Κυρίως δουλεύω με γυναίκες. Νεαρές και μεγαλύτερες, μαμάδες, καριερίστες, παντρεμένες, σε σχέση, ή singles. Ξανά και ξανά «χτυπάμε» στον ίδιο γνωστό βράχο....
ΕΓΩ;
Εγώ ή ο άλλος; Που είναι τα όρια; Ποιος είναι ποιος; Το εμείς είναι δυνατότερο του Εγώ; Πώς να πω αυτό που θέλω; Θα είμαι αγενής; Μήπως σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου; Πνίγομαι.... Θα με εγκαταλείψει αν είμαι εγώ. Είμαι κακιά αν είμαι εγώ.
Να τολμήσω να είμαι εγώ ή να το κρατήσω κρυφό; Εγώ θέλω (πράγματι θέλω;).
Το Εγώ, η επιθυμία, ο Άλλος μπλέκονται σε εμάς τις γυναίκες... Για κάποιο λόγο που δεν είναι με την πρώτη ορατός. Εγώ δεν μπορώ να είμαι εύκολα Εγώ αν είμαι γυναίκα. Για να είμαι Εγώ πρέπει είτε να καλύψω πρώτα τις ανάγκες των άλλων για να μην έχω ενοχές είτε να «κακοχαρακτηριστώ» είτε να το «πάρω» δικαιωματικά (κυρίως βέβαια επιθετικά) είτε να το κάνω κρυφά. Μεγάλο ταμπού το Εγώ στις γυναίκες. Δεν υπάρχει γυναίκα που να γνωρίζω και να μη θαυμάζει – μισεί - θέλει αυτή την αντρική άνεση του να είναι κανείς το «Εγώ» του.
Χωρίς μίση, πάθη, ίντριγκες, ενοχές.... Ε! Καλά θα έλεγε η παλιά ψυχανάλυση, δεν έχεις ακούσει για το «φθόνο του πέους;» (οι γυναίκες φθονούν που δεν έχουν οι ίδιες πέος και νιώθουν ότι υπολείπονται...). Ναι, αν σταθούμε λίγο σε αυτή τη θεωρία ίσως και να βρούμε πληθώρα αποδείξεων. Να τις προάλλες πόσες μητέρες συναντήθηκαν για το «δημόσιο θηλασμό» - (μη νομίζετε, έχουμε και εμείς... στήθος που βγάζει και γάλα!).
Άλλο παράδειγμα, η καριερίστα με το «κίλερ ίνστινκτ» και τη γόβα στιλέτο (ε.. φαλλικό δεν μπορείς να πεις). Υπάρχουν βέβαια και τα υπόγεια... Αυτά των παλαιότερων γενιών που ο άντρας ήταν η κεφαλή της οικογένειας (και η γυναίκα ο λαιμός που τον γύρναγε - αξέχαστη θα μου μείνει αυτή η ατάκα της ελληνικής ταινίας «Γάμος αλά ελληνικά»).
Και λέω εγώ τώρα.... Μήπως δεν είναι φθόνος;
Και απαντά η σύγχρονη ψυχανάλυση :
Η ικανότητά της μητέρας να επενδύσει το παιδί ως μέρος του δικού της σώματος όπως και να ελευθερώσει το παιδί με το να του μεταφέρει το δικαίωμα κτήσης του σώματός του κατά την ανάπτυξή του, απαιτεί ευέλικτα σωματικά όρια. Αυτό το χαρακτηριστικό του θηλυκού σωματικού «εγώ» μπορεί για τη μητέρα να είναι τόσο ικανοποιητικό όσο και απειλητικό. (ελεύθερη μετάφραση από το άρθρο της E. Furman“On Motherhood” 1996)
Δηλαδή;
Δηλαδή, η γυναίκα έρχεται στον κόσμο αυτό με «ευέλικτες» γραμμές σώματος - ορίων - Εγώ. Στο σεξ δέχεται το σώμα του άλλου, κρατάει τον κοινό «καρπό», τον μεγαλώνει μέσα της, και μετά τον αποχωρίζεται. Πρέπει να τον αποχωριστεί, πρέπει να μπορεί να εγκαταλειφθεί από το παιδί της και να του μεταφέρει τη σωματική ιδιοκτησία του πάντα μα πάντα αγαπώντας το. Μακριά και κοντά. Εγώ και ο άλλος. Ταυτόχρονα... Γίνεται; Και αν ναι, ΠΩΣ;
Μέρος 2
Μου πήρε σχεδόν ένα μήνα η συνέχεια του πρώτου μέρους. Λέω, δεν μπορεί, για να έχεις σκαλώσει έτσι, κάτι συμβαίνει. Γιατί να δυσκολεύομαι τόσο να συνεχίσω τη σκέψη μου πάνω στο γυναικείο ΕΓΩ;
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Σε αυτό το μήνα μέσα στάθηκα 3 φορές . Τρία διαφορετικά πράγματα μου έκαναν κλικ με το γυναικείο Εγώ. Η μια στιγμή ήταν ενώ παρακολουθούσα το dvd του Gray’s Anatomy όπου μια εξαιρετικά οριοθετημένη και ανταγωνιστική ειδικευόμενη γιατρός (Christina Yang-για όσους ξέρουν) αποκαλύπτει ότι λίγο-λίγο κάθε μέρα και ανεπαίσθητα, έδινε μικρά κομμάτια του εαυτού της στον άντρα που αγαπούσε, μπαίνοντας σε καταστάσεις που έρχονταν σε αντίθεση με την κρίση της, διακινδύνευαν την καριέρα της και την απομάκρυναν από αυτό που η ίδια πίστευε πως ήταν.
Το δεύτερο (βάζω μαζί πολλές ιστορίες) ήταν θεραπευόμενές μου που για τον ένα ή τον άλλο λόγο αναρωτιόντουσαν «Γιατί εγώ δεν;». Τρίτο και τελευταίο ήταν ότι συνειδητοποίησα πόσο φυσικό μου ήταν να θεωρούμε εγώ, ο άντρας μου και ο γιος μου το δικό μου πιάτο ως «κοινό», όλοι δηλαδή δικαιούμαστε να τρώμε από αυτό χωρίς καμία δεύτερη σκέψη.
Δεν αντιτίθεμαι (τουλάχιστον στο φαγητό). Απλά παρατηρώ το πόσο το δικό μας Εγώ πλέει σε πελάγη του ΕΜΕΙΣ με έναν τρόπο δεδομένο, βαθιά ριζωμένο και αρχετυπικό.
Λέω πελάγη και δεν διευκρινίζω αν είναι πελάγη ευτυχίας ή χάους. Συνήθως είναι χάους. Το ΕΓΩ χάνεται στο πέλαγος ΕΜΕΙΣ. Με τσουνάμι (για να είμαι ακριβής).
Πρέπει να έχει πυξίδα, καλό καράβι, χάρτη και εμπειρία για να γίνουν τα πελάγη, αυτά της ευτυχίας. Δηλαδή ένα ΕΓΩ που ο πυρήνας του να είναι καθαρός, στέρεος, άθικτος, ΑΥΤΟ-αγαπητικός και ΑΥΤΟ-προστατευτικός. Τότε μόνο το περίγραμμα μπορεί να είναι ευέλικτο. Να μπαίνει στο ΕΜΕΙΣ, να μοιράζεται μαζί του, να αφήνεται και να χαλαρώνει, να δίνεται, να αλλάζει, και να μην το νοιάζει καθόλου τι θα γίνει μετά και αν θα καταπατηθούν τα δικαιώματά του.
Να θυμάστε όμως : ο πυρήνας άθικτος.
Διότι αν προκύψουν θέματα που κλονίζουν την ΑΥΤΟ-ΑΓΑΠΗ και την ΑΥΤΟ-ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ εν ολίγοις τη συνοχή μου και τη συνοχή σου ως Γυναίκα, τότε το ΕΓΩ θα πρέπει να γίνεται η ίδια η ΓΗ και το ΕΜΕΙΣ μια από τις θάλασσές της.....
Μαριάννα Σιδηροπούλου,
κλινική ψυχολόγο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου