.λ.π. Μαζί με όλες όμως αυτές τις φωνές υπάρχει και μια ακόμα. Η φωνή της συνείδησής μας, η φωνή του πραγματικού μας εαυτού, η φωνή του Θεού μέσα μας. Αν κατορθώσουμε να ξεδιαλύνουμε την κατάσταση, να διαχωρίσουμε τις ψεύτικες φωνές από την αληθινή, τότε έχουμε βρει έναν δάσκαλο μέσα μας.
Τα διάφορα κατεστημένα δεν μας πιέζουν μόνο εξωτερικά με διάφορους καταναγκασμούς, αλλά τοποθετούν μέσα μας και τους "αντιπροσώπους" τους. Τις ενοχές, τα πρέπει και διάφορα τέτοια, που όλα όμως είναι μεταμφιεσμένα σε δικές μας γνώμες. Η ενοχή και η ανασφάλεια που θα νοιώσει κάποιος όταν αμφισβητήσει την κοινή γνώμη δεν βιώνεται ως κάτι το ξένο, αλλά ως μια δεύτερη δική του άποψη που συγκρούεται με την αμφισβήτηση.
Η δεύτερη αυτή άποψη υποδύεται την δική του συνείδηση, είναι όμως ο εκπρόσωπος του κατεστημένου μέσα του. Είναι κάτι ξένο. Όταν συνειδητοποιήσουμε ό,τι είναι εμβόλιμο, τότε μόνο μπορούμε να το παραμερίσουμε. Συνήθως η συμπεριφορά μας και τα πιστεύω μας καθοδηγούνται από τις διάφορες ξένες φωνές, σχηματίζοντας έτσι μια παρασιτική προσωπικότητα που υποδύεται την αληθινή.
Αν μάθουμε να ακούμε την φωνή της πραγματικής μας συνείδησης, δηλαδή την φωνή του Θεού μέσα μας, τότε θα αλλάξουν τα πιστεύω μας, η συμπεριφορά μας, τα αισθήματά μας και θα οικοδομηθεί γύρω από την συνείδησή μας (που θα είναι το θεμέλιο) μια άλλη προσωπικότητα, ένα άλλο εγώ, το αληθινό.
Έτσι θα έχουμε προσεγγίσει τον Θεό, θα λειτουργούμε σύμφωνα με το θέλημά του. Θα μάθουμε να βιώνουμε το μυστικό της υπακοής. Η πραγματική υπακοή είναι προς το θέλημα του Θεού, όχι σύμφωνα με διάφορες εξωτερικές εντολές, βιβλία και ιερατεία, αλλά όπως αυτό μας το πληροφορεί η φωνή της πραγματικής μας συνείδησης (ενίοτε δυσάρεστο, επειδή συγκρούεται με το επίπλαστο και παρασιτικό εγώ – το οικοδόμημα γύρω από τις ξένες φωνές μέσα μας).
Ο ψεύτικος εαυτός μας, αυτός δηλαδή που χτίστηκε στα θεμέλια των παντοειδών εξωτερικών επιδράσεων, είναι εγωκεντρικός, ανασφαλής, ή μεγαλομανής, ανάλογα με τις περιστάσεις και ενδιαφέρεται για το στενό ατομικό του συμφέρον.
Επειδή όμως το Σύμπαν ενδιαφέρεται για το καλό του όλου, μετά από μερικές πρόσκαιρες απολαβές ο ψεύτικος εαυτός μας, δηλαδή εμείς (γιατί αυτό που τώρα είμαστε και αισθανόμαστε ως το εγώ μας, είναι ένα παράσιτο), δεν κατορθώνει να εξασφαλίσει ούτε καν αυτό το στενό συμφέρον. Αντιθέτως ο αληθινός μας εαυτός, αυτός που οικοδομήθηκε στα θεμέλια της φωνής της συνείδησής μας, ενδιαφέρεται για το συνολικό καλό.
Να λοιπόν δύο κριτήρια που μας βοηθούν να προσεγγίσουμε τον Θεό. Να είμαστε ο εαυτός μας, δηλαδή να μας καθοδηγεί η ίδια η φωνή της συνείδησής μας, με την βοήθεια της οποίας θα γεννηθεί μέσα μας ένας νέος εαυτός και να ενδιαφερόμαστε και να εργαζόμαστε για το συνολικό καλό, βλέποντας τα γεγονότα και τον εαυτό μας από μια ανώτερη αποστασιοποιημένη οπτική, ελεύθερη από τον εγωκεντρισμό.
Αυτά όμως δεν πραγματοποιούνται μόνο με την σκέψη και τις καλές προθέσεις. Τα λόγια μάς εξαπατούν συχνά. Νομίζουμε ότι κάτι καταφέραμε, βρισκόμαστε όμως στην προστατευμένη ατμόσφαιρα του διανοητικού μας θερμοκηπίου. Όταν μοιραία έρθουμε σε επαφή με την ζωή τότε αντιδρούμε με τον συνήθη τρόπο, ξεχνώντας όλες μας τις θεωρίες.
Οι αληθινές πραγματώσεις γίνονται στο επίπεδο της πράξης, όχι της σκέψης. Αλλάζουμε τις πράξεις μας, αλλάζοντας ταυτόχρονα τα συναισθήματά και τις σκέψεις μας. Η βαθύτερη κατανόηση προέρχεται από τις πράξεις, όχι από τις σκέψεις, ούτε καν από τα συναισθήματα.
Άρα λοιπόν τον Θεό θα τον βρούμε μέσα μας. Δεν θα μας τον αποκαλύψει κανείς. Δεν θα τον βρούμε ακολουθώντας άλλους, ούτε συμμορφούμενοι με τις μαζικές υπνώσεις του εκάστοτε κοινωνικού, πολιτικού, θρησκευτικού ή εθνικού συρμού. Πρέπει να βγούμε από την μάζα και να γίνουμε άτομο. Υπάρχει όμως ένας σκόπελος, ένα σταυροδρόμι αμέσως μετά την έξοδό μας από την μάζα.
Θα γίνουμε άτομο για τον εαυτό μας (δηλαδή ένα υπερφίαλο αυτάρεσκο ισχυρό εγώ, που επιδιώκει την δύναμη – και ενδεχομένως μπορεί να την αποκτήσει), ή θα γίνουμε άτομο για όλους, δηλαδή ένα εργαλείο της φωνής της συνείδησής μας που είναι η φωνή του Θεού, δηλαδή το καλό για όλους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου