Ποιος είναι, όμως, ο πρώτος που χρειάζεται συγχώρεση;
Το να έχουμε την ικανότητα να συγχωρέσουμε είναι “δύναμη”. Είναι ένα μέσο για να προάγουμε την ποιότητα της ζωής μας, την καθημερινότητα μας. Κυρίως με όρους ψυχικής ηρεμίας, αλλά και αυτοί με τη σειρά τους επηρεάζουν και τις πιο πρακτικές εκδοχές των εκάστοτε δράσεων μας…
Τι εννοούμε, επομένως, με τη λέξη “συγχώρεση”; Πώς αντιλαμβανόμαστε τη συγχώρεση ως πράξη κι όχι ως θεωρία; Γιατί η αλήθεια είναι πως πολύ πιο εύκολα θα σκεφτόμασταν κάτι τέτοιο -να συγχωρέσουμε- παρά θα το κάναμε!
Συγχωρώ, λοιπόν, σημαίνει - κατ’ αρχάς ετυμολογικά - “κάνω χώρο”, σημαίνει, διευρύνομαι, μεγαλώνω, ανοίγω για να χωρέσει το “Άλλο”, το “Αντίθετο” θα λέγαμε, ακόμη κι αυτό που με πλήγωσε, που μου έκανε κακό. Ανοίγω για να χωρέσω την αδυναμία του άλλου, του συνανθρώπου μου.
Διευρύνομαι, δείχνοντας μεγαλοψυχία και αξιοπρέπεια…
Οπωσδήποτε κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο, ούτε συμβαίνει αυτονόητα κι αυτόματα. Ίσα-ίσα… Οι άνθρωποι θυμώνουμε , πεισμώνουμε, ανοίγουμε βεντέτες.
Όμως έτσι η πληγή συντηρείται, δεν κλείνει. Ο πόνος, ο θυμός, μας καθηλώνουν στα ίδια πικρά συναισθήματα και στερούμαστε τη δυνατότητα να προχωρήσουμε, να εξελιχτούμε σε κάτι καλύτερο.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον ίδιο μας τον εαυτό!
Δεν μας συγχωρούμε. Είμαστε (συνήθως) αυστηροί κριτές, δεν μας αναγνωρίζουμε ελαφρυντικά, δεν δεχόμαστε το Λάθος. Αντιθέτως, αφηνόμαστε στις αυτοτιμωρητικές τύψεις να μας βασανίζουν για πολύ καιρό.
Τύψεις και ενοχές… Γενιές ολόκληρες μεγάλωσαν στερούμενες την ευκαιρία να απελευθερωθούν από αυτό το βάσανο. Ενοχές σχεδόν για τα πάντα… Έναντι τι; Μιας τελειότητας; Ενός και μοναδικός Σωστού; Ενός “θα έπρεπε”;
Συγχωρώ σημαίνει κάνω χώρο… Ακόμη και για το λάθος!
Ίσως έτσι να μπορέσουμε να αποδεχτούμε ότι δεν είμαστε Τέλειοι, ότι δεν τα ξέρουμε όλα. Και ίσως τότε να ανακουφιστούμε, να ανασάνουμε.
Και ίσως τότε να πάμε παρακάτω, μακρύτερα, ψηλότερα…
Γιάννης Ξηντάρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου