Συχνά, ακούμε ότι αξίζει να τον κόπο να περιμένουμε, ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή και όλα θα γίνουν.
Εντούτοις, δεν είναι σωστό να αφηνόμαστε εντελώς και να εγκαταλείπουμε την ύπαρξή μας, τη ζωή μας και να θέτουμε τον εαυτό μας σε φάση αναμονής και αναβλητικότητας, διότι έτσι κινδυνεύουμε να χάσουμε το παρόν μας, να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας χωρίς να το καταλάβουμε.
Σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Boston Globe», οι άνθρωποι, ειδικότερα ο νεαρός πληθυσμός, αναζητούν άμεση ικανοποίηση των επιθυμιών τους, διότι δυσκολεύονται να κάνουν υπομονή έστω και για λίγο.
Ωστόσο, όσον αφορά την προβολή του μέλλοντος και την υλοποίηση μακροπρόθεσμων στόχων, «η ανάγκη επίσπευσης» δεν είναι τόσο έντονη. Στην ουσία, έχουμε την ικανότητα, θεωρητικά, να κλανουμε υπομονή μακροπρόθεσμα για τις επιθυμίες μας που χρειάζονται πολύ χρόνο για να επιτευχθούν, μέχρι όμως αυτό να βιωθεί.
Μερικές φορές, το άγχος συνδέεται με μεγάλες περιόδους προσμονής, οι οποίες ίσως προκαλέσουν ματαίωση και απογοήτευση στο άτομο.
Η ζωή μας θα αρχίσει να αλλάζει τη στιγμή που θα πάψουμε να αναβάλλουμε πράγματα και θα προσαρμόσουμε τις προσδοκίες μας πάνω στη δική μας πραγματικότητα.
Θα πρέπει να πάρουμε το παρόν μας στα χέρα μας, να γίνουμε οι δημιουργοί νέων προσδοκιών, νέων σκέψεων, νέων συναισθημάτων, που θα μας οδηγήσουν σε ενέργειες καινοτόμες, ανανεωτικές. Ας σκεφτούμε λοιπόν μαζί τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό!
Όταν η αναβλητικότητα γίνεται μη ηθελημένη επιλογή!
Υπάρχουν άνθρωποι που ξοδεύουν την ύπαρξή τους σε περιμένοντας αιώνια σε έναν προθάλαμο, μέσα στον οποίο ονειρεύονται, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα, δεν πραγματοποιείται κανένα όνειρο.
Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν έντονα συναισθήματα απογοήτευσης, καθώς περιμένουν την επίτευξη ενός στόχου τόσο ζωτικού που δεν έρχεται ποτέ.
Είναι σαφές ότι δεν αντιμετωπίζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο αυτές τις καταστάσεις αναμονής: ορισμένοι βουλιάζουν σε μαύρη απελπισία, ενώ κάποιοι άλλοι την αξιοποιούν. Η δεύτερη περίπτωση αφορά μια νέα αντίληψη, την οποία αποκαλούμε υγιή αναμονή.
· Η αναβολή είναι να μεταθέτουμε με συστηματικό τρόπο για την επόμενη μέρα καθήκοντα που πρέπει να εκτελέσουμε.
Πρόκειται για ένα κοινωνικό και ψυχολογικό φαινόμενο που δεν συνδέεται πάντοτε με οκνηρία και είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Στην ουσία, τα πρόσωπα που απωθούν, ή μεταθέτουν τις υποχρεώσεις, ή τις δραστηριότητες που πρέπει να εκτελέσουν, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να περιμένουν το μέλλον να λειτουργήσει και να τα κάνει όλα για εκείνους.
· Γενικά, η «αναβολή» υπερκτιμά τον χρόνο που απομένει για την υλοποίηση ενός καθήκοντος, ή ενός σχεδίου. Θεωρεί ότι αξίζει περισσότερο να περιμένει κανείς την κατάλληλη στιγμή, η οποία, προφανώς, δεν είναι ποτέ η παρούσα στιγμή.
· Θα πρέπει να ξέρουμε ότι η αναβολή είναι σύνηθες χαρακτηριστικό των πολύ δραστήριων ανθρώπων που έχουν έμπνευση και αντιλαμβάνονται έννοιες, αλλά δεν τις τοποθετούν σε πρακτικό επίπεδο, διότι, προς στιγμή, αλλάζουν άποψη και θέτουν έναν νέο στόχο.
Τα πράγματα δεν γίνονται από μόνα τους, ουρανοκατέβατα! Πιθανόν το σύμπαν να συνωμοτεί και να έρθει εκείνη η μαγική, τυχερή στιγμή! Κι όμως, αυτό γίνεται σπάνια!
Το μέλλον δεν επιλύει τίποτα εάν εμείς δεν κινηθούμε, δεν δραστηριοποιηθούμε και δεν αλλάξουμε στάση. Καλύτερα να πάψουμε να περιμένουμε να αλλάξει η πραγματικότητά μας, να γίνει διαφορετική.
Η ζωή μας είναι καλύτερη όταν δεν περιμένουμε τίποτα από κανέναν, παρά μόνο από τον εαυτό μας.
Ας πάψουμε να ζούμε σε φάση «αναβολής»: εμείς είμαστε οι κυρίαρχοι της δικής μας πραγματικότητας!
Ακόμη κι εάν ο Léon Tolstoï μας λέει ότι, όποιος ξέρει να περιμένει στο τέλος ανταμείβεται, στην ουσία η ζωή σε κατάσταση «αναβολής» μπορεί να μας βουλιάξει σε μια δίνη ματαίωσης, έλλειψης άμυνας, η οποία μπορεί να μας κάνει να καταρρεύσουμε.
Μία μελέτη του 1997 που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Psychological Science” μας προειδοποιεί σχετικά με τον κίνδυνο που μπορεί να έχει η αναβολή των υποχρεώσεών μας, καθώς περιοριζόμαστε σε μια αναμονή ενός μέλλοντος που ίσως μας φέρει όλα εκείνα που επιθυμούμε (τους στόχους μας).
Πρέπει να γίνουμε ενεργοί παράγοντες της πραγματικότητάς μας, οπότε, ίσως πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ΄όψιν κάποιες ιδέες:
• Ας σταματήσουμε να επικεντρώνουμε τις προσδοκίες μας αποκλειστικά στο αύριο: αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα λαμβάνουμε υπ΄όψιν το μέλλον, αλλά είναι απαραίτητο να ενεργούμε σήμερα για να μπορούμε να ονειρευόμαστε αύριο.
• Καλύτερα να περιμένουμε λιγότερα πράγματα από εκείνα που γεμίζουν τις προσδοκίες μας: διότι όταν έχουμε πολλές προσδοκίες ίσως καταλήξουμε να υποφέρουμε. Ας περιμένουμε τα αποτελέσματα των δικών μας ενεργειών και ας αποκτήσουμε μία συμπεριφορά δεκτικότητας αντί να έχουμε απαιτήσεις από τους γύρω μας.
• Δεν υπάρχει η τέλεια ζωή, όμως υπάρχει μια κατάσταση, η οποία μπορεί να μας προσφέρει χαρά κι ευτυχία. Αυτό ενισχύει την άποψη ότι πράγματι είναι επικίνδυνο να έχουμε πολλές προσδοκίες στη ζωή μας.
Η τελειότητα δεν υπάρχει, πρέπει να το αποδεχτούμε! Ωστόσο, υπάρχει κάπου μία θαυμαστή ισορροπία, στην οποία νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, περήφανοι για όλα εκείνα που έχουμε.
• Ας αξιοποιήσουμε την ικανότητά μας να ενεργούμε και να αποφασίζουμε χωρίς φόβο. Θα πρέπει εμείς να γίνουμε πρωταγωνιστές της δικής μας ιστορίας κι αυτό μας υποχρεώνει να είμαστε ενεργητικοί, να διαμορφώνουμε νέες καταστάσεις, τις οποίες θα πρέπει να διαχειριζόμαστε θαρραλέα.
Μερικές φορές ξοδεύουμε χρόνο και ονειρευόμαστε το μέλλον, το οποίο, μπορεί να μη μας φέρει τίποτα καινούργιο. Οπότε, μπαίνουμε σε φάση αναμονής, προβάλλουμε τον εαυτό μας στο μέλλον.
Καλύτερα λοιπόν να μην απογοητευόμαστε, ας πετύχουμε εκείνες τις μαγικές αλλαγές, ας οργανώσουμε ένα σχέδιο, να βγούμε από τη ζώνη ασφάλειάς μας, να αγγίξουμε το φεγγάρι, να το χαϊδέψουμε με τα ακροδάκτυλά μας, όσο μπορούμε…με λίγα λόγια, ας οραματιστούμε το άπιαστο!
Κείμενο – Απόδοση, Λ.Τ.
share24.gr / Spirit Alive
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου