Η μητρότητα είναι σίγουρα το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο, αλλά όχι πάντα και το ευκολότερο.
Οι περισσότερες αγωνίες μας ξεκινούν από το γεγονός πως θέλουμε να είμαστε οι τέλειες μαμάδες, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε συχνά ανάμεσα σε διλήμματα που μας γεμίζουν ανασφάλειες και ενοχές.
Παράλληλα, τα στερεότυπα και οι αξίες που έχουμε υιοθετήσει από παιδιά, συχνά μας εγκλωβίζουν σε δίπολα που δύσκολα ξεπερνιούνται.
Μπερδευόμαστε, σκουντουφλάμε, ανησυχούμε και στο τέλος της ημέρας νομίζουμε πως δεν είμαστε αρκετά καλές.
Τα δίπολα και τα διλήμματα που έχουμε είναι πολλά και τα περισσότερα τα αντιμετωπίζουμε σχεδόν όλες:
«Να το αφήσω να κλάψει ή να το κοιμίσω στο κρεβάτι μας;
Να το πάρω αγκαλιά ή θα κακομάθει;
Δεν θέλει να θηλάσει. Να το αφήσω να πεινάσει ή να του δώσω γάλα σε σκόνη;
Να το πιέσω να κόψει τις πάνες ή να του δώσω χρόνο;
Θέλω να μείνω λίγο μόνη μου, είμαι κακή μαμά;
Μήπως δεν βάζω αρκετά όρια ή μήπως είμαι πολύ ελαστική;»
Ερωτήσεις που θέτουμε καθημερινά στον εαυτό μας, ενώ οι πιθανές απαντήσεις είναι τόσες πολλές και αντίθετες μεταξύ τους που χανόμαστε! Ωστόσο, πρέπει να ξέρετε πως η μητρότητα, όπως και τίποτα άλλο στη ζωή, δεν είναι μονοδιάστατη.
Έχει πολλές πλευρές και όλες συνδέονται με το «ΚΑΙ».
Εάν ισχύει το άσπρο, για παράδειγμα, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να ισχύσει ΚΑΙ το μαύρο… εξάλλου, το γκρι είναι ένα υπέροχο χρώμα που μας βγάζει από δύσκολες καταστάσεις! Τι ακριβώς εννοούμε;
Μπορώ να αγαπώ τα παιδιά μου ΚΑΙ να μου λείπει ο ελεύθερος χρόνος μου
Το ένα δεν αποκλείει το άλλο και είναι καιρός να αφήσουμε τις ενοχές στην άκρη. Δεν αποδεικνύουμε στα παιδιά την αγάπη μας με το να απαρνιόμαστε τις ανάγκες μας, ούτε τα παραμελούμε εάν κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας.
Το παν είναι να έχουμε μέτρο και ισορροπία, ώστε να παραμένουμε ήρεμες και ικανοποιημένες. Εξάλλου, μια χαρούμενη μαμά μεγαλώνει και χαρούμενα παιδιά!
Μπορώ να είμαι ικανός γονέας ΚΑΙ να ζητώ βοήθεια
Το να ζητάμε βοήθεια δεν είναι ντροπή, ούτε και υποβαθμίζει τις ικανότητές μας. Αντίθετα, το να παραδέχεσαι τις αδυναμίες ή τα λάθη σου είναι σημάδι δύναμης και υπευθυνότητας. Την επόμενη φορά που θα χρειαστείτε βοήθεια, λοιπόν, ζητήστε την χωρίς ενοχές και ανασφάλειες. Είμαστε άνθρωποι και όχι ρομπότ!
Μπορώ να σέβομαι τα παιδιά μου ΚΑΙ να λέω όχι
«- Μαμά θα πάμε βόλτα;
-Όχι ακόμα, πρέπει να τελειώσω μια δουλειά.
–Μαμά να φάω παγωτό;
-Όχι, θα πονέσει ο λαιμός σου.»
Και στις δύο περιπτώσεις, το «όχι» ήταν θεμιτό, δικαιολογημένο και ειπωμένο με σεβασμό. Στην πρώτη περίπτωση το «όχι» υπέδειξε πως έχουμε πρόγραμμα, προτεραιότητες και δίνουμε αξία στις αποφάσεις μας, δίνοντας ένα σωστό πρότυπο στα παιδιά.
Στην δεύτερη περίπτωση, η απαγόρευση σχετίζεται με την ασφάλεια του παιδιού, οπότε μαθαίνει πως η μαμά μπορεί να το φροντίζει και να το προσέχει. Καιρός να απομυθοποιήσουμε λοιπόν το «όχι» – αρκεί να το λέμε με ήρεμη και σταθερή φωνή!
Μπορώ να βάζω όρια ΚΑΙ να λέω ναι
Πολλές φορές μπερδεύουμε τα όρια με την αυστηρότητα ή τα «όχι» που θα πούμε. Η αλήθεια, όμως, είναι πως τα πιο ασφαλή και σταθερά όρια μπαίνουν σε περιόδους ηρεμίας.
Το πιο σημαντικό, εξάλλου, είναι το παιδί να ακολουθεί τους κανόνες σας όχι επειδή σας φοβάται ή υπό την απειλή μιας τιμωρίας, αλλά επειδή σας εμπιστεύεται και σας σέβεται. Τα όρια, λοιπόν, μπορούν να μπουν με πολλά «ναι» και θετική διαπαιδαγώγηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου