Κάνω περίεργες ερωτήσεις στους ανθρώπους.
Σήμερα ρώτησα κάποιον:
-Σας λείπει ένα κουμπί. Δεν κρυώνει η ζωή σας;
Προχθές ρώτησα έναν περαστικό που δεν με ήξερε:
-Γιατί δεν με αγαπάτε;
Γενικά πάντα ρωτάω τους άλλους.
Όχι πώς τους λένε και τι επαγγέλλονται.
Πιο φυσικά πράγματα ρωτώ:
-Γιατί στάζετε τόση λυπη;
-Γιατί κρύβετε το σκοτάδι σας;
-Γιατί δεν κοιτάζετε κανέναν γύρω σας;
-Πονάτε;
-Σας πέθανε κάτι; Κάποιος;
-Πώς είστε;
Ειδικά αυτό το πώς είναι οι άλλοι.
Το ρωτάω.
Θέλω να ξέρω αν είναι καλά.
Λένε κάτι, αλλά δεν είναι απάντηση.
Κάτι που δεν λέει τίποτα λένε συνήθως.
Γιατί νομίζουν πως δεν το εννοώ ό,τι ρώτησα.
Αλλά εγώ όλα τα εννοώ.
Δεν ξέρουν ότι νοιάζομαι γι’ αυτούς.
Ότι είναι στη φύση μου να νοιάζομαι.
Πολλοί όταν καταλάβουν ότι νοιάζομαι, ξαφνιάζονται.
Κάποιοι τρομάζουν.
Λένε: Τι θέλεις από μένα;
Ή το εννοούν κι ας μη το λένε.
Αλλά εγώ δεν θέλω κάτι.
Τίποτα δεν θέλω.
Απλώς νοιάζομαι.
Είναι στη φύση μου.
Μη με παρεξηγείτε…
Αγνώστου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου