Τα μεταξωτά μυαλά, θέλουν και επιδέξιες σκέψεις.....!!!

Από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι την στιγμή που θα αποδημήσουμε εις Κύριον εμείς οι γυναίκες, έχουμε στο νου μας - δυστυχώς - τις εξής σκέψεις : 

Πώς θα ευχαριστήσω τους άλλους ; Αρέσει στους άλλους αυτό που είμαι ; Τι να βάλω για να αρέσω στους άλλους; Ποια να είναι άραγε η γνώμη των άλλων για μένα ; Οι άλλοι, οι άλλοι, οι ΆΛΛΟΙ. Περιποιούμαστε τον εαυτό μας, βαφόμαστε, στολιζόμαστε, ποζάρουμε ηδυπαθώς. 

Είμαστε καλές μαθήτριες για τη μαμά, τον μπαμπά και όλο το συγγενολόι, είμαστε πάντα στην τρίχα στο πρώτο ραντεβού κι ας ξέρουμε ότι σε λίγο καιρό ο πρίγκιπάς μας ούτε τηλέφωνο δεν θα μας παίρνει, γινόμαστε χαλί για να μας πατήσουν στη δουλειά μας και πλάθουμε συχνά ιστοριούλες για να ανέβουμε στα μάτια του κόσμου. 

Στο βλέμμα μας όμως, υπάρχει μοναξιά. Πλήξη ανία, καρτερία για μια αλήθεια. Η ζωή μας μετατρέπεται σε ένα παιχνίδι στο οποίο στόχο αποτελεί η ικανοποίηση οποιουδήποτε άλλου εκτός από τον εαυτό μας.

Ένα παιχνίδι χωρίς κάποιον ένδοξο νικητή, αλλά έναν μόνο παθητικό χαμένο : εμάς. Το πρόβλημα παίρνει, όπως είναι φυσικό, απύθμενες διαστάσεις όταν μιλάμε για το κομμάτι ανθρώπινες σχέσεις. Εκεί πολλές φορές χάνουμε κάθε έλεγχο, μέτρο, αξιοπρέπεια και εγωισμό και πέφτουμε με τα μούτρα στην αγάπη, στον έρωτα ή ακόμη και στη φιλία. 

Δινόμαστε ολοκληρωτικά χωρίς να υπολογίζουμε συνέπειες. Βέβαια, βασική προϋπόθεση μιας αρμονικής συνύπαρξης είναι και το να " δίνεις ", αλλά και το να           " παίρνεις ", μια σχέση δηλαδή, η οποία σε ανεβάζει, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και όχι στενόμυαλο και κακόψυχο. Αυτού του είδους οι σχέσεις φαίνεται να εκλείπουν. Μεσολαβούν τσακωμοί, κακομεταχειρίσεις, άσχημες συζητήσεις και κακές εμπειρίες. 

Αναπόφευκτα, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα (το οποίο είναι ανάλογο της ψυχικής οδύνης) ανακαλύπτουμε πόσο λάθος επιλογές κάναμε και βαλλόμαστε σε ελεύθερη πτώση. 

Άντε μετά να ξαναρχίσεις από την αρχή (έχοντας πάντα στο μυαλό σου και τις άλλες ατέλειωτες υποχρεώσεις όπως σχολή, γραφείο, συγγενείς, σκυλιά και γατιά). 

Κάπου εδώ πρέπει να τονίσω ότι " τα μεταξωτά μυαλά θέλουν και επιδέξιες σκέψεις ". Οι επιλογές και οι σκέψεις μας πρέπει να είναι πάντα ξεκάθαρες, προσεκτικές και νηφάλιες, προς αποφυγήν δυσάρεστων και δυσκόλως ανατρεπόμενων γεγονότων όπως π.χ. μια σπασμένη καρδιά ή ένας ξεσκισμένος εγωισμός. 

"Οι ανθρώπινες σχέσεις, πρέπει να ράβονται με αραιές βελονιές. Για να μπορούν να ξηλώνονται εύκολα.", τονίζει η Κική Δημουλά στο ποίημα της "Σκόνη", και απ' ότι φαίνεται, δεν έχει κι άδικο. 

Καιρός να αντισταθούμε σε ό,τι μάς θέλει υποταγμένες και υποχείρια των άλλων, καιρός να γίνουμε περισσότερο δυναμικές και ψυχικά ανεξάρτητες. Ας στολίσουμε, λοιπόν, την ψυχή μας πριν στολίσουμε το " περιτύλιγμα ". Αγάπη μάς λείπει, αγάπη για αυτό που είμαστε!

Rallou
http://www.dynamikhgynaika.gr