Όταν εγώ τους έλεγα ότι υπάρχεις, εκείνοι με πρόσταζαν να ξυπνήσω.
Όταν εγώ τους μιλούσα για σένα, αυτοί με χλεύαζαν και με φώναζαν ονειροπαρμένη.
Όταν με πείσμα εγώ σε περιέγραφα, εκείνοι με έλεγαν αδιόρθωτα ρομαντική.
Όταν με ρωτούσαν αν είμαι απογοητευμένη, εγώ αρνούμενη, πως σε περίμενα τους απαντούσα.
Κι αυτοί μου έλεγαν πως δεν υπάρχεις….
Κι αυτοί μου φώναζαν να πάψω να πιστεύω σε μια ουτοπία…
Κι αυτοί γελούσαν και απορούσαν που έβρισκα τη δύναμη ακόμα να ονειρεύομαι…
Κι αυτοί με κοιτούσαν με οίκτο και μόνο το χρόνο μου πως έχανα μου έλεγαν…
Μα εγώ ήμουν βέβαιη πως έπρεπε να περιμένω.
Ήμουν σίγουρη πως όταν πιστεύεις δυνατά στα όνειρα, κάποια απ’ αυτά βγαίνουν αληθινά!
Έμαθα να τους ακούω, αλλά με πείσμα να κάνω το δικό μου.
Έμαθα να αγνοώ όσους μου έβαζαν εμπόδια και προσπαθούσαν να με απογοητεύσουν.
Έμαθα και να τους χαμογελώ, να τους κοιτώ, αλλά να μην τους βλέπω!
Γιατί μέσα μου ήξερα…
Ήξερα ότι άξιζε να σε περιμένω!
Ήξερα ότι είχα μέσα μου πολλή αγάπη για να δώσω κι άλλη τόση για να πάρω.
Ήξερα ότι η ζωή όσο άδικη κι αν είναι, κάποτε τους αληθινούς τους δικαιώνει!
Γιατί αυτό που εκείνοι δεν ήξεραν, είναι ότι εγώ σε ονειρευόμουν ξύπνια!
Τώρα αυτοί με ρωτούν αν επιτέλους ξύπνησα…
Τώρα εγώ τους απαντώ, πως μπορώ να ονειρεύομαι!
Αγάπη, καλώς όρισες…..!!!
Κατερίνα Κυπρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου