Μια φορά ήμουν σε ένα τραπέζι. 8 άτομα συνολικά, οι 2 έφηβοι. Και στην συζήτηση που κάναμε λέει ο πατέρας του ενός: οι νέοι σήμερα δεν είναι ευτυχισμένοι γιατί δεν έχουν βάλει τον Θεό στην ζωή τους.
Αυθόρμητα απάντησα: κι ούτε θα τον βάλουν γιατί δεν ξέρουν τι είναι Θεός. Ταυτίζουν τον Θεό με την θρησκεία, κάτι που τα παιδιά τα ξενίζει. Γιατί ενδόμυχα ξέρουν ότι δεν συνδέονται.
Μόνο οι καρέκλες δεν γύρισαν να με κοιτάξουν. Απόλυτη σιωπή. Και αμηχανία.
Μετά κάποιος ρώτησε τι εννοώ και είπα: τον Θεό δεν χρειάζεται να τον βάλουμε κάπου. Γιατί είναι μέσα στον καθένα μας. Άρα μάλλον να τον ανακαλύψουμε χρειάζεται.
Και ρωτάω τον πατέρα: ξέρεις τι είναι Θεός; νομίζεις ότι ο Θεός είναι ένας ηλικιωμένος με μούσι και μαλλιά λευκά; ή ότι είναι ένα πνεύμα; απάντηση:
Μμμμμμμμ !!! Εσύ ξέρεις;
Η άποψη μου για τον Θεό είναι ότι ο Θεός υπάρχει σαν κατάσταση, υπερβατική που το πνεύμα μας προσπαθεί να την προσεγγίσει αλλά η ύλη δεν το αφήνει.
Επειδή φοβάται. Φοβάται το άγνωστο. Και τα παιδιά που έχουν διαφορετικό εγκέφαλο και dna από εμάς, κι έτσι οι θρησκείες δεν τα πείθουν, δεν μπορούν να πάνε προς τον Θεό γιατί τον θεωρούν κάτι άγνωστο. Είναι σαν τα μαθηματικά. Δεν τα κατανοώ. Δεν τα καταλαβαίνω, δεν μου τα εξηγούν σωστά, άρα δεν ασχολούμαι. Τα αφήνω στην άκρη.
Πάλι αμηχανία. Σκέφτηκα: τι θέλω και μιλάω; αφού υπάρχει τόση άγνοια εγώ θα κάνω τον δάσκαλο;
Αλλά κάποιος είπε: ναι είναι αλήθεια. Οι θρησκείες τα έχουν κάνει θάλασσα. Και επηρεάζουν πολύ άσχημα τον κόσμο.
Και τον διαχωρίζουν, είπα. Και το έκοψα εκεί. Ο σπόρος είχε πέσει όμως. Κι αυτοί που ήταν απαραίτητο να τον κρατήσουν το έκαναν. Τα παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου