Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος.
Όσο λογικό ακούγεται για όσα αναφέρονται στην πράξη (υλικά αγαθά) άλλο τόσο ρεαλιστικό οφείλει να εννοείται και από πλευράς συναισθήματος και όχι μόνον.
Ένας άνθρωπος ο οποίος περνά τη ζωή του κατηφής, στεναχωρημένος και απαισιόδοξος δεν έχει να δώσει χαρά σε κανέναν από τους γύρω του, μια και το όποιο υπόλοιπό της δεν αρκεί ούτε για ίδια κατανάλωση.
Η χαρά παρέα με το αίσθημα ακόμα και της λανθάνουσας ευτυχίας, έχει τη δύναμη να τροφοδοτήσει με ελπίδα τα γεγονότα από διαδέχονται τη κάθε επόμενη πράξη μας, η οποία πράξη μετά το επιθυμητό της αποτέλεσμα πριμοδοτεί το επόμενο εγχείρημα με ελπίδα και διάθεση.
Από άνθρωπο δυστυχή (συνήθως) δεν ακούγεται καλός λόγος αλλά και ακόμα ακουστεί θα έχει στο βάθος του το έλεος της υποκρισίας καθώς είναι αδύνατον να ανθίσει οτιδήποτε επάνω σε πέτρα.
Το μεμψίμοιρο ενδεχόμενο κυριαρχεί ως φυσικό αποτέλεσμα της ψυχής η οποία στενάζει υπό το βάρος της αδιέξοδης κατάστασης.
Χρειάζεται φως, παράθυρο ανοιχτό και επιτυχία σε οποιονδήποτε τομέα. Σε οποιοδήποτε όσο μικρός και εάν είναι αυτός.
Ο άνθρωπος που μετράει επιτυχίες, που ευτυχεί ακόμα και μέσω αυτών, γίνεται αρωγός της κάθε προσπάθειες του φίλου, μια και δεν έχει κάτι να ζηλέψει ή να επιθυμήσει. Δεν έχει λόγο να φθονήσει την όποια χαρά του διπλανού του διότι έχει να αντιτάξει πλάι της, τη δική του. Η επιτυχία λοιπόν και συνεκδοχικά η αποδοχή του εαυτού από τους γύρω σε οποιοδήποτε ζήτημα είναι μία καλή βάση ευγενών συναισθημάτων. Σίγουρα όχι η μόνη*.
Πολλοί θα μιλήσουν για ανθρώπους που καταφέρνουν να σταθούν υπεράνω των δυσκολιών τους, θα επιμείνουν ότι υπάρχουν φτωχοί για παράδειγμα όπου χαίρονται τις επιτυχές των άλλων και θα με βρουν απόλυτα σύμφωνο μια και μιλάνε για ανθρώπους με συναισθηματικό πλούτο.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν εμπίπτουν στο παράδειγμα που ανέφερα διότι ήδη βιώνουν τη δική τους ευτυχία και μάλιστα με τρόπο πολύ ανώτερο των άλλων.
Το παράδειγμα ανεφέρθη σε εκείνους τους ψυχικά δυστυχείς ασχέτως χρημάτων.
Τα χρήματα δεν είναι σε θέση να δώσουν ευτυχία. Βεβαίως πολλοί από εκείνους που βιώνουν την έλλειψή τους θα διαφωνήσουν αλλά θα κάνουν το λάθος των νέων που φαντάζονται ότι ψυχική αρμονία ευρίσκεται στο υλικό όφελος.
Η ύλη το μόνο που καταφέρνει να κάνει είναι να ναρκώνει τον νου για ένα διάστημα χαρίζοντάς του την ψευδαίσθηση της επάρκειας, μιας επάρκειας όμως που έχει ημερομηνία λήξης. Ετούτο φαντάζομαι ότι είναι κατανοητό από όλους.
Κατόπιν κρίνεται αναγκαία η επόμενη εξαγορά συναισθήματος με κάποιο άλλο είδος που έχει επίσης με δική του σειρά, ημερομηνία λήξης.
Η ύλη στρεβλώνει την ουσία. Προσφέρει μονάχα τη έπαρση της κτήσης, μια έπαρση στην οποία στηρίζονται όλοι όσοι δεν έχουν εμπεδώσει στο νόημα της ζωής.
Χρειάζεται ένας μονάχα φίλος-γνωστός με ώριμη γνώση ο οποίος θα στρέψει την πλάτη στο απόκτημα και το υποκείμενο θα χάσει ολόκληρο το υπόβαθρο της αξίας του.
Κάποτε ρώτησε ένας ταξιδιώτης κάποιον υπερήλικα ο οποίος έμενε σε κάποια σπηλιά, πώς καταφέρνει και ζει δίχως μία καρέκλα, ένα τραπέζι, ένα κρεβάτι. Δίχως κάτι από αυτά τα απαραίτητα …
-Κι εσύ εδώ στη ερημιά πώς ζεις χωρίς αυτά που με ρωτάς, του απάντησε ο γέρος.
-Εγώ είμαι ταξιδιώτης, περαστικός από εδώ… του αποκρίθηκε ο νέος.
-Κι εγώ το ίδιο. Περαστικός είμαι...
Θέλω να πω πίσω από όλα αυτά, ότι τελικά έχουμε χαμένη την ουσία. Το νόημα το έχουμε αφημένο εκεί που πολλοί κάποιοι, θέλουν…
Ο τρόπος ζωής που μας προτείνεται, δεν αυτός που έχουμε ανάγκη.
Το είδος της άμιλλας που θέλουν να έχουμε μεταξύ μας δεν εκείνο που χρειαζόμαστε.
Με τον τρόπο τους μας υποχρεώνουν - όλοι εκείνοι που φροντίζουν την παραγωγή αγαθών να υπερκαλύπτει τις ανάγκες του πληθυσμού της γη - σε μονάδες παραγωγής και ακολούθως κατανάλωσης.
Το περίσσευμα οφείλει να διοχετευθεί (πωληθεί) ή να καταστραφεί. Ομοίως και τα τρόφιμα! Είναι επιτακτική ανάγκη η καταστροφή τους από τη δωρεάν παραχώρηση στους πεινασμένους! Εάν δεν υπάρχουν χρήματα δίνεται πίστωση (νέο είδος χρήματος) εάν δεν έχουν τα κράτη ομοίως με αντάλλαγμα παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας που συνεπάγεται γη και άρα επιρροή, εξουσία, η οποία μεταφράζεται μακροπρόθεσμα σε χρήμα!
Οι ανάγκες οφείλουν να παραμένουν ανάγκες και εάν δεν παραμένουν αγωνίζονται να τις κάνουν, βάφοντας τους τενεκέδες χρυσούς. Καμώνοντας τις συνειδήσεις μας τενεκέδες. Τις καρδιές μας πέτρινες και τις πλάτες μας σκυφτές στο κάθε πήλινο είδωλο το οποίο με τη σειρά του υπηρετεί τους σκοπούς εκείνων που έχασαν πλέον το όνομά τους και ονομάζονται γενικώς ''λόμπυ''.
Δυστυχία γεννούν και απαισιοδοξία δρέπουν. Η νίκη τους σπουδαία. Καθώς όλοι εμείς κομπάζουμε για το ξανθό μας μαλλί, το μεταξωτό μας βρακί, το εξαίρετο κινητό, το γρήγορο αυτοκίνητο και όχι για την ευτυχία την οποία καταφέρνουμε να βιώνουμε πίσω και έξω από όλα αυτά.
Πατέρας στο εικοσάχρονο γιό:
-Σάββατο σήμερα να σου δώσω χρήματα να βγεις με το κορίτσι σου βόλτα.
-Μπα δεν χρειάζεται.
-Πού σκέφτεσαι να πας;
-Σπίτι θα καθίσουμε, τηλεόραση θα δούμε…
-Πάρετε κάτι απ’ έξω να φάτε…
-Δεν χρειάζεται έχουμε κορν φλέικς βρώμης και γάλα, μια χαρά θα περάσουμε (!)
Σε αυτή την επάρκεια οφείλουμε αναζήτηση. Για αυτή την επάρκεια πρέπει να αγωνιζόμαστε μα δυστυχώς είμαστε πολύ μακριά ακόμη λίγες δεκαετίες πριν από το τέλος και ο λόγος είναι αυτός που λέει ότι δεν καταφέραμε να συγκρατήσουμε τα καλύτερα των συναισθημάτων μας.
Η επάρκεια προϋποθέτει πλούτο συναισθημάτων και ακολούθως γνώση. Μπορεί και ανάποδα...
* Το ζήτημα μπορεί να εγείρει διάφορες αντιρρήσεις για αυτό και εξηγούμαι λέγοντας, ότι βατήρας των επιχειρημάτων μου είναι η ευτυχία, ο τρόπος επίτευξης (μέσω της επιτυχίας σε όποιο επίπεδο) είναι απλά ένα παράδειγμα. Ένα άλλο παράδειγμα θα ήταν η χαρά του ανθρώπου που ερωτεύεται, που βιώνει τη ευτυχία μέσω αυτού του συναισθήματος (ομοίως και αυτός λοιπόν θα είχε τα ίδια να δώσει) Αυτός που έχει συναίσθημα δίνει από το περίσσευμα αυτού. Χαρά έχει, χαρά θα δώσει. κ.ο.κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου