- Καλησπέρα ιατρέ!
- Καλησπέρα κούκλα μου! Πόσο χρονών είσαι;
- Σε ένα μήνα κλείνω τα 19.
- Ωραία. Πως μπορώ να βοηθήσω;
- Γιατρέ μου από χθες, έχω ένα πόνο εδώ στην καρδιά και δεν μπορώ ν' αναπνεύσω και μερικές φορές μουδιάζουν και τα δάκτυλα των χεριών μου.
- Κούκλα μου πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες εξετάσεις;
- Πριν από ένα μήνα τις έκανα όλες! Αίματος, υπέρηχο, καρδιολόγο... Δε μου βρήκαν τίποτα...
- Γιατί τις έκανες όλες τις εξετάσεις;
- Γιατί είχα πάλι αυτό τον πόνο στην καρδιά και είχα τρομάξει.
- Έχεις εμβολιαστεί;
- Όχι... φοβάμαι...
- Δίκιο έχεις να φοβάσαι ένα πειραματικό εμβόλιο. Υπάρχει κάποιος στην οικογένειά σου που να εμφάνισε πρόβλημα με την καρδιά του νέος;
- Όχι. Ο παππούς μου είχε πρόβλημα με την καρδιά του και πέθανε κι από καρδιά αλλά ήταν 87 χρονών.
- Οπότε δεν έχεις κληρονομικότητα. Άλλες, παθήσεις σοβαρές, έχει κάποιος από την οικογένειά σου;
- Όχι, είμαστε όλοι καλά!
- Ωραία.... Τι πιστεύεις ότι σου συμβαίνει; Υποψιάζεσαι κάτι;
- Ειλικρινά, δεν ξέρω... Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως έχω άγχος και στεναχώρια και παθαίνει κάτι η καρδιά μου.
- Καπνίζεις, πίνεις καφέδες;
- Δεν καπνίζω και καφέ πίνω καμιά φορά που θα βγω...
- Ωραία. Κοιμάσαι καλά το βράδυ; Ξυπνάς ξεκούραστη το πρωί;
- Σε γενικές γραμμές ναι. Εκτός από το διάστημα που έχω εξεταστική που έχω πολύ άγχος. Όπως είναι τώρα...
-Με πόσα μαξιλάρια κοιμάσαι; Ξυπνάς ποτέ πιασμένη;
-Με ένα μαξιλάρι κοιμάμαι. Πιασμένη αισθάνομαι μετά το διάβασμα. Αυτή η στάση θα φταίει...
- Από κίνηση πως τα πάμε; Περπατάς καθόλου, αθλείσαι;
- Ε, έτσι κι έτσι. Δεν προλαβαίνω.
-Η διατροφή σου πως είναι; Τρως καλά; Σε βλέπω πολύ αδύνατη...
-Μένω μόνη μου και δεν προλαβαίνω πάντα να μαγειρέψω. Πιο πολύ κανένα σουβλάκι ή κανένα σάντουιτς.
- Έχει συμβεί το τελευταίο διάστημα κάτι που σε έχει φορτίσει συναισθηματικά;
- Πολλά! Έχει γίνει μπάχαλο η ζωή μου! Θάνατοι, χωρισμοί, τι να σας πρωτοπώ... Μου πρότειναν να δω ψυχίατρο.
-Πήγες;
- Ναι. Μου έδωσε να πάρω αυτά τα φάρμακα αλλά φοβάμαι...
- Έχεις πολύ καλό ένστικτο!
- Ευχαριστώ...
-Οκ. Λοιπόν ας βάλουμε λίγο τα πράγματα σε τάξη... Ο πόνος που έχεις, είναι νευρομυϊκός. Αυτή είναι η εκτίμησή μου. Πάραυτα, θα κάνουμε ένα καρδιογράφημα πρώτον για να είμαστε σίγουροι και δεύτερον για να σου φύγει η ιδέα....
Το καρδιογράφημά σου είναι εξαιρετικό, εξαιρετικές οι σφίξεις, η πίεσή σου φυσιολογικότατη, το οξυγόνο σου τέλειο, οπότε δεν έχεις πραγματική δύσπνοια άλλα αίσθημα δύσπνοιας. Αυτό συμβαίνει συνήθως λόγω άγχους.
Επίσης ο πόνος που μου δείχνεις στο στήθος, προέρχεται όπως είχες πει κι εσύ, από την κακή σου στάση την ώρα του διαβάσματος και την έλλειψη κίνησης. Έλα λοιπόν να πούμε μερικά πραγματάκια. Κάθισε...
- Ευχαριστώ.
- Το άγχος είναι μια διαδικασία που βάζει το μυαλό μας και το σώμα μας σε φαύλο κύκλο. Τι συμβαίνει δηλαδή: Κάνουμε μια κακή σκέψη και μας πιάνει φόβος.
Όταν μας πιάνει φόβος, ο οργανισμός μας εκκρίνει αδρεναλίνη, η οποία είναι μια ορμόνη που όταν κολλήσει στους ανάλογους υποδοχείς, προξενεί αγγειοσύσπαση, δηλαδή μικραίνουν σε διατομή τα αγγεία μας και ως εκ τούτου μικραίνει ο χώρος μέσα στον οποίο κυκλοφορεί το αίμα μας, με αποτέλεσμα πρώτον να ανεβαίνει η πίεσή μας και δεύτερον να μην πηγαίνει το οξυγόνο σε όλους τους ιστούς όπως πήγαινε, με αποτέλεσμα να νοιώθουμε στα άκρα μας αυτά τα μουδιάσματα που όμως είναι παροδικά.
Τι συμβαίνει όμως: εσύ που βιώνεις τα μουδιάσματα, φοβάσαι ακόμη περισσότερο πως κάτι δεν πάει καλά με αποτέλεσμα να χτυπάει η καρδιά σου δυνατά, αφού έχεις πάλι εκκρίνει αυτή την ορμόνη η οποία έχει ως σκοπό, να προετοιμάζει τον άνθρωπο για φυγή. Αυτό δεν θέλουμε να κάνουμε όταν βρεθούμε σε κατάσταση κινδύνου;
- Μάλιστα.
- Δεν υπάρχει όμως κάποιος λόγος να φοβάσαι γιατί ούτε η παροδική αύξηση της πίεσης είναι ικανή να σε βλάψει, αν ήταν έτσι θα πέθαιναν όλοι οι αθλητές, ούτε το μούδιασμα στα χέρια, ούτε η αύξηση των σφιγμών σου.
Η αυξημένη πίεση και ο αυξημένος ρυθμός σφιγμών, είναι επικίνδυνος για την υγεία, όταν είναι συνέχεια έτσι. Κι αυτό μπορεί να συμβεί σε αρκετές παθολογικές καταστάσεις, στις οποίες δεν ανήκεις εσύ γιατί τα εργαστηριακά σου είναι τέλεια!
Θα σου εξηγήσω λοιπόν με απλό τρόπο τι σου συμβαίνει για να ξεκαθαρίσουμε με τι έχουμε να κάνουμε. Όπως σου είπα, ο οργανισμός μας εκκρίνει ορμόνες κι αυτές πηγαίνουν και βρίσκουν τους υποδοχείς τους, που στο εφεξής θα τους ονομάζω "στοματάκια".
Όταν ερχόμαστε σε κατάσταση συναισθηματικής φόρτισης εκκρίνεται από τον οργανισμό μας μια ορμόνη. Αυτήν την τρώνε τα "στοματάκια" κι αφού την φάνε, θα συμβεί κάποια αλλαγή στον οργανισμό μας, πχ. με την αδρεναλίνη συμβαίνουν όλα αυτά που σου είπα. Τι συμβαίνει όμως;
Αφού τελειώσει η επίδραση της ορμόνης, τα "στοματάκια" αρχίζουν και πεινάνε και σε οδηγούν να ξανασκεφτείς το ίδιο πράγμα για να ξαναεκκρίνεις την ορμόνη να τους δώσεις τροφή και να ικανοποιηθούν.
Αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς καλύτερα όταν χάσει κάποιον δικό του άνθρωπο που θέλει να σκέφτεται ξανά και ξανά τη στιγμή της απώλειάς του. Κάθε φορά που το κάνει, ναι μεν πονάει, αλλά από την άλλη πλευρά, νοιώθει και μια γλυκιά ικανοποίηση. Με ακολουθείς;
- Μάλιστα! Έτσι συμβαίνει... όντως!
- Ωραία λοιπόν. Αυτό που έχεις λοιπόν να κάνεις κούκλα μου, είναι να σκοτώσεις αυτά τα "στοματάκια". Πως θα το κάνεις; Θα προσπαθήσεις να σταματήσεις να τους δίνεις τροφή.
-Ναι, αλλά πως; Μου έρχονται αυτές οι σκέψεις χωρίς να το θέλω.
- Άκου... Πριν φτάσει κάποιος στο σημείο να κάνει την τελική, έντονη σκέψη που θα έχει ως αποτέλεσμα να εκκριθεί η ορμόνη, υπάρχει πάντα ένα προστάδιο, το οποίο θα πρέπει να το ανακαλύψεις. Στον κάθε άνθρωπο, αυτό το προστάδιο είναι διαφορετικό. Μπορεί να είναι πχ. πως δεν έχεις κοιμηθεί καλά και τα βλέπεις όλα μαύρα.
Δεν θα αφήνεις συνειδητά τον εαυτό σου να σκέφτεται. Μπορεί να είναι μια μουσική που σου θυμίζει κάτι. Μπορεί να είναι κάτι που σου είπαν. Μπορεί να είναι οτιδήποτε.
Θα κάτσεις με ησυχία να σκεφτείς πότε μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις άσχημες σκέψεις και θα τα γράψεις κάτω να τα έχεις μπροστά σου. Έτσι λοιπόν, όταν θα βρίσκεσαι σε αυτό το προστάδιο, θα πρέπει να διακόπτεις τον ειρμό της σκέψης σου κάνοντας κάτι άλλο.
Πήγαινε στον καθρέπτη, κοίταξε τον εαυτό σου και πες του πως "πάλι βλακείες ετοιμάζεσαι να σκεφτείς" και χαμογέλασε... Πάρε τηλέφωνο μια φίλη σου να πείτε βλακείες να γελάσετε. Φώναξε δυνατά. Βγες για περπάτημα. Κάνε ό,τι χρειάζεται για να διακόψεις τον ειρμό σου.
Στην αρχή, δεν θα είναι τόσο απλό, όσο όμως περνάει ο καιρός, θα γίνεται όλο και πιο εύκολο. Θα πάρει κάποιους μήνες μέχρι να ψοφήσουν τα "στοματάκια" από πείνα, αλλά αν το κάνεις αυτό, σου εγγυώμαι πως θα ψοφήσουν.
Να έχεις κατά νου πως κάθε φορά που δεν θα τα καταφέρνεις, αυτά θα ξαναδυναμώνουν λίγο. Οπότε θα είναι σαν ένα πισογύρισμα. Να ξέρεις πως τα μάτια μας είναι σαν τους προβολείς. Ό,τι κοιτάζουν το φωτίζουν κι αυτό μεγαλώνει. Ό,τι δεν κοιτάζουν, μικραίνει μέχρι που εξαφανίζεται.
Από τη μια μεριά έχουμε τα καλά και από την άλλη έχουμε τα άσχημα. Ευτυχώς, ο Θεός μας έδωσε λαιμό για να μπορούμε να στρέφουμε το κεφάλι μας εκεί που θέλουμε εμείς. Όπως επιλέγουμε το τι θα φάμε, έτσι μπορούμε να επιλέξουμε και το τι θα σκεφτούμε. Το κατάλαβες γλυκιά μου;
-Σας ευχαριστώ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ! Δεν θα είναι εύκολο αλλά νομίζω πως έχω καταλάβει τι πρέπει να κάνω.
-Αυτό είναι το τηλέφωνό μου. Αν έχεις κάποια απορία, μπορείς να με καλέσεις οποιαδήποτε ώρα. Αν όλα πάνε καλά, το μόνο που θέλω είναι να με καλέσεις ή να μου στείλεις ένα μήνυμα πως είσαι καλά. Μόνο αυτό θέλω και η χαρά που θα μου δώσεις θα είναι και η αμοιβή μου. Πέρασε ο πόνος στην καρδιά σου παρεμπιπτόντως;
-Ναι, είμαι μια χαρά! Μου δώσατε τόση δύναμη... Σας ευχαριστώ!!! Δεν έχω λόγια!!!
-Στο καλό κούκλα μου και όπως είπαμε. Θα περιμένω νέα σου.
-Καλή σας συνέχεια, αντίο...
Αυτή είναι η περιγραφή ενός διαλόγου μου με ασθενή κατά την επίσκεψή της στα επείγοντα του Λαϊκού.
Έγραψα αυτό το κείμενο για δύο λόγους. Ο ένας είναι πως στις δύσκολες εποχές που περνάμε, ξέρω ότι είστε πολλοί που θα αναγνωρίσετε τον εαυτό σας σε αυτήν την κοπελίτσα. Ο άλλος είναι πως θέλω να ξαναζωντανέψω σε πολλούς συναδέλφους την μαγεία του λειτουργήματός μας.
Η πρακτική αυτή είναι αποκλειστικότητα δική μου, την ανακάλυψα μέσα από τα δικά μου βιώματα και έχει εξαιρετικά αποτελέσματα με μόνο μια συνάντηση.
Αυτή τη συζήτηση, την έχω επαναλάβει πάρα πολλές φορές στην διαλογή του Λαϊκού, που έπαιρνα συνειδητά πάντα το ωράριο 12:00-8:00 το πρωί γιατί τότε εμφανίζονται οι περισσότεροι ασθενείς που πάσχουν από αγχώδεις διαταραχές. Τρελαίνομαι και μόνο στη σκέψη του πόσα παιδιά σαν αυτή την κοπέλα, έχουν παραπεμφθεί στον ψυχίατρο για φάρμακα...
Τις δυσκολίες πρέπει να τις αντιλαμβανόμαστε ως Θεία δώρα και να τις "αγκαλιάζουμε". Οι δυσκολίες είναι προκλήσεις και τα προβλήματα λύνονται καλύτερα με μεράκι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι ένα παιγνίδι. Μείνετε για πάντα παιδιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου