Η δομή ολόκληρης της ζωής μας είναι τέτοια, που έχουμε διδαχθεί ότι αν δεν είμαστε αναγνωρισμένοι, τότε είμαστε ένα τίποτα, ότι δεν αξίζουμε. Αυτό που κάνεις δεν έχει σημασία, αυτό που έχει σημασία είναι η αναγνώριση. Κι αυτό έχει φέρει τα πράγματα τα πάνω-κάτω. Αυτό που κάνεις, θα έπρεπε να είναι το σημαντικό, η ίδια η χαρά που σου δίνει.
Δεν θα έπρεπε να κάνεις κάτι για την αναγνώριση, αλλά επειδή ευχαριστιέσαι το να είσαι δημιουργικός, επειδή αγαπάς αυτό καθαυτό το πράγμα που κάνεις.
Αυτός θα έπρεπε να είναι ο τρόπος για να βλέπεις τα πράγματα. Κάνεις κάτι επειδή το αγαπάς, όχι επειδή ζητάς αναγνώριση. Αν έρθει, δέξου την ήρεμα. Αν δεν έρθει, μην τη σκέφτεσαι.
Η ικανοποίησή σου θα έπρεπε να βρίσκεται σε αυτό καθαυτό το πράγμα που κάνεις. Ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές αυτού τού αιώνα, ο Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ, ζούσε στη Βεγγάλη, στην Ινδία. Είχε εκδώσει τα ποιήματά του και τα μυθιστορήματά του στη Βεγγάλη, αλλά δεν είχε έρθει καμία αναγνώριση. Ύστερα, μετέφρασε στα αγγλικά ένα μικρό βιβλίο, το Γκιτάντζαλι.
Είχε επίγνωση ότι το πρωτότυπο είχε μια ομορφιά που η μετάφραση δεν μπορούσε να την έχει, επειδή οι δύο γλώσσες έχουν διαφορετική δομή, διαφορετικούς τρόπους έκφρασης.
Η γλώσσα τής Βεγγάλης είναι πολύ γλυκιά, πολύ μουσική. Αυτή η ποιότητα δεν μπορεί να μεταφερθεί στα αγγλικά. Τα αγγλικά έχουν διαφορετικές ποιότητες. Κάπως τα κατάφερε όμως και το μετέφρασε. Και η μετάφραση, η οποία είναι φτωχή, σε σύγκριση με το πρωτότυπο, πήρε βραβείο Νόμπελ.
Τότε, ξαφνικά, αντιλήφθηκε το βιβλίο ολόκληρη η Ινδία. Το βιβλίο ήταν διαθέσιμο μόνο στη γλώσσα της Βεγγάλης — σε καμία άλλη ινδική γλώσσα. Και για χρόνια κανένας δεν είχε δώσει σημασία στο βιβλίο.
Μετά το βραβείο Νόμπελ, κάθε πανεπιστήμιο ήθελε να τον κάνει διδάκτορα λογοτεχνίας. Και η Καλκούτα, όπου ζούσε, ήταν προφανώς το πρώτο πανεπιστήμιο που του πρότεινε μια τιμητική διάκριση. Εκείνος όμως αρνήθηκε.
Είπε: «Δεν αναγνωρίζετε τη δουλειά μου, αναγνωρίζετε το βραβείο Νόμπελ. Το βιβλίο βρισκόταν εδώ και ήταν πολύ πιο όμορφο και κανένας δεν μπήκε καν στον κόπο να γράψει κάτι γι’ αυτό.» Αρνήθηκε τις τιμητικές διακρίσεις. Είπε: “Αυτό είναι προσβλητικό για μένα.”
Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, άνθρωπος με τρομερή ενόραση στην ανθρώπινη ψυχολογία, αρνήθηκε το βραβείο Νόμπελ. Είπε: “Αρκετή επιβράβευση πήρα όταν δημιουργούσα τη δουλειά μου. Ένα βραβείο Νόμπελ δεν μπορεί να προσθέσει τίποτα σ’ αυτήν. Αντίθετα, με τραβάει προς τα κάτω.
Τα βραβεία είναι καλά για τους ερασιτέχνες, για εκείνους που αναζητούν αναγνώριση. Εγώ είμαι αρκετά γέρος κι έχω ευχαριστηθεί τη ζωή μου. Αγάπησα ό,τι έκανα κι αυτή ήταν η ανταμοιβή μου. Και δεν θέλω καμία άλλη ανταμοιβή, επειδή τίποτα δεν μπορεί να είναι καλύτερο από αυτό που έχω ήδη λάβει.” Και είχε δίκιο.
Οι σωστοί άνθρωποι όμως είναι τόσο λίγοι στον κόσμο και ο κόσμος είναι τόσο γεμάτος με λάθος ανθρώπους, οι οποίοι ζουν μέσα σε παγίδες.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ OSHO
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΕΜΠΕΛ
Από george
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου