Άνθρωποι είμαστε και έχουμε όλοι ελαττώματα, άλλα σοβαρά, άλλα λιγότερο σοβαρά. Ένα όμως είναι το ασυγχώρητο. Εκείνο που θα έπρεπε να είναι ποινικό αδίκημα και να τιμωρείται με ισόβιο αποκλεισμό από την συναναστροφή με τους άλλους ανθρώπους.
Η αχαριστία.
Μια λέξη χιλιάδες αρνητικά συναισθήμαστα. Χιλιάδες αρνητικά συναισθήματα που έρχονται και σε μαχαιρώνουν ένα ένα. Γιατί για να νιώσεις αχαριστία, πρώτα έχεις δώσει κι έχεις δοθεί.
Έχει παραδόσει στον άλλο φιλότιμο, αγάπη, φροντίδα, στήριξη, παρουσία. Έχεις βάλει τον εαυτό σου δεύτερο, όχι γιατί ήταν δεδομένο πως θα μπορούσες αλλά γιατί το θέλησες!
Γιατί νοιάστηκες, κι είναι τέτοια η φτιαξιά σου που δεν έμαθες να αδιαφορείς. Δεν έμαθες να κοιτάς την πάρτη σου. Κι έτσι, βρέθηκες εδώ. Βρέθηκες να έχεις δώσει από την ψυχή σου, να έχεις γκρεμίσει εμπόδια και ντουβάρια και δεν το έκανες για το ευχαριστώ, ούτε για να σε αγαπήσει κανείς παραπάνω.
Κι έρχεται κι εκείνη η στιγμή, η στιγμή της μεγάλης παγίδας. Η στιγμή που δεν μπορείς να ξανακάνεις όσα έκανες. Η στιγμή που λες ένα “όχι”. Που χαλάς την συνήθεια και ξεβολεύεις τον άλλο.
Κι εκεί βλέπεις ένα άλλο πρόσωπο. Βλέπεις την αλήθεια που δεν είχες αντικρύσει μέχρι τότε.
Βλέπεις την σκληρότητα της αχαριστίας. Το πραγματικό πρόσωπο της αγνωμοσύνης. Βλέπεις το πρόσωπο που κρυβόταν πίσω από τα χαμόγελα, από τα λόγια ευχαριστίας κι από την προσποιητή αγάπη που τόσο καιρό έπαιρνες.
Να λες ευχαριστώ στους αχάριστους. Είναι το μεγαλύτερο μάθημα που θα πάρεις. Είναι το μάθημα που θα σε κάνει πιο προσεκτικό και θα μάθεις πού θα δίνεσαι και δεν θα σκορπίζεσαι πια.
Μόνο πρόσεχε, μην τους αφήσεις ποτέ να σε ρίξουν σε τέτοιο βαθμό που να αλλάξεις τον χαρακτήρα σου και να πάψεις να έχεις μέσα σου το δόσιμο και την καλοσύνη. Την έννοια και την φροντίδα.
Γιατί τότε, θα σε έχουν νικήσει!
Άρης Γρηγοριάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου