Ο "φταίχτης" δυστυχώς δεν έχει ονοματεπώνυμο....!!!

       

Συνήθως μεγαλώνουμε με μοντέλα συμπεριφορών, τι πρέπει να κάνουμε, τι πρέπει να είμαστε...

Ο κάθε άνθρωπος βίωσε την παιδική του ηλικία, αναγκαζόμενος να δημιουργήσει έναν εαυτό, που θα μπορούσε να επιβιώσει μέσα στις κοινωνίες της ανθρωπότητας και τις απαιτήσεις τους.

Υπάρχουν δεδομένες αξίες και δεδομένες εστίες ευτυχίας, που τέθηκαν σαν στόχος στο κάθε παιδί, για να πετύχει στην ζωή του.

Μα αν καταφέρουμε να διακρίνουμε την Αλήθεια, τούτες οι αξίες και οι εστίες ευτυχίας που τέθηκαν σαν στόχοι, δεν κατάφεραν να φέρουν ομαλότητα στην πορεία της ανθρωπότητας.

Σε κάθε έναν από εμάς έρχεται ο καιρός να ξεσπάσει η κρίση...

Υπάρχει μέσα μας ένα "βαρόμετρο" που δυστυχώς δεν δείχνει προς την εκπλήρωση, ακόμα και αν έχουμε πετύχει όλους τους στόχους που μας έθεσαν...

Αυτό το "βαρόμετρο" καταπιέζει το Σθένος μας, σε ανύποπτο χρόνο, ακόμα και αν όλα πάνε καλά στην ζωή μας και τότε ο άνθρωπος σαστίζει...

Ενώ ακολούθησε πιστά τις εντολές και τις αξίες, δεν βρίσκει αιτίες που να μην είναι πλήρης και ευτυχισμένος...

Έτσι ονομάστηκε "ανικανοποίητος"...

Έχει αυτό, και θέλει το περισσότερο...

Έχει εκείνο, μα θέλει και το άλλο...

Πάντα κάτι φαίνεται να του χαλάει τον στόχο, να τον ωθεί να επανεξετάζει την ικανοποίησή του, μέχρι να βαρεθεί και να υποταχθεί στο δεδομένο της ζωής. Έτσι είναι...

Φαίνεται σαν ο Φυσικός Κόσμος να έγινε μια αρένα που μέσα της πολεμάει η κόλαση των δεδομένων αξιών, των κρίσεων και των επικρίσεων...

Όλη η Ζωή περνάει κρίση...

Μπορούμε εύκολα να πούμε ότι φταίνε οι άλλοι, για την παγκόσμια κρίση...Αλλά για την δική μας κρίση δεν μπορεί να φταίνε οι άλλοι...

Το ποιός φταίει που η ζωή πήρε θέση μάχης και πολέμου, δεν θα το βρούμε έτσι εύκολα.

Ο "φταίχτης" δυστυχώς δεν έχει ονοματεπώνυμο...

Ο πόλεμος δεν είναι θρησκευτικός, κοινωνικός ή οικονομικός...Δεν είναι μεταξύ λαών, θρησκειών και τάξεων...

Είναι μεταξύ Ανθρώπου και ανθρώπου...

Κάθε φορά που ένας άνθρωπος χάνει τον Στόχο του, τότε ένα σύνολο χάνει τον Στόχο του μαζί του...

Κάθε φορά που ένας άνθρωπος ασθενεί, τότε ένα σύνολο ασθενεί μαζί του.

                           

Η σκοτεινή νύχτα που περνάει τούτη την στιγμή η ανθρωπότητα, είναι το σημείο 0 του καθενός μας, εκεί που ο άνθρωπος στέκεται σιωπηλά και ή μηδενίζει το παρελθόν του ή συνεχίζει την κρίση...

Όμως μπορούμε να εστιαστούμε και στο Άνθρωπο μέσα μας, που θέτει άλλου είδους Στόχους, από όσα μάθαμε σαν "στόχο"...

Αν ένας είναι Αγαπημένος μέσα στον κόσμο, σε πολύ λίγο χρόνο θα είναι Αγαπημένο ένα σύνολο...

Βάσω Νικολοπούλου