Και θα πέσεις, θα σηκωθείς και θα πέσεις ξανά. Θα βαλτώσεις όχι μία, ούτε δύο φορές. Θυμώνεις με τον εαυτό σου, και ψάχνεις να βρεις ποιό αόρατο χέρι σε τραβάει πίσω, στον βάλτο. Και αρχίζει αυτός ο φαύλος κύκλος. Που δεν έχει τέλος. Κάθε τέλος η ίδια αρχή.
Στα μάτια πολλών απεικονίζεται η δυσπιστία και η απογοήτευση. Εκείνο το βλέμμα… Το ξέρεις, το ξέρω. Εκείνο το γνώριμο βλέμμα, που φωνάζει «δεν θα καταφέρεις τίποτα». Εκείνο το βλέμμα το αντικρίζεις και στον καθρέφτη κάθε πρωί.
Είναι μαγκιά σου, όμως, να πέφτεις. Δεν είναι ηττοπάθεια. Ηττοπάθεια είναι όταν δεν έχεις την διάθεση και δεν σφίγγεις τις γροθιές σου, ώστε να σηκωθείς.
Το χρωστάς στον εαυτό σου να ανορθώσεις το ανάστημα σου και να κοιτάξεις μπροστά. Σε κανέναν άνθρωπο δεν ταιριάζει να είναι γονατισμένος. Σε κανέναν άνθρωπο δεν ταιριάζει να έχει σκυμμένο το κεφάλι. Το να πέσει χαμηλά κάποιος, δεν είναι ντροπή. Αλλά όλα έχουν ένα όριο.
Όσο χαμηλά και να πέσεις, πρέπει να αντλήσεις κουράγιο και να σηκωθείς. Να απεγκλωβιστείς από το σκοτάδι και τα δεσμά και να αντικρίσεις τις ομορφιές.
Συνηθίζουμε όταν πέφτουμε, να τα βλέπουμε όλα μάταια και ζοφερά. Αλλά δεν είναι έτσι. Η ζωή συνεχίζεται και καλύτερα να μην είμαστε απόντες και κομπάρσοι στην ίδια μας την ζωή. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κάτι να μας καταβάλει άνευ ορίων.
Το να χάνεις είναι στα πλαίσια της ζωής. Μήπως υπάρχει κάποιος που δεν έχει σκοντάψει, δεν έχει ματώσει, δεν έχει βαλτώσει; Το να πέσεις, το να αποτύχεις δεν θα έπρεπε να σε φοβίζει. Αλλά θα έπρεπε να σε τρομάζει, το να μην προσπαθήσεις, όσες φορές χρειαστεί, να σταθείς στα πόδια σου. Η επανάπαυση και το βόλεμα στον πάτο. Αυτό είναι το χειρότερο.
Το να πέφτεις σου δίνει την ευκαιρία να γίνεις πιο δυνατός, να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Το να πέσεις σου κληροδοτεί πολλά μαθήματα, τα όποια μόνο αν ξεκολλήσεις από τον βάλτο που σε ρουφάει, θα υιοθετήσεις.
Αν μείνεις σε αδράνεια, τότε πήγε χαμένη η καταστολή. Βήμα το βήμα, πριν καλά-καλά το καταλάβεις, θα ανέβεις πολλά σκαλοπάτια.
Δεν είναι όλα ρόδινα στη ζωή. Κανένα μονοπάτι δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα. Υπάρχουν αγκάθια. Άλλα φανερά και τα αποφεύγεις. Αλλά κρυμμένα, και σε τρυπάνε. Με δυσκολία συνεχίζεις στο μονοπάτι. Αλλά τώρα ξέρεις.
Έχεις γίνει πιο δυνατός. Και μπορείς να συνεχίσεις την πορεία σου, και ας σου τρυπάνε τα πέλματα τα αγκάθια. Δεν δειλιάζεις πια. Έχεις μάθει στα δύσκολα μονοπάτια, και δεν σε φοβίζουν το ίδιο.
Υπάρχει τρόπος να αξίζει όλη αυτή η ψυχοφθόρα διαδικασία.. Αν τελικά κατορθώσεις να πατήσεις γερά στα πόδια σου. Τότε άξιζε κάθε δάκρυ, κάθε ίνα θυμού, κάθε πληγή. Κάνε όλα αυτά να αξίζουν τον κόπο.
Μην αφήνεις την παραμικρή πτώση να σε απομακρύνει από την ζωής σου. Αποδέξου την προσγείωση ως στάδιο της ζωής σου. Τόλμα να αποτυγχάνεις, μέχρι να τα καταφέρεις. Αν μετά από κάθε ήττα, αντί να καταρρέουμε, συνεχίζουμε την προσπάθεια, τότε θα είμαστε αληθινά νικητές.
Βάγια Αγγελακοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου