"Αγαθά κόποις κτώνται" λέει το ρητό όμως η Ζωή δεν θέλει κόπο αλλά τρόπο…
Τον παλιό εκείνο τον καιρό που ήμουν μικρή και "άμυαλη" όπως έλεγαν δεν με ένοιαζε τίποτα και δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο εκτός από το παιχνίδι.
Ξυπνούσα κάθε μέρα χωρίς σχέδια και στόχους και μέσα από τη δραστηριότητα και τη δημιουργικότητα του παιχνιδιού γέμιζα ενέργεια το σώμα μου, χαλάρωνα το μυαλό μου και χόρταινα με χαρά την ψυχή μου…
Μεγαλώνοντας, φορώντας τη στολή του συνετού ενήλικα και κουβαλώντας περισσότερο "μυαλό" μέσα στο κεφάλι μου άλλαξα την οπτική που έβλεπα τον κόσμο και τις καταστάσεις…
"Αγαθά κόποις κτώνται" έλεγα δυνατά και ριχνόμουν στο στίβο της ζωής σθεναρά για να αποδείξω ότι είχαν δίκιο οι “υμέτεροι υμών” πρόγονοι.
Χαμένη μέσα σε στόχους, προγραμματισμούς και σχέδια υλοποίησης αναλωνόμουν μέσα στην ύλη γιατί είχα παρερμηνεύσει με το περίσσιο μυαλουδάκι μου τι ακριβώς σήμαινε το "αγαθά κόποις κτώνται".
Κι παρόλο που σαν άμυαλο κοριτσόπουλο έτρεχα ακατάπαυτα και γέμιζα ενέργεια, σαν μυαλωμένη ενήλικη πολλές φορές έφτασα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης αφού με τον τρόπο που σκεφτόμουν και έπραττα, άδειαζα τις ενεργειακές μου μπαταρίες.
Κι ενώ μικρή όταν έπεφτα το μόνο που μάτωνα ήταν τα γόνατά μου, σαν μεγάλη μάτωνα την καρδιά και την ψυχή μου. Και η αλήθεια είναι ότι οι πληγές στα γόνατα μου ποτέ δεν με κράτησαν έξω από το παιχνίδι και τη ζωή. Οι πληγές όμως στην καρδιά μου με ακινητοποιούσαν μέσα στο φόβο και τη θλίψη.
Υστερικές, φοβικές σκέψεις έντυναν τις μέρες μου, χάπια ενίσχυαν την αυτοπεποίθησή μου και σκληρότητα περιέβαλλε την καρδιά μου. Γιατί, νόμιζα η ανόητη, ότι για να ξεφύγω από την μέγγενη του πόνου και της θλίψης έπρεπε να σκληρήνω και δεν μπορούσα να κατανοήσω ότι η σκληρότητα αυτή, δεν κρατούσε μόνο τους άλλους μακριά από εμένα, αλλά και εμένα μακριά από την αγάπη, τον έρωτα, τη Ζωή.
Δεν ήξερα βλέπεις τότε ότι τον σκληρό τον άνθρωπο έρχεται να τον “σπάσει” η ίδια η ζωή και συνέχιζα απτόητη να ζω στο ίδιο μοτίβο ζωής. Προσπαθούσα να ελέγξω τους άλλους, εμένα, τη Ζωή…
Και προσπαθούσα πολύ σκληρά…
Ώσπου μια μέρα ξύπνησα ουρλιάζοντας σαν τρελή χωρίς να ξέρω το γιατί…
Τι αγαθά κόποις κτώνται και βλακείες!…
Tι ανοησίες στην νιοστή είναι αυτές!… Τι παπαριές!
Εγώ ένα ξέρω, ότι δεν αντέχω άλλο!!... ξεφώνισα και ξέσπασα σε κλάσματα.
Κι εκείνη την στιγμή κάτι άλλαξε. Ο λυγμός μου ήταν βαθύς κι ερχόταν κατευθείαν από την κοιλιά μου.
Αναφιλητά και δάκρυα έβγαιναν αβίαστα από την καρδιά μου… έκλαιγα και άδειαζα…
Άδειαζε το σώμα μου, η καρδιά μου, το μυαλό μου… ώσπου κάποια στιγμή, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρονιά, ένιωσα εμένα. Εγώ και ο Εαυτός μου ενωθήκαμε μέσα από αυτό το βαθύ κλάμα.
Και μείναμε πολύ ώρα ενωμένοι. Μέχρι που τον άκουσα να μου ψιθυρίζει. Να μου ξαναθυμίζει τις ομορφιές μου… τα ταλέντα μου…
Κι έτσι αγκαλιασμένες ταξιδέψαμε πίσω σε κείνη την εποχή που το αναπνέω σήμαινε ζω κι όχι επιζώ! Που η δίψα μου για ζωή με έκανε τολμηρή, δυνατή, ζωντανή…
Άρχισα να αναπνέω πάλι με τον ίδιο τρόπο… και τότε κατάλαβα τι σήμαινε το "αγαθά κόποις κτώνται" …
Το μεγαλύτερο αγαθό, τον εαυτό μου ήθελε πολύ κόπο για να τον συναντήσω. Γιατί, εκεί που τον είχα καταδικάσει να βρίσκεται ήθελε να καταβάλλω πολύ προσπάθεια και να περάσω μέσα από πολύ πόνο για να καταφέρω να τον συναντήσω.
Ε! Ναι λοιπόν, τίποτα δεν χαρίζεται. Όλα θέλουν προσπάθεια. Ακόμα και το ότι δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια αλλά "άφημα" θέλει πολύ κόπο για να το μάθεις.
Γι’ αυτό αγαπημένε μου φίλε διάλεξε τον εύκολο δρόμο και "αφέσου", γιατί οι συμπληγάδες του πόνου δεν χαρίζονται σε κανέναν. Έχουν τον τρόπο τους πάντα να οδηγούν τον καθένα μας να ξαναβρεί τον εαυτό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου