Θα ξεκινήσω τη συγγραφική μου ιδιότητα σήμερα, με το να σας ενημερώσω αρχικά πως δεν είμαι γιατρός, ούτε σας το παίζω, ούτε τον δηλώνω, ούτε τον αναπληρώνω.
Θέλω μόνο να μεταφέρω και να μοιραστούμε ένα φαινόμενο, αρρώστια, μάστιγα αν θέλετε,( πείτε το όπως θέλετε ) της εποχής που βιώνουμε όλοι μας.
Η αλήθεια είναι, πως αν στη δεκαετία του ’60, άκουγες κάποιον να δηλώνει πως έπαθε κατάθλιψη, θα τον κοιτούσες σαν εξωγήινο. Όχι πως σήμερα θα βγει κάποιος με δύναμη και σθένος να σου βροντοφωνάξει «ε ψιτ, καλέ, εγώ είμαι καταθλιπτικός», όχι βέβαια, αλλά κάπου είσαι πιο εξοικειωμένος, αρχικά έστω με τη φράση.
Ξέρεις το πιο εύκολο για μένα και για κάποιους σαν εμένα που γράφουμε και μοιραζόμαστε τα εσώψυχά μας, είναι να ανοίξουμε τον υπολογιστή μας να μπούμε στο ίντερνετ να πάρουμε τις πληροφορίες που θέλουμε και να στις μεταφέρουμε. Αμ δε όμως που θα κάνουμε αυτό! Πότε το κάναμε, θα μου πεις και καλά σκέφτηκες.
Κατάθλιψη λοιπόν, ή αλλιώς για μένα, η αρρώστια της ψυχής. Και τι πιο δύσκολο από το να γιατρέψεις την ψυχή!
Πιστεύω ακράδαντα πως όλα τα πράγματα πριν έρθουν σε εμάς φανερά, τρανταχτά, μας έχουν πλησιάσει αργά με σταθερά βήματα. Και τι εννοώ:
Νιώθω σαν να είμαστε ένας τεράστιος πομπός και έλκουμε κάποια σήματα. Στην αρχή ακούγεται ένας μικρός βόμβος, ύστερα δυναμώνει όλο και πιο πολύ και όταν σου έχει τραβήξει για τα καλά την προσοχή, δεν είναι βόμβος, είναι σειρήνα εκκένωσης του χώρου!
Είναι ένα τεράστιο σύστημα, που δυστυχώς ο άνθρωπος έστησε, για να κάνει την ζωή του καλύτερη, πιο εύκολη, πιο φανταχτερή και έντονη. Και αυτό το σύστημα που δημιούργησε ή δέχτηκε να εντάξει τον εαυτό του μέσα σε αυτό, απλά τον ρουφάει σαν κυκλώνας.
Ρυθμοί καθημερινότητας και βάρη που δεν αντέχουμε να σηκώσουμε, είναι τόσο απλό. Γιατί θα πρέπει να αντέχουμε; Γιατί θα πρέπει κάθε μέρα να ξυπνάμε και να είμαστε οι σούπερ ήρωες του σπιτιού;
Υποχρεώσεις, ανταγωνισμός, επιβίωση, έξοδα, έξοδα, έξοδα…Κουρασμένοι πριν καν αρχίσει η μέρα!
Και τρυπάκια παιδιά, τρυπάκια που μπαίνουμε και μας βουλιάζουν, όλο και πιο βαθιά, στην μοναξιά της ψυχής μας
Κινητά με εφαρμογές να μας αλλοιώνουμε, να μας φιλτράρουμε, να μας λεπταίνουμε, να κόβουμε, να ράβουμε, τι; Εμάς;
Και για ποιον να το κάνουμε αυτό; Για εκείνον τον κακομοίρη, που και αυτός μόνος είναι στην ψυχή του και θα μας δει και θα ζηλέψει τάχα, για κάτι που δεν είμαστε! Για μήπως…
Όχι δε θα πω άλλα, ούτε μήπως, ούτε ίσως, ούτε τίποτα!
Μπούκωσα! Λοιπόν θα σας πω κάτι άλλο, κάτι που έζησα, χμ και άλλωστε πότε μοιράστηκα κάτι που δεν έζησα, εδώ δε γράφουμε παραμύθια, γράφουμε δηλαδή και από αυτά, αλλά σας τα δηλώνω παραμύθια!
Βήμα πρώτο! Μιλάμε.
Μ Ι Λ Α Μ Ε
Και λέμε τα πράγματα με το όνομά τους!
Ξέρεις πόσες φορές με έχουν ρωτήσει, πώς είσαι; Και λέω, δεν είμαι καλά, περνάω δύσκολα! Όχι μωρέ, μια χαρά είσαι, είσαι δυνατή εσύ, αντέχεις!
Τι δεν κατάλαβες;
Στο λέω βρε μαλάκα, δεν είμαι καλά! Βοήθεια ζητάω! Δε θέλω να ακούσω εκείνη τη στιγμή το αντέχω! Θέλω να ακούσω, μίλησέ μου, ίσως μπορώ να βοηθήσω κι ας μην μπορείς!
Τι θέλω να πω, με αυτό που σας έδωσα, σαν ένα μικρό παράδειγμα. Δε μπορούμε όλα να τα κάνουμε καλά, δε μπορούμε σε όλα να είμαστε καλοί, δεν είμαστε κλόουν, ζωγραφισμένοι με ένα παγωμένο χαμόγελο στα χείλη! Λυγίζουμε, σπάμε και καλά κάνουμε!
Κι όταν ο καθένας μας το νοιώσει αυτό το κρακ μέσα του, να μιλήσει, να γυρέψει βοήθεια κι αν δε τον βοηθήσει κάποιος στον κοινωνικό του περίγυρο, να πάει σε ένα γιατρό!
Βήμα Δεύτερο! Σπάστε τα ταμπού των λέξεων.
Όταν έχεις συνάχι, ένα απλό κρυολόγημα, ή όταν σε πονάει το δοντάκι και σου έχει πρηστεί σαν μελιτζάνα το μάγουλο, γιατί μου διατυμπανίζεις πως πήγες στον παθολόγο, ή στον οδοντίατρο; Πονάς και στις δύο περιπτώσεις, άρα πού θα πας για να γίνεις καλά; Στον γιατρό!
Όταν η ψυχούλα σου πονάει και εσύ δε μπορείς να διαχειριστείς αυτόν τον πόνο, τι είναι σωστό να κάνεις; Να το παίξεις άνετος, να πεις θα περάσει, να κλειστείς λίγο λίγο στον εαυτό σου και να απομονώνεσαι από τον υπόλοιπο κόσμο, σιγά σιγά, γιατί απλά εκεί, εσύ δεν είσαι εσύ, το παίζεις πως είσαι, μα δεν είσαι, γιατί να ντραπείς να το πεις;
Δ Ε Ν Ε Ι Μ Α Ι Κ Α Λ Α
Μάθε κι αυτό, η κατάθλιψη δεν είναι ψείρα, που θα πετάξει από τον έναν ώμο στον άλλον και θα φτάσει στο κεφάλι σου! Δεν κολλάει, μη μασάς!
Άκου το σώμα σου, σου λέει περισσότερα από ότι φαντάζεσαι!
Απομυθοποίησε τους πάντες! Δεν υπάρχει ιδανική ζωή, και αυτές τις πόζες με τα χαζοχαρούμενα χαμόγελα, και τα σούπερ μέρη, ξέχασέ τα! Μύθος!
Αν έχεις διαγνώσει κάτι σε σένα που δε σου αρέσει, κάτι που δε θυμίζει εσένα που ήξερες, αν τα πάνω κάτω της διάθεσης γυροφέρνουν την καθημερινότητά σου, αν, αν, αν κ.ο.κ, μην κάθεσαι, μην αναλώνεσαι στους ειδικούς που σε θέλουν βράχο!
Να θυμάσαι, δεν είσαι το Αλκατράζ, είσαι άνθρωπος και τα ωμάκια σου δεν αντέχουν τόσα βάρη. Ξεκίνα να ξεφορτώνεσαι μερικά…Και αν σου φαίνεται βουνό, υπάρχουν κάποιοι που θα σε μάθουν τον τρόπο!
Και να σου πω…ανάμεσα στα βάρη, πέτα και κανέναν άνθρωπο από κοντά σου, ξέρεις, από αυτούς που ρουφάνε σαν βρικόλακες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου