Πάει το καλοκαίρι. Μύρισε και η φθινοπωρινή βροχή, με μάτια σταχτιά και φύλλα καφέ των πλατάνων να σιγοτραγουδούν στο ρυθμό της και να χορεύουν στο κάλεσμα του ανέμου. Το χώμα μαλάκωσε και αφήνει σημάδια. Οι μέρες μίκρυναν και σε αναγκάζουν να γυρίσεις νωρίς στο σπίτι, για να χαζέψεις τη γιορτή πίσω από το παράθυρο. Δεν είναι κακό το φθινόπωρο όπως λένε πολλοί. Είναι η μαγεία της φύσης, η αλλαγή σκηνικού που θέλει να σου θυμίσει τα χρώματα της μελαγχολίας.
Πόσες αράδες, πόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για να υμνήσουν την πλάση τη φθινοπωρινή; Είναι τα χρώματα που σε κάνουν να μελαγχολείς; Είναι η φύση που θέλει να ξεπλύνει τις μπογιές του καλοκαιριού; Είναι όλα μαζί;
Μπορεί κάτι από αυτά μπορεί και όλα συνδυαστικά να σε κάνουν να αναλογίζεσαι τις ανθρώπινες σχέσεις, ανθρώπους που έφυγαν συνειδητά ή ασυνείδητα από το πλάι σου, φίλους που σημάδεψαν καταστάσεις στη ζωή και τώρα λείπουν από το προσκεφάλι σου.
Αυτά κάνει το φθινόπωρο. Θέλει να μελαγχολείς μαζί του, να συμπάσχεις και να του λες τα μυστικά σου. Είναι πάλι και η άλλη πλευρά των πραγμάτων. Οι σχέσεις εκείνες που έγιναν στο παρελθόν και υπάρχουν ακόμη, που δοκιμάστηκαν, που άντεξαν και αντέχουν στο χρόνο.
Εκείνες οι σχέσεις έχουν βέβαια την τιμητική τους. Η θαμπάδα πάνω στο τζάμι γίνεται το χαρτί τους, στιχάκια λιτά και απέριττα συντροφεύουν τις όμορφες στιγμές τους. Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό το σενάριο. Ο αχνιστός καφές και το τσάι ζεσταίνει τις καρδιές τους, ενώ η βροχή τραγουδά το σκοπό τους.
Όλα στη φύση αλλάζουν. Το γκρίζο είναι το χρώμα μας, όσο και αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Μία από τις πολλές πλευρές μας είναι η φθινοπωρινή, εκείνη της μελαγχολίας ή της συντροφικότητας.
Κάθε φορά που κάποιος σου μιλάει μόνο για τα καλοκαίρια του, να ανησυχείς για εκείνον, γιατί βαθιά μέσα του προσπαθεί να καταχωνιάσει μια φθινοπωρινή βροχή. Μια βροχή που πέρασε και τον σημάδεψε, έπλυνε τις ανοιχτές πληγές του μια και για πάντα. Δε θέλει να μιλάει για κείνη, θέλει να βρίσκει αφορμές για τα καλοκαίρια. Καλοκαίρια, όμως, με φθινοπωρινές στάλες μελαγχολίας…
Ειρήνη Σταυρακάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου